Vorige dinsdag 11 oktober had het ACV verbond Antwerpen (en sinds begin dit jaar is dat de hele provincie) enkele beweging.net-mandatarissen van CD&V uitgenodigd om te luisteren naar en te antwoorden op de grieven van de vakbondsmilitanten. De felle kritiek op het rechtse regeringsbeleid is er (ondermeer) bij ACV Antwerpen al langer. Enkele voorgaande gesprekken in beperkte kring hadden niet geleid tot resultaten en hadden evenmin de scherpe kritiek aan de basis kunnen sussen. Daarom organiseerde de leiding een open verbondsbestuur waarop alle miltanten welkom waren.
CD&V-parlementsleden op de rooster
Drie CD&V-politici waren present en het waren drie dames : federaal parlementslid Nahima Lanjri en Vlaamse parlementsleden Caroline Bastiaens en Kathleen Helsen. Provinciaal voorzitter Ilse Dielen zette in haar verwelkoming al direct de toon met het bericht dat de aandelen van Caterpillar op de Dow Jones een flinke sprong omhoog maakten na de bekendmaking van de sluiting van de Belgische vestiging. Van de vertrouwenspersonen van onze beweging in de politiek werd volgens haar verwacht dat zij met het ACV eenzelfde wereldbeeld en eenzelfde visie op een rechtvaardiger samenleving delen.
Nahima, Caroline en Kathleen haastten zich dan ook om dat te bevestigen wat hen betrof. Maar de onuitgesproken idee, die je velen hoorde denken, was dan natuurlijk al : “Wat doen jullie, en jullie partij, in deze rechtse en asociale regering ?” Getuigenissen van een vakbondsmilitant en van een, nochtans hooggeschoolde, oudere en dus tevergeefs werkzoekende werden gekoppeld aan de vraag naar een algemene armoedetoets bij elke maatregel. Ook hier instemming van de parlementsleden, die er nog aan toevoegden dat NVA en VLD elk voorstel over meer rechtvaardige fiscaliteit blokkeren : de recente vastberaden houding van Kris Peeters was naar verluidt een gevolg van het jarenlang op diezelfde nagel blijven kloppen.
Ultieme pijnlijke vraag niet luidop gesteld
Na de koffiepauze werd de toon vanuit de zaal iets harder. Vragen over de index, de gebrekkige financiering van de zorg, de vermarkting en liberalisering van die zorg, de dreigende aantasting van het stakingsrecht, de afbraak van de openbare diensten en van het openbaar vervoer : de dames toonden begrip voor de kritiek en meldden dat zij alleen met de steun van de hele beweging asociale maatregelen kunnen blokkeren (proberen te blokkeren bedoelden ze dan waarschijnlijk).
Op het einde kwam het eruit : wij zijn niet veranderd, maar de context is veranderd, en veel moeilijker geworden, omdat de samenstelling van de regering veranderd is. Vroeger streefden ook andere partijen naar een zo sociaal mogelijk beleid, nu staan we alleen, en dat is de schuld van de kiezers, aldus de dames.
Nahima Lanjri was ook opmerkelijk eerlijk toen ze tot slot opmerkte : “Als het aan ons zou liggen, zouden wij liever met andere partijen samen regeren, maar dat gaat nu niet.” Lees dus : eigenlijk horen wij niet thuis in deze regering, en hoort ook de CD&V niet thuis in deze regering, en bovendien hebben wij binnen onze eigen partij weinig of niks te vertellen. De ultieme pijnlijke vraag (horen mandatarissen erkend door beweging.net dan nog wel thuis in de CD&V ?) werd niet luidop gesteld, maar was wel alomtegenwoordig in de geesten.
Is het meningsverschil hiermee afgerond ? Allerminst natuurlijk. Is de kritiek van de basismilitanten hiermee geluwd ? Zeker niet. Het ACV en zijn leden, miltanten en propagandisten moeten dagelijks vaststellen hoe de CD&V als partij het asociale beleid van deze doemregering mee vorm geeft en verdedigt.
Dat de beweging.net-mandatarissen hierbij doorgaans niet staan te juichen en vaak in de hoek geduwd worden, doet niets af aan hun en ons fundamenteel probleem, namelijk deze voortdurende politieke schizofrenie. Of ACV Antwerpen het al dan niet een geslaagde avond vindt zal dus nog voorwerp van discussie zijn.
Peter Vanhooren
