93 jaar.  Dat is zo’n beetje de allerlaatste etappe: het eind is niet ver meer weg.
Zo begint het pamflet dat Stéphane Hessel schrijft op deze zeer gezegende leeftijd, na een leven van hard werken en inzet voor een ‘vrije’ wereld.  Vrij, alleszins niet om kritiekloos, schaamteloos en grenzeloos te nemen en te doen wat men wil.
Neem het niet, verschaft ons inzicht over het maatschappijbeeld van de schrijver en wat hij met zoiets als een vrije wereld bedoeld.  Hij baseert zich op hedendaagse filosofen, sommigen van hen tijdgenoten, en nog meer op zijn ervaringen met de totalitaire regimes van toen, die met WO II in Europa een einde namen.  Het is dankzij de inspanningen van mensen als Stéphane Hessel dat Europeanen vandaag in welstand leven, als zouden zij daar meer dan anderen recht op hebben.
Stéphane Hessel heeft na ervaringen in nazikampen Buchenwald en Dora, gewerkt als diplomaat voor de Franse regering.  Hij werd aangesteld als kabinetschef van de toenmalige adjunct-secretaris-generaal van de Verenigde Naties en secretaris van de Commissie voor de Rechten van de Mens.  In deze functie werkte hij mee aan het opstellen van de Universele Rechten van de Mens.  Na zijn werk bij de Verenigde Naties wordt hij door Buitenlandse Zaken belast met de vertegenwoordiging van Frankrijk bij verschillende internationale instellingen.  In 1977 wordt hij ambassadeur voor Frankrijk bij de Verenigde Naties.
Zijn pamflet is een pleidooi voor de morele verontwaardiging om onrecht, die meer dan wat ook, de hefboom levert om zaken, geweldloos, ten goede te keren.  Het boekje telt, compleet met biografie, 31 pagina’s en kost in de boekhandel 3,95€.  Ieder woord getuigt van een rijkdom en bewogenheid en van die verontwaardiging die de schrijver graag wil overdragen op nieuwe generaties.  Een mens kan maar willen dat het breed gelezen wordt.