Op een seminarie georganiseerd door de koepel van christelijke werknemersorganisaties ACW liet professor Bea Cantillon begin juni haar licht schijnen over de toen nog nakende zesde staatshervorming. Die werd dinsdag na een laatste akkoord over de nieuwe financieringswet door Di Rupo – geflankeerd door de acht partijen die meewerkten aan de staatshervorming – triomfantelijk voorgesteld op een persconferentie. 

Bea Cantillon is een koele minnaar van deze staatshervorming, liet ze toen al verstaan. “Ik sta hier niet om te springen”, zegt ze. “Er is misschien één voordeel. Het kan het bestaande immobilisme rond enkele dossiers doorbreken. Een hervorming van de kinderbijslag met al die verschillende stelsels is er nooit van gekomen. Nu lijkt er eindelijk beweging te komen in dat dossier. Er lijkt een opening voor een universalisering van de kinderbijslag los van het feit of je nu werknemer of zelfstandige bent.”

Maar volgens Bea Cantillon was dit de ultieme staatshervorming, althans in de vorm van overheveling van bevoegdheden. “De rek is er uit. Het verder opsplitsen van bevoegdheden kan niet meer want Brussel zit in de weg”, zegt Bea Cantillon.

Brussel kent namelijk veel sociale problemen. De armoede is er groot. Een groot deel van de welvaart wordt er gecreëerd door pendelaars uit Vlaanderen en Wallonië. Dat zorgt voor een onevenwicht tussen inkomsten en uitgaven waarop je onmogelijk een stabiele sociale zekerheid kan bouwen, meent Cantillon.

“Als Brussel onmogelijk een eigen sociale zekerheid kan hebben, zijn er twee mogelijkheden. Ofwel laat je mensen zelf beslissen of ze voor de Vlaamse of de Franstalige sociale zekerheid kiezen. Maar dat gaat niet want sociale zekerheid verdraagt geen vrije keuzes. Ofwel werk je met subnationaliteiten. De bewoners van Brussel worden dan opgedeeld. Dat systeem bestond vroeger in Zuid-Afrika en nu nog in Israël. Ik denk niet dat we die kant op willen”, zegt Cantillon.