Het is een ziekte in onze huidige maatschappij. Spijtig genoeg is het geen ziekte die je oploopt, zoals een verkoudheid, maar wel één die vanaf dag één in je lichaam wordt ingespoten. Slechts weinigen zijn imuun en na jaren van verspreiding kunnen we spreken van een pandemie.

Voor we over gaan tot de kern van het verhaal eerst een kleine metafoor.

De meeste onder ons kunnen al eens genieten van een avondje op café. Gewoon ergens in een bruine kroeg, laat ons zeggen “de zingende druif”, waar het hoogste culinaire genot de borrelnootjes zijn die we krijgen tijdens het nuttigen van onze goddelijke dranken.

Op het einde van die avond betalen we onze rekening en verlaten we het pand met in onze gedachten een vooruitblik op de volgende ontmoeting.

Tussen die avond en de volgende ontmoeting begint het echter te rommelen in “de zingende druif”. Er komen regelmatig mensen over de vloer die buiten hun wagens parkeren ter waarde van een klein appartement. Zij nuttigen ook de nodige dranken maar als de rekening komt weigeren zij steevast om de volle pot te betalen. Zij betalen maar 5 procent van het totale bedrag.

Na enkele weken is het eindelijk weer zover, wij gaan nog eens voor een avondje in “de zingende druif” waar gezelligheid troef is! We zetten ons, bestellen een rondje en zijn geschokt als onze culinaire versnapering ontbreekt. “Hoe, geen borrelnootjes?, roepen we in koor. “Neen”,zegt de kastelein. “Besparingen. Mijn uitgaven zijn te groot, als ik niets doe dan gaat mijn zaak overkop.”

Als vaste klant van “de zingende druif” vinden wij dat we iets moeten doen en dus geven we een vette fooi op het einde van de avond. Goedgemutst gaan we naar buiten en denken dat andere klanten hetzelfde zullen doen waardoor onze stamminee gered zal zijn.

De mannen met de dikke wagens hebben onze geste echter gezien. Nu betalen zij nog maar 2% van de rekening.

De kastelein is de wanhoop nabij. Het enige wat hem nog rest is het bier duurder maken want hij kan nergens anders meer op besparen. De prijzen gaan bijgevolg maal vijf de hoogte in.

Als wij nog eens afzakken richting “de zingende druif” worden we met verstomming geslagen. Het krioelt van de dikke wagens, het café heet nu “de kapitaalkletsers” en een pint kost 8 euro.

Zwaar teleurgesteld druipen wij af. Ons vertier, de gezelligheid van “de zingende druif” en alles er rondom is verdwenen. De afstand tussen de niet betalers en ons werd te groot.

Een lange metafoor maar volgens de media zit de wereld zo wel in elkaar. Zo kunnen we vandaag in bvb. De morgen lezen :”Sociale zekerheid glijdt af naar tekort van vijf miljard.“

En er is één zinnetje dat het negativisme als voedingsbodem samenvat

Het tekort in de sociale zekerheid is het gevolg van extra uitgaven zoals het welvaartsvast maken van de sociale uitkeringen.

En dat is de ziekte die bij ieder van ons wordt ingespoten. De leugens dat het aan de uitgaven zou liggen. Maar dat de mensen met hun dikke wagens in café “de zingende druif” weigeren om de volle pot te betalen dat wordt telkens weer verzwegen.

Op die manier wil men alles duurder maken. Een ander woord hiervoor is privatiseren. Je zal jezelf basiszaken moeten ontzeggen omdat ze belachelijk duur gaan worden.

De kloof tussen ons, de gewone werkmens, en de mannen met de dikke wagens wordt zo altijd maar groter en groter.

Moraal van het verhaal :”Het ligt niet aan de uitgaven mensen, het ligt wel aan de inkomsten en dan vooral omdat de rijksten onder ons weigeren om hun deel te betalen”.

De oplossing? Sociale en fiscale fraude bestrijden, en hard!