Gelekte video veelal genegeerd door de commerciële media

De verontrustende video, die niets aan de verbeelding overlaat, bevat geluidsmateriaal van de helikopterpiloten die hun aanvallen toejuichen. Twee journalisten die aan het werk zijn voor Reuters — fotograaf Namir Noor-Eldeen en chauffeur Saed Chmagh — werden vermoord tijdens de aanval die, volgens militaire woordvoerders van de VS een antwoord was op opstandige activiteiten.
 
WikiLeaks zegt dat het de video heeft gekregen van klokkenluiders binnen het Amerikaanse leger. Het uitbrengen van de video werd in de traditionele commerciële media slechts zijdelings vermeld.

The New York Times (5 april 2010) bracht wel een vrij volledig stuk, dat de video als volgt samenvatte: Maar de video toont geen vijandige actie. In plaats daarvan begint hij met een groepje mensen die rondlopen in een straat onder wie, volgens WikiLeaks, Noor-Eldeen en Chmagh. De piloten zijn ervan overtuigd dat het om opstandelingen gaat en nemen bij vergissing de camera van Noor-Eldeen voor een wapen. Zij mikken en schieten op de groep en genieten van hun moorden. “Kijk die dode smeerlappen”, zegt een piloot. “Mooi”, antwoordt de andere.

Gedragscode?

Je ziet een gewonde man over de grond kruipen en de piloten vol ongeduld wachten tot hij probeert naar hen te schieten, want dan kunnen ze terugschieten op basis van de gedragscode. “Al wat je moet doen, is een wapen pakken”, zegt een piloot.

De helikopters schieten ook op een bestelwagen die op het toneel verschijnt om een aantal slachtoffers weg te voeren. De NY Times had twee vervolgverhalen op 7 april.

Een gelekte video die lijkt te tonen hoe Amerikaanse militairen burgers vermoorden en verwonden, zou een belangrijk nieuwsverhaal moéten zijn. Maar de meeste media leken daar anders over te denken met de beelden die ze in de Nexis-nieuwsdatabank vinden van de doorzochte bestelwagen.

“Het was een moeilijke dag”

CBS Evening News (5 april 2010) bracht verslag uit over de video, met een inleiding door nieuwsanker Harry Smith: “In het heetst van de strijd zijn de dingen niet altijd wat ze zouden kunnen lijken”. Correspondent Bob Orr sloot af met een soort rechtvaardiging: “Nu blijkt uit de tapes dat op z’n minst enkele van de getroffen personen op de grond ongewapend waren, maar een journalist die dezelfde dag in het gebied was, benadrukt dat we zeker niet mogen vergeten dat het een hectische, gewelddadige en moeilijke dag was.”

Op de Situation Room van CNN (5 april 2010), besliste het televisiestation geen van de afgevuurde schoten te tonen “uit respect voor de gezinnen van de twee Iraakse werknemers van de nieuwsorganisatie Reuters die vermoord werden”, legde Pentagon-correspondente Barbara Starr uit.  (De vader van de fotograaf werd geciteerd in de NY Times van 7 april:  “God heeft mijn gebed verhoord door deze tape te onthullen voor de wereld … Ik had zelfs mijn huis en al mijn bezittingen verkocht om deze tape aan de wereld te laten zien”.)

Starr vervolgde met de bewering: “Er was een onderzoek naar dit incident. Het leger vond geen schuldige, de eenheden in de lucht – de helikopters in de lucht hadden geen reden om te geloven dat er zich journalisten op de grond bevonden samen met de opstandelingen. Ze zeggen dat VS-troepen in de buurt onder vuur hadden gelegen en dat deze schietpartij, die we niet in detail laten zien, gerechtvaardigd was.”

Hoewel het correct is dat de militairen een soort van onderzoek hebben gevoerd, is het onduidelijk hoe Starr kon weten dat er ‘opstandelingen’ waren onder de slachtoffers.

Moorden als persbeleid?

Er is ook maar weinig discussie geweest over gelijkaardige verhalen over VS-troepen die journalisten die werkzaam zijn in Irak, beschieten en vermoorden, zoals de tank die op journalisten schoot in het Palestina Hotel en de aanvallen op de kantoren van Al Jazeera en Abu Dhabi TV in Bagdad (FAIR Media Advisory, “Maakt moorden deel uit van het persbeleid van het Pentagon?,” 4 oktober 2003).

Degenen die de helikopteraanvallen in de video verdedigen, zeggen dat de VS-troepen niet hadden kunnen weten dat er journalisten waren op de grond, maar deze eerdere incidenten wijzen er veeleer op dat het feit dat soldaten weten waar mediamensen zich bevinden niet noodzakelijkerwijze dergelijke aanvallen voorkomt.

De video is ook op een andere manier gebracht. Dylan Ratigan van MSNBC (5 april 2010) bijvoorbeeld, bracht een lang debat met de ex-militairen, Glenn Greenwald van Salon en Julian Assange van WikiLeaks.

Democracy Now! (6 april 2010) bracht ook een discussie met Assange en Greenwald. De Nationale Openbare Radio zond twee reportages uit op 6 april. Maar waar blijft de rest van de media over dit verhaal?

Special Forces

Dit nieuws komt net na de onthulling dat de Special Forces tijdens een raid in Afghanistan vijf burgers, onder wie drie vrouwen, hebben vermoord in een huis dat in februari werd aangevallen. De NAVO-troepen beweerden dat de drie vrouwen ter plaatse dood waren gevonden; de Londense Times meldde (5 april 2010) dat volgens Afghaanse onderzoekers, “soldaten van de Amerikaanse Special Forces kogels uit de lichamen van slachtoffers haalden in de bloedige nasleep van een mislukte nachtelijke raid, de wonden met alcohol uitwasten, en vervolgens hun oversten gingen beliegen over wat er gebeurd was.“

Beide incidenten moeten natuurlijk veel grondiger onderzocht worden. Tot dusver doen de meeste traditionele media in de VS of ze nooit hebben plaatsgevonden.

Bron: FAIR Fairness & Accuracy in Reporting

(vertaling uit het Engels door Hilde Meesters)