De nationale macht van de VS wordt afgemeten aan zowel de militaire capaciteit als het economisch potentieel en de economische prestaties. Geleidelijk aan groeit het besef dat de Amerikaanse en Europese militair-industriële capaciteit geen gelijke tred kan houden met de Oekraïense vraag naar munitie en uitrusting. Dat is een ijzingwekkend signaal in een oorlog bij volmacht, waarvan Washington beweert dat zijn Oekraïense remplaçant aan de winnende hand is.

Geleidelijk aan groeit het besef dat de Amerikaanse en Europese militair-industriële capaciteit geen gelijke tred kan houden met de Oekraïense vraag naar munitie en uitrusting

Het ziet ernaar uit dat de Russische krachtsinspanningen in het zuiden de aanval van het Oekraïense leger hebben afgeslagen met een minimum aan eigen slachtoffers en middelen. Naast een briljante slijtageslag heeft Rusland zijn reserves van troepen en uitrusting aangesproken en een kracht ontketend die vele keren groter en beduidend dodelijker is dan een jaar geleden.

Het enorme Russische arsenaal van artilleriesystemen (raketten, projectielen en drones) die verbonden zijn met bovengrondse bewakingsplatformen, veranderde de Oekraïense soldaten, die vochten voor het behoud van de noordelijke grens van de Donbas, in pop-up doelwitten. Hoeveel Oekraïense soldaten gesneuveld zijn is niet bekend, maar naar schatting zou het gaan om 150.000 tot 200.000 dodelijke slachtoffers sinds het begin van de oorlog. Andere schattingen lopen op tot wel 250.000 doden.

Gezien de overduidelijke zwakte van de grond-, lucht- en luchtverdedigingstroepen van de NAVO, zou een ongewenste oorlog met Rusland makkelijk honderdduizenden Russische manschappen doen samentrekken aan de Poolse grens, de oostelijke grens van de alliantie. Dit is niet het resultaat dat Washington aan zijn Europese bondgenoten heeft beloofd, maar het is nu wel een reële mogelijkheid.

In tegenstelling tot de onhandige en ideologisch gedreven buitenlandbeleid van de Sovjet-Unie, heeft het hedendaagse Rusland vernuftig steun opgebouwd voor zijn zaak

In tegenstelling tot de onhandige en ideologisch gedreven buitenlandbeleid van de Sovjet-Unie, heeft het hedendaagse Rusland vernuftig steun opgebouwd voor zijn zaak in Latijns-Amerika, het Midden-Oosten en Zuid-Azië. Dat de westerse economische sancties de Amerikaanse en Europese economie schade hebben toegebracht terwijl de Russische roebel een van de sterkste valuta werd in het internationale systeem, heeft de positie van Washington op het wereldtoneel nauwelijks verbeterd.

Bidens beleid om de NAVO tot tegen de Russische grenzen op te schuiven heeft een band van gemeenschappelijke veiligheids- en handelsbelangen tussen Moskou en Beijing in de hand gewerkt, die ook nog strategische partners in Zuid-Azië (zoals India) en in Latijns-Amerika (zoals Brazilië) heeft aangetrokken. De internationale economische implicaties van de opkomende Russisch-Chinese as en hun geplande industriële revolutie voor zo’n 3,9 miljoen mensen in de Shanghai Cooperation Organization (SCO) zijn ingrijpend.

Kortom: Washingtons militaire strategie om Rusland te verzwakken, te isoleren of zelfs te vernietigen is een kolossale mislukking, die bovendien de Amerikaanse oorlog bij volmacht met Rusland een gevaarlijke kant opstuurt. Als de Amerikaanse regering, hoegenaamd niet afgeschrikt door de mogelijk totale vernietiging van Oekraïne, dit pad blijft bewandelen, verliest ze drie bedreigingen uit het oog die zich als een kanker zullen uitzaaien. Om te beginnen wijzen aanhoudend hoge inflatie en stijgende rentevoeten op economische zwakte. De eerste failliete bank sinds 2020 wijst ons op de Amerikaanse financiële fragiliteit. Ten tweede is er de bedreiging van de stabiliteit en welvaart in de Europese samenlevingen, die al aan het wankelen zijn gebracht door meerdere golven van onwelkome vluchtelingen of migranten. Ten slotte zien we de dreiging van een grotere Europese oorlog.

Washingtons militaire strategie om Rusland te verzwakken, te isoleren of zelfs te vernietigen is een kolossale mislukking

Binnen de VS-regeringen zijn er altijd concurrerende groepen die de president aanzetten tot een bepaalde koers. Externe waarnemers weten zelden met zekerheid welke factie de meeste invloed heeft, maar in Bidens regering zitten figuren die op zoek gaan naar een mogelijke uitweg uit de Oekraïense oorlog. Zelfs buitenlandminister Antony Blinken, een rabiate voorstander van de oorlog bij volmacht met Moskou, geeft toe dat president Zelensky’s vraag om westerse hulp voor de herovering van de Krim, een rode lijn is voor Poetin, die van diens kant zou kunnen leiden tot een dramatische escalatie.

Terugkeren op de kwaadaardige, stompzinnige en vernederende eis dat Rusland zich uit Oekraïne moet terugtrekken voor er van onderhandelingen sprake kan zijn, is evenwel een stap die Washington niet wil zetten. Toch is dat noodzakelijk. Hoe hoger de rentevoeten stijgen en hoe meer middelen Washington in eigen land of in het buitenland spendeert om de oorlog in Oekraïne verder te zetten, des te meer zal de Amerikaanse samenleving zich interne woelige tijden op politiek en sociaal gebied op de hals halen. Dit zijn gevaarlijke situaties voor om het even welke republiek.

Alle ravage en verwarring van de voorbije twee jaar heeft wel een onmiskenbare waarheid aan het licht gebracht. De meeste Amerikanen hebben gelijk dat ze hun regering niet vertrouwen en ontevreden zijn over wat ze doet. President Biden komt over als een bordkartonnen figuur, een stand-in voor ideologische fanatici in zijn regering, voor wie de uitvoerende macht niet meer is dan een middel om de politieke oppositie de mond te snoeren en permanent het federale parlement onder de knoet te houden.

Amerikanen zijn geen idioten. Zij weten maar al te goed dat congresleden zonder blikken of blozen aandelen verhandelen met voorkennis en zo belangenconflicten in het leven roepen waarvoor de meeste burgers achter de tralies zouden vliegen. Ze weten ook dat Washington hen sinds 1965 heeft meegesleurd in een reeks mislukte militaire interventies, die de Amerikaanse politieke, economische en militaire macht aanzienlijk hebben verzwakt.

Het is hoog tijd dat de regering-Biden een uitweg vindt uit de Oekraïense oorlog

Al teveel Amerikanen zijn van mening dat ze sinds 21 januari 2021 verstoken zijn geweest van echt nationaal leiderschap. Het is hoog tijd dat de regering-Biden een uitweg vindt uit de Oekraïense oorlog. Het zal niet gemakkelijk zijn. Liberaal internationalisme of, in zijn moderne vermomming, “moraliserend globalisme,” maakt voorzichtige diplomatie lastig, maar toch moet het nu gebeuren. De Russische en Oekraïense grondtroepen zullen door de Oost-Europese lenteregens in een modderpoel terechtkomen, wat hun beweging heel erg zal hinderen. Het Russische oppercommando maakt zich evenwel klaar om, zodra de grond opdroogt en de troepen een nieuwe aanval kunnen inzetten, de Oekraïners een beslissende slag toe te brengen, die Washington en zijn aanhangers aan het verstand brengen dat ze geen enkele kans meer maken om het stervende regime in Kiev te redden. Dan zullen de onderhandelingen uiterst moeilijk, misschien zelfs onmogelijk, worden.

Douglas Macgregor is kolonel op rust, vooraanstaand medewerker van het tijdschrift The American Conservative, voormalig adviseur van de minister van Defensie in de regering-Trump, een gedecoreerde oorlogsveteraan en auteur van vijf boeken.

Dit artikel verscheen op Information Clearing House, vertaling Marina Mommerency.