‘Wees niet bang en knuffel mij’. Met dat bordje zagen we enkele moslimjongeren afgelopen week de hand uitreiken naar voorbijgangers op straat. Hun actie was niet alleen ludiek, maar ook pijnlijk. Na de terreuravond in Parijs zegt zo’n bordje heel wat over de manier waarop we vandaag – post 13/11 – naar de islam kijken. En nog meer zegt het hoe die jongeren zich daar wel degelijk bewust van zijn.
Veiligheid is een absoluut basisrecht. Die moeten we zonder taboes beschermen. Mensen zijn bang en die angst moeten we erkennen en ernaar handelen. Maar heeft iemand zich al afgevraagd hoe het met de moslim-medemens – die met ons studeert, werkt, naast ons woont of recht tegenover ons- is gesteld? Hieronder een greep uit het rijke aanbod.
Sarah: “Vandaag driemaal bespuugd en een keer uitgescholden.”
Sarah is moslima, jonge moeder, dochter, vrouw, zus, kleinkind, studente en bestuurslid van Jongsocialisten Gent. Ze draagt een hoofddoek. “Ik ben hier geboren en opgegroeid en voel me vrij”, zegt ze na haar relaas van een weekdag.
“Wat zal morgen brengen? De terreurdreiging doet de gemoederen hoog oplaaien en op één of andere manier moet ik me bij iedereen verantwoorden. Elke dag opnieuw: wie ik ben en wat ik doe en waar ik naartoe ga. Het is een zware last om dragen, een nog zwaardere last om te leven. Het is alsof ik geen ademruimte meer heb.”
Sinds Parijs worden we overspoeld met een golf van solidariteit en hartverwarmende verbondenheid, maar tegelijk ook door een nog grotere golf van islamofobie, moslimhaat en regelrecht racisme. Uit een Britse studie is gebleken dat geweld tegen moslims in Europa met maar liefst 300 procent gestegen is. Dan durf ik de vraag te stellen: wie treedt op tegen de angst van moslims in onze samenleving?
Vandaag volstaat de absolute drang naar veiligheid als verantwoording om alle remmen los te gooien. Bijna geruisloos is een radicalisering van daden en ideeën aan de gang die gepaard gaat met normvervaging. De debatten op social media zijn bijzonder emotioneel geladen en er wordt geen blad voor de mond genomen.
Wie kijkt nog op van het zoveelste scheldwoord of dreigement geuit naar deze geloofsgroep? Eenvoudig menselijk fatsoen of optreden tegen discriminatie zijn van ondergeschikt belang geworden. Het is – en we wikken onze woorden – een andere vorm van radicaliseren.
Het is tijd om een vuist te maken tegen de groeiende moslimhaat en wel om drie redenen:
- moslims zijn een belangrijke bondgenoot in de strijd tegen terreur; meer dan wie ook spelen zij een cruciale rol in de aanpak van deradicalisering van onze jongeren;
- (moeten) samen leven – letterlijk in twee woorden – in diversiteit is een realiteit; conflicten en confrontatie opzoeken lijkt ons dan niet de beste optie;
- we lijken het even vergeten te zijn, maar ook in de strijd tegen terreur zijn waarden als gelijkheid en rechtvaardigheid niet te verwaarlozen.
Die verantwoordelijkheid ligt ook bij de politiek en de veiligheidsdiensten. Die verantwoordelijkheid ligt vooral bij onszelf. Elke dag opnieuw.
Sarah Eggermont, bestuurslid Jongsocialisten Gent
Lieselotte Van Hoecke, voorzitter Jongsocialisten Gent
