Moet ik een feestje van minstens 7200 volwassenen organiseren om iemand die mij “liket” te kunnen ontmoeten?
Begrip krijgen is belangrijk, maar het is schaars voorhanden, of toch de echt betrokken variant ervan.
Iemand “liken” : hem of haar echt leuk, boeiend, karakterieel uitzonderlijk aantrekkelijk vinden = in de meeste opzichten opvallend op hem of haar trekken qua persoonlijkheidskenmerken, ge-lijk hem of haar zijn. Want opposites attract, dat is doorgaans niet wat mensen duurzame bondgenootschappen doet aangaan. Het gaat erom veel gemeen te hebben.
“Aangenomen wordt, dat ADHD bij minimaal 1% van de bevolking voorkomt. Dit betekent dat 1/3 van de kinderen met ADHD ook in de volwassenheid er nog last van heeft. Anders dan bij kinderen, is de verdeling van ADHD bij volwassenen tussen mannen en vrouwen ongeveer gelijk. Dit ligt niet aan de mogelijkheid dat mannen sneller over ADHD heen groeien; waarschijnlijk wordt de hyperactieve component bij jongens vaker op jonge leeftijd opgemerkt door ouders, leerkrachten etc. terwijl vrouwen op latere leeftijd zelf last krijgen van concentratieproblemen, en dus pas later gediagnosticeerd worden. Kort gezegd hebben vrouwen vaker last van de aandachtsproblematiek bij ADHD, terwijl jongens vaker (ook) hyperactief en/of impulsief zijn”
https://www.hersenstichting.nl/alles-over-hersenen/hersenaandoeningen/adhd-bij-volwassenen
ADHD’ers zijn nu eenmaal “actieve vulkanen”, en ADD’ers “aardbevingsgebieden”, waar er van alles aan de hand is “onder de grond”, soms heel diep. Of dat is toch mijn indruk. (De vergelijking is niet helemaal juist; een vulkaanuitbarsting is immers doorgaans levensgevaarlijk voor alles wat zich in de nabije omtrek bevindt. Maar de energie die in de “pijp” zit moet vrijkomen, zelfs als de timing en omstandigheden allesbehalve gelukkig zijn.) Ik denk dat dat zo’n mensen vaker een te extreem tegenovergestelde zijn dan dat ze door elkaars overeenkomstige kenmerken echt bij elkaar zouden horen.
Verder is intelligentie ook een belangrijke factor. Als een kwart van de bevolking een IQ zou hebben van minstens 110, is er – in de situatie dat er 8 zouden zijn van “elk” (ADD of ADHD) in één verzameling van 4800 volwassen individuen- is er dus één andere die gevoelsmatig en intellectueel behoorlijk met je zal overeenkomen. Maar ik vrees dat dat niet genoeg is, net zoals een tennismatch pas “zinvol’ is als de deelnemers aan elkaar gewaagd zijn qua snelheid, uithoudingsvermogen en veelzijdigheid. Het is geen toeval dat Queen, the Who, Pink Floyyd en the Beatles zo productieve en innoverende bands waren. Alle leden ervan hebben een bovengemiddelde meerwaarde toegevoegd aan de combinatie.
Stel 1 op 600 “aanwezigen” veel (voor velen en ook niet zelden zichzelf hinderlijke en vermoeiende maar aan de andere kant ook “doorduwende” en uitzonderlijk creatieve) symptomen van ADD zou hebben, 1 op 2400 ADD en een IQ van boven de 110 en 1 op 7200 boven de circa 125, … Of dat “voldoende” is? Als ik professoren aan het woord hoor op TV en radio, heb ik meestal de indruk van niet. Ze maken vaak te veel taalfouten, hebben te veel zelfvertrouwen in verhouding tot hun probleemoplossend vermogen en/of drukken zich te mediocre uit. Doe er dus nog maar een “schep bovenop”. De “eindsom” is 1 op 28 800.
Geen wonder dat ik me in zoveel opzichten een buitenbeentje voel, onbegrepen, als eigen-aardig beschouwd. En dus ook al jaren al niet meer naar groepssamenkomsten ga, laat staan ze zou organiseren.
“ADD kinderen hebben vaak weinig vrienden, zijn erg gevoelig, trekken zich vaak terug op hun slaapkamer en zijn bijzonder chaotisch. Zij kunnen er slecht tegen wanneer hen een of ander onrecht wordt aangedaan. Vaak voelen deze kinderen zich regelmatig eenzaam en onbegrepen.” Kinderen worden nu eenmaal doorgaans uiterlijk, wettelijk, … volwassenen. In de kern veranderen ze echter niet al te veel.
Het is wel zo dat de kans groot is dat velen of de meesten met ADD bovengemiddeld scoren qua intelligentie. Misschien moet ik toch “hopen op” 1 op 7 200. Toch heb ik niet de indruk dat ze met bosjes rondlopen. Hetgeen ik nu “bewezen” heb als “objectief feit”. Komt daarbij ook nog eens: omgaan met mensen die een jaar of 15-20 jonger of ouder zijn vind ik niet vanzelfsprekend, en als alleenstaande vriendschap sluiten met iemand met een gezin, dat vermijd ik.
“Mensen met ADD zijn vaak erg intelligent maar doen het minder goed op school in theorie dan praktijk. Een veel gehoorde opmerking van leerkrachten die een kind met ADD in de klas hebben is “Het zit er wel in maar het komt er niet uit”. Dit is in de meeste gevallen ook waar.
De ADD’er is visueel ingesteld.
Het bijzondere doorzettingsvermogen van ADD kinderen is opvallend, evenals de intelligentie en het gevoel voor humor. Een lach is immers de beste manier om onzekerheid te verbergen.”
http://www.hetmiddelpunt.nl/informatie/doelgroepen/add
Ik geef toe dat ik me vaak laat afschrikken door iemands uiterlijk. Waarschijnlijk “zoek ik” naar de juiste combinatie van “psychische veelzijdigheid”, kwetsbaarheid en zintuiglijk, communicatief, intellectueel-kritisch-creatief, … pit ook uitgedrukt in “open” lichaamstaal, expressieve mimiek en eerder niet-uitdagende stijlkeuzes. (Zo kan een of de “verkeerde” bril mij al afstoten. Omdat ik dan het gezicht niet meer kan lezen?) Waarvoor ik me enigszins schaam, als een diepgravende padenkapper i.p.v. oppervlakkige wegenvolger. Visueel ingesteld zijn heeft zeker nadelen, ook of vooral sociaal en qua zelfbeeld. Maar door artikels als datgene hierboven, voel ik me enigszins vrijgesteld van culpabiliteit. (En eigenlijk ben ik evenzeer auditief fijngevoelig, en ook dat is meer een na- dan voordeel. Zo vind ik veel stemmen ruw of vlak.)
Ik gebruik heel veel aanhalingstekens. Omdat ik veel twijfel? En/of aan veel woorden die ik gebruik een tweede en/of andere betekenis geef? Er een aantal nieuwe verzin, door te combineren?
Wat zouden een aantal taalgevoelige leerkrachten en dergelijke daarvan vinden? Te veel of eigenlijk gewoon “normaal” – nu doe ik het weer! – voor iemand als ik?
https://onzetaal.nl/taaladvies/enkele-aanhalingstekens
Wat was ik “blij” dit te lezen!
“Steeds vaker wordt AD(H)D gezien als een onderdeel van het autistiform spectrum. Autistiform gedrag is geen autisme; het is op autisme gelijkend gedrag. Waar bij personen met autisme de volledige triade aan kenmerken aanwezig is, doet zich bij mensen met autistiform gedrag slechts een enkel kenmerk van autisme voor. De overeenkomst ontstaat omdat beide in veel gevallen problemen ondervinden bij het aangaan van sociale contacten. Het verschil is dat er bij iemand met een autisme of PDD-NOS de aanleg ontbreekt voor sociale vaardigheden of sociale wederkerigheid.”
https://www.coachcounsellor.nl/adhd/
Er was een kandidaat – begin de twintig – van/in The Voice USA 1017 – sinds vorige week op Q2 – die getuigde dat hij door zijn ADHD een zeer eenzame jeugd had, “niemand” “in zijn buurt” wou zijn. Als ik het me goed herinner, koos hij voor Adam als coach.
