ben ik dom of zijn de talloze anderen dom, de onmogelijkheid van in groepen te kunnen verdelen terzelfdertijd aanvaardend, realiserend. ben ik dom omdat ik des nachts huiswaarts fietsen moet tegen een sterke wind in, tegen de herfstharde regendruppels in, terwijl er weer-loze wagens bestaan, sneller dan de opmerkende traagheid van een fietser. of zijn zij dom omdat zij geen oog hebben voor de schade die ze aanrichten, omdat ze egoïstisch zijn en louter hun gemak voorop stellen, hun vervoerbaar ter beschikking staan van.

ook omwille van dit alles: een noodzakelijke woordwijziging.

auto wordt wagen.

een automobiel geeft immers enkel de indruk automatisch te gaan, meer dient de nadruk gelegd te worden op wat de beweging veroorzaakt, uitputtende fossiele brandstoffen. vooruitkijkend, tegen de adem van lobbygroepen in fietsend, dien ik echter ook te stellen dat elektrische wagens uit den boze zijn, enzoverder.

het kan inderdaad properder, schadelozer.

hoe dan ook zal steeds, in de mate van het tijdelijke, koning wagen het milieu verdelen en alle aandacht opeisen, niet in het minst daar geheel de economie – ons huidig pantheïstisch model van uitbuiting en welvaart – is uitgebouwd rondom dat toe-stel, rondom deze rijdende living, ten dienste van flexibiliteit en geschraagd door een vals beeld dat vrijheid heet en steunt op vrij veel falende staten.

een wagen dus, daar het een wagen blijft. een spelen met leven. geheel in de lijn van ongelijnde maatschappelijke ontwikkelingen wordt het eigen leven steeds minder de waagschaal ingegooid, maar betreft het het opofferen van andermens leven, en meer nog al het niet-menselijke leven – dat leven dat enkel leven genoemd wordt als het voor mensen (voor zover dat woord een groep bedoelt) functioneel is, kan zijn, of ooit zal worden.

een klein model:

kernwoorden: kennis, aanpassen, bewegen, afstand

of je aanvaardt de ruimtelijkheid én de moeite die het kost zich te verplaatsen in die ruimtelijkheid, je past je aan, denkt enkel aan het nu, en aan dat zelf-verplaatsen.

of je aanvaardt de ruimtelijkheid niet en wenst de moeite te verminderen door gebruik te maken van aanpassingen aan die ruimtelijkheid (een wegennet optimaliseren op lange termijn, en op de groep ‘mens’ of ‘burgers’ of ‘werkende klasse’ gericht, etc.)

je past aldus de omgeving aan, in functie van het ‘jezelf voortbewegen’, ‘het anderen voortbewegen’. de – ha ha – samenleving. de maatschap-mij.

dit is de zogenaamde lange termijn, de menselijke termijn van vier jaar, zes jaar. re-regeringstermijnen. verkiezingen. louter wereld.

of je mengvormt. gebruikt hulpmiddelen waar je van weet dat ze geen schade berokkenen aan de omgeving, anders gebruik je ze niet. de omgeving immers erken je als het meest vitale deel van vitaliteit. wereld op aarde, in aarde.

je past je aan én je past de omgeving aan, dit laatste echter in functie van de omgeving, in functie van de aarde, niet van de wereld.

maar goed.

en ach.

aan het najagen van het kleine geluk, vervat in het economisch liberalisme en gevierd in het huidige ondernemersklimaat van eindeloze groei en eindeloze concurrentie binnen monopolistische muren, gaat het grote geluk kapot. groot geluk doelt eerder op de lange termijn, op aarde, op levensvoorwaarden, op collectiviteit, het communale, etc…

of eenvoudig gesteld: het najagen van ons aller individueelste geluk maakt het collectief onmogelijk, maakt deze aarde tot louter wereld. en neen, dat is geen goede zaak.

vaak/altijd is het ook in een belang van een leidende klasse dat ieder zijn droom najaagt, in de plaats van de onderdrukkingsmechanismen te aanvoelen, wat consumentalisme uiteindelijk is. echter denken te velen dat dit het enige en beste model is en dat we de luxe behoeven.

waar is de woede heen? of dien ook ik te schuilen in huisje, tuintje, wagentje, en het vervoeren van de kinderen, zij die het later wel zullen oplossen…

(children forgive us, and rebuild our world) (said patti smith, once)