Doorbraak, de rechtse site, stelt zich in een stukje de vraag ” Kan Bart De Wever het verval van zijn partij stoppen?”
Ik geef graag mijn analyse, want het veroorzaakt hartenzeer zoveel mensen, en onze maatschappij, vast te zien zitten in een reuzen patstelling.
..Mijn leeftijdsgenoot en mede-historicus Bart De Wever leek tien jaar geleden een ware Vlaamse messias. Hij beheerste het intellectuele debat volkomen. Ongeveer twintig maanden lang deed hij ook menig opiniemaker die hem dwars zat, en menig psychiater een proces aan. De intimidatie.
Ik heb de man persoonlijk vanuit Londen na een bepaalde verkiezingsoverwinning geadviseerd eindelijk persoonlijk echte verantwoordelijkheid op te nemen. Burgemeester te worden en zijn politieke afdelingen uit te bouwen. Omdat ik uit ervaring weet hoe bitter en lastig zulke messiaanse roeping kan worden. Ik voorzag en verhoopte dan ook dat de verheven kerel, die lange tijd was vernederd geworden voor zijn in zijn persoonlijke familiale geschiedenis gewortelde overtuigingen, door te werken zijn onmenselijke, bovenmenselijke Energie zou kwijt raken. En ons politiek landschap minder zou gaan domineren. Want ik zag en zie weinig heil in zijn prioriteiten. Een “onverwerkt verleden” als het zijne, en een paar miljoen anderen wellicht, dat saneer je niet door het land in twee te splitsen. Daartoe is harde dialoog nodig. Met Historici zoals de broer Bruno De Wever. Je moet volop in debat gaan, en hopelijk gaandeweg je door die ontmoeting laten veranderen. Tot het inzicht komen dat jouw grootvaders wel degelijk fout hebben gekozen en gehandeld. Zoals het in post war Deutschland wél is gebeurd intussen. Geen wonder dat dit Duitsland intussen, vijfenzeventig jaar later, een motor is in ons Europa, op diverse vlakken.
Lees er mijn opiniestuk op na bij De Wereld Morgen op basis van het interview in DS Letteren met Stefan Hertmans bij zijn nieuwe collaboratie boek, memoir, documentaire en roman, “De Opgang”. En lees er het boek “Onverwerkt verleden” op na, door mijn oud-professor sociologie, Luc Huyse, nu heruitgegeven met medewerking van… Bruno De Wever.
Mijn toekomstvisie komt intussen meer en meer uit.
Het land is niet gesplitst. De Wever is het meeste van zijn vuur verloren. Ik zie die politieke beweging stranden. En dat is maar goed ook. Want na het verwerken van het collaboratie verleden, moeten we echtere problemen aanpakken; die zijn niet geworteld in ons binnenste van ’14-’18 en ’40-45 maar in de rotzooi die onze voorouders hebben aangericht in hun perverse, oneerbiedige en ongeïnteresseerde omgang met de Grote Natuur. Met als markant beginpunt van de bekende Industriele Revolutie iets als de stoomtreinen van Stephenson (1825 – 1828) en de weefgetouwen uit de tijd en de omgeving van priester Daens.
Soortenbescherming dat is nu het belangrijkste, want het netwerk van Biosfeer en biodiversiteit draagt alles. Klimaatbeheersing natuurlijk.
En om dit tij te keren hebben wij de beste combinatie nodig van menselijke vermogens. Diversiteit is Kracht, zoals premier De Croo terecht declameerde in zijn regeringsverklaring. Het “wij moeten geen vreemdelingen” van de lichte fascisten en de fel en blind Vlaamsgezinden, staat ook daarop haaks.
Ik schreef er een opiniestuk over: het idee van de kracht van een zuiver ras, zoals de zwarte Vlamingen dit geloofden tijdens de bezetting, is wetenschappelijke nonsens. Dat lijkt op het probleem van inteelt. Hererosis, de kracht van bastaardschap, dát is oerkracht. Zowel fysiek als cultureel als in raden van bestuur.
Op gelijkaardige manier zijn denklijnen vastgeankerd in het verleden waarin Vlamingen door franskiljons als jongeren werden geplaagd en als volwassenen voor schut gezet en in hun koopkracht aangetast en in hun eer, een achterhoedegevecht. Ik geef toe: die mensen moeten geholpen worden; oud zeer verdampt niet zomaar. Maar het is en blijft een achterhoedegevecht. Veel van die mensen houden “hard werken” hoog in het vaandel. Dat ze dan maar eens hard leren werken met emoties. Dat ze zichzelf zuiveren. Je hebt daartoe geen hedendaagse franskiljons nodig. Gen splitsing van het land in Walen en Vlamingen (en Brussel?). Dat ze dan maar eens de therapeutische waarde ondervinden van hard samen werken aan de veel meer in de werkelijke, materiële wereld geankerde problemen en uitdagingen. Zaken die door een progressieve, groene, kosmopolitische visie kunnen getakeld worden. Niet door van ver of van dichtbij in de schoenen van de SS of Verdinaso te gaan.
Voor verdere studie
