Vrienden, dit gebouw werd door één van mijn voorgangers, Edward Anseele, opgetrokken. Dit feestpaleis werd in 1911 gebouwd door de toenmalige socialistisch coöperatie “vooruit als dam tegen het kapitalisme. De mensen die hier kwamen kregen, de waarden van het socialisme, zijnde solidariteit, gelijkheid, sociale rechtvaardigheid, en democratie met de paplepel mee.

Maar niets is verworven, vrienden. Een paar jaar later was dit gebouw getuige van een totale morele leegloop, een totale waardenloosheid. Dit gebouw werd tijdens de eerste WO opgeëist door de Duitsers. Duitse officieren voor wie slachtpartijen, corruptie en zwijnerijen dagelijkse kost waren, hadden hier hun onderkomen.  Het kan verkeren en de opeisingen van dit gebouw bewijzen dat dit op korte tijd kan. We moeten ten alle tijde alert blijven. Niets is verworven en wij syndicalisten dat je aan elke verworvenheid een lange syndicale strijd voorafgaat.

Katrien Neyt. Foto: ABVV

Maar over naar een vrolijke noot. Vorige week was er het evenement durf divers denken van de UGent.  In een nokvolle St-Pietersabdij getuigden allochtone studenten over de drempels die er nog zijn om te participeren aan het studentenleven. De kracht, het engagement van al die mensen in de zaal was zo groot dat ik in mijn enthousiasme dacht: “Hierbij is de vertoning van Filip  Dewinter een detail, een laatste stuiptrekking in een veranderende wereld.”

Diversiteit is een feit. Neen toch niet. Het Vlaams Belang, extreemrechts, is geen detail, het is intussen een grote partij geworden. Onze militanten en medewerkers vertellen dat er op de werkvloer, aan de loketten, in de straat nog weinig gêne bestaat om gore, extreem rechtse opmerkingen te maken. Dat moet toch kunnen in een democratie, zegt men dan? Iedereen zijn mening? Geen beginnen aan als je er alleen voorstaat. Deze normalisering van extreemrechts is een sluipend gif voor de democratie, zoveel is duidelijk.

We zijn met genoeg om in verzet te gaan. Maar we zijn met te weinig als we ons niet organiseren

We zijn met genoeg.  We zijn elk met een facet van de gelijkheidsstrijd bezig en slagen er niet in aan te knopen bij het bredere verhaal waar we ons allen in terugvinden, zijnde het verhaal dat elke stem telt en dat iedereen gelijke kansen moet hebben in dit leven. We zijn met velen bezig dit is duidelijk.

• Aan de unief is er een voorhoede van allochtone studenten en hun ouders die strijden om gelijke toegangskansen in het onderwijs en op vlak van werk.
• Bij de vakbond zie ik de continue strijd tegen sociale dumping, tegen uitbuiting, maar voor gelijk loon en goede arbeidsvoorwaarden voor iedereen, voor een goede sociale zekerheid. voor gelijke rechten, kansen op werk, woning en onderwijs.
• De studentenorganisaties die verhinderden dat Filip Dewinter in de Blandijn kwam spreken zijn overtuigde activisten, mensen met een pluralistische progressief wereldbeeld die strijden voor gelijke kansen voor iedereen, zeker aan de unief. De ACOD-vakbondsvertegenwoordigers aan de Universiteit van Gent hebben deze strijd met succes op het niveau van het personeel en de rector getild.
• De 8 mei-coalitie wil bij wijze van blijvende bewustmaking, van 8 mei, een feestdag maken. Een dag die moet herinneren aan de overwinning op het fascisme, op 8 mei 1945.
• Om dan nog niet te spreken van de VZW Vrede, verschillende cultuurorganisaties, CAW’s en allochtonenorganisaties. Iedereen is bezig.

We zijn dus met velen om verzet te plegen maar we zijn er nog niet in geslaagd om ons echt goed te organiseren.

Daarom vrienden, we zijn vandaag goed en verstandig gestart. laten we na 1 december eens goed nadenken hoe we één breed front kunnen vormen tegen de uitsluitingspolitiek van extreem rechts. We moeten de krachten bundelen telkens wanneer één van ons aangevallen wordt. Elke stem telt, ongeacht welk geloof, kleur, sekse, herkomst of ras. Een strijd win je als je met genoeg mensen bent. We moeten onze strijd aan elkaar binden. Allochtonen, vakbonden, studenten, iedereen van pluralistische pluimage : “Samen zijn we sterk”.