Wat Neil Young betreft ben ik geen objectief waarnemer, ik koop gewoon alles wat hij produceert, zelfs zijn absolute stinker-CDs heb ik in huis, tegen beter weten in. Niet helemaal, die peperdure megabox van een paar jaar terug bijvoorbeeld met de zoveelste live-versies en alternatieve studio-opnames van bekende songs was er ook voor mij teveel aan.

In de jaren negentig ging het van kwaad naar erger, Neil Young leek op weg naar de uitgang van menig hasbeen-rocker die in het nostalgiecircuit nog wat dollars konden bijeenrijven van een niet al te kritisch ingesteld publiek van welvarende liefhebbers van klassieke rock. Vanaf de eeuwwisseling leek hij echter een derde/vierde adem gevonden te hebben.

Promise of the Real, geen copy-paste van Crazy Horse

Na zijn verrassend uitstekende album Psychedelic Pill van 2012 lag een tournee met vaste garageband Crazy Horse terug voor de hand. Zijn voorlaatste Belgische passage in Vorst-Nationaal op 8 juni 2013 was wel goed maar nogal routineus en bij wijlen waren Neil’s uitgesponnen gitaarlawines nogal saai, teveel was teveel. Een en ander gaf het gevoel van ‘mooi, heel mooi, maar het is mooi geweest’. Zijn optreden op de Lokerse Feesten in 2014 werd zijn eerste Belgische passage sinds 1975 (in Vorst-Nationaal, waar hij toen nog opende met het onbekende nummer Like A Hurricane) die ik heb gemist.

Begeleidingsband Promise of The Real heeft twee zoons van Willie Nelson in de rangen. Willie Nelson is in de VS bigger dan Neil Young maar is in tegenstelling tot die laatste buiten de VS nooit echt doorgebroken. Zijn zoons hebben alvast zijn talent geërfd.

Het album The Monsanto Years (zie de recensie The Monsanto Years – Neil Young versus PluncerCo) toonde een Neil Young in aloude goede doen, geïnspireerd door geëngageerde teksten in lijn met zijn jarenlang engagement voor Farm Aid in de VS. Alle songs een beetje rommelig opgenomen in zijn typerende hakketak stijl, waarmee alleen Young weg kan, omdat het enthousiasme er zo van afspat dat je de luchtgitaar vanzelf bovenhaalt.

Ouders met kinderen

Het Antwerpse publiek was herkenbaar, dominant veel vijftigers en zestigers, heel wat ouders ook met zonen en dochters, die Neil waarschijnlijk alleen van hen kennen. “Ja pa, heel goed (gaap)”, maar stilaan toch wel overtuigd.

Voorprogramma Brits countryrockzangeres Laura Marling was zeker niet slecht, mooie vaste stem, onbekende maar veelbelovende songs, maar nog een beetje gelijkmatig, weinig variatie.

Niet eenvoudig toch, spelen voor een grotendeels beleefd maar ongeïnteresseerd publiek. De nog altijd schabouwelijke akoestiek van het Antwerps Sportpaleis helpt natuurlijk niet. Supporting acts moeten het zonder degelijke soundcheck doen en dat was te horen aan de vreselijke galm tijdens haar optreden. Alvast iemand om in de gaten te houden.

Hits en ander werk, maar altijd even enthousiast

Neil Young begon solo met een kleine akoestische jukeboxset: After the Goldrush, Heart of Gold, The Needle and the Damage Done, Comes A Time, Helpless en Mother Earth (iets minder bekend, uit zijn album Ragged Glory van 1990). De jonge snaken van Promise of the Real kwamen er vervolgens bij en begonnen met een pakkende versie van een van Neil Young’s nog altijd beste nummers Out on The Weekend.

Wat volgde was een set van bekende en minder bekende nummers, allemaal heel enthousiast begeleid door de jonge kerels van Promise of The Real. Zeer bekende songs als Out on The Weekend, Only Love Can Break Your Heart, Alabama, Winterlong, een uitgesponnen (en allesbehalve saaie) Down By The River en Powderfinger werden afgewisseld met minder bekende nummers.

Opvallend veel nummers uit vier oudere albums Walk On, Old Ways, Ragged Glory en Harvest Moon: From Hank to Hendrix, Human Highway, Unkown Legend, Harvest Moon, Bad Fog of Loneliness, Walk On, Mansion on the Hill, Western Hero, Country Home en Vampire Blues. Dat onbekend nummer uit 1974 deed bij velen duidelijk geen belletje rinkelen, nogal lugubere tekst ook. Niet getreurd, het publiek luisterde en zag dat het goed was.

Monsanto heeft het verkorven

Neil Young was in goede doen en zijn begeleiders deden het zonder meer uitstekend. Beetje jammer van die obligate hoed, die Neil’s gezicht ook op de videoschermen bijna compleet in het donker liet, op enkele flitsen van opzij na. Na bijna tweeënhalf uur spelen, redelijk lang naar Neil’s gewoonte, leek het einde er aan te komen, zonder één song uit het album The Monsanto Years. Dat kwam alsnog toch in orde met drie op een rij.

Seed Justice gaat over het monopolie dat Monsanto heeft verworven over de verkoop van zaaigraan in de VS. Dat monopolie verbiedt boeren om zelf hun graan te selecteren en te gebruiken voor het volgende zaaijaar. Bovendien komen bovenop de verplichte aankoop van zaaigoed even dwingende contracten voor de aankoop van meststoffen en verdelgingsmiddelen bij hetzelfde Monsanto, dat ten slotte ook eenzijdig de prijzen bepaalt van het graan dat de boeren aan hen moeten verkopen. Vervolgens de song Monsanto Years en het rustige Wolf Moon. Daarna de evidente afsluiter Rockin’ in the Free World.

Als encore een ingetogen Tonight’s The Night over Bruce Berry, zijn roadie die in 1973 aan een overdosis heroïne stierf, kort nadat Crazy Horse gitarist Danny Whitten hetzelfde lot onderging, nauwelijks twee dagen nadat Neil hem uit een toernee had gezet, omdat zijn drugsprobleem zijn deelname aan de optredens vergalde. Het dreef Neil in een zware depressie en deze song Tonight’s the Night. Het gelijknamige album werd Neil’s donkerste album ooit en verkocht aanvankelijk nauwelijks. Ondanks de gitzwarte tekst een serene afsluiter.

Dacht ik in 2013 in Vorst dat het ditmaal echt wel mijn laatste concert van Neil Young was, weet ik dat vandaag niet zo zeker meer. Geweldig ook hoe hij jong talent een kans geeft om te leren en vooral, om te genieten. Drie uur luistergenot, 27 songs. De afwezigen… inderdaad. Wordt vervolgd.

Het Monsanto Tribunaal

Het publiek kreeg reclame voor het komende internationale Monsanto Tribunaal van 14 tot 16 oktober in Den Haag. Je kan de oproep voor deelname ondertekenen op www.monsanto-tribunal.org/sign.