De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Moeder, waarom werken wij?

Moeder, waarom werken wij?

zaterdag 3 januari 2015 16:18
Spread the love

Over een maatschappij die compleet van het padje is

U moet er maar eens op letten: telkens een politicus van eender welke politieke strekking een vraag krijgt over het welzijn van de bevolking, begint hij of zij te leuteren over economische groei of het in stand houden van de koopkracht. Nou moe. We werken ons te pletter, het aantal burn-outs en andere fysieke en psychische ongemakken door stress zijn navenant. Nog gezwegen van het belachelijk hoge zelfmoordcijfer in Vlaanderen. Het meest relevante cijfer om de gezondheid van een maatschappij in kaart te brengen, veel meer dan al die percentages die de economische groei aanschouwelijk moeten maken. We zouden ons hierover als samenleving te pletter moeten schamen. Maar daar is helaas geen tijd voor. Want druk, druk, druk, druk! Wie gaat er anders de economie redden?

Economie is al lang geen middel meer, maar een doel waarvoor alles moet wijken. Omdat vergelijkingen met 1914 klaarblijkelijk populair zijn: de welvaart is er sindsdien altijd wel op vooruitgegaan. De graad van welzijn is moeilijker te meten, maar je hoeft geen genie te zijn om te beseffen dat onze maatschappij zichzelf voorbij aan het hollen is. Dan moet de vraag gesteld worden: waarom in hemelsnaam? Het antwoord is simpel: omdat we al lang onze prioriteiten niet meer kennen. Mensen mogen toch eens gaan nadenken of ze leven om gelukkig te zijn of om een zoveelste iPhone te kunnen bekostigen. Hard werken is het grootste statussymbool in de huidige maatschappij. ‘Hoe het gaat? Goed hoor, maar druk, druk, druk, druk! Iemand moet de economie redden.’

Het is compleet van de zotte wat we daar voor over hebben. We staan voor dat werk zelfs tot enkele uren per dag in de file. En via subsidies voor bedrijfswagens wordt het nog eens gestimuleerd ook. Voor de toekomstige lezertjes die in 2050 dit stuk te lezen krijgen en die het concept file hopelijk dan niet meer kennen: een file is een rij vloekende automobilisten die hopen dat de kerel die de file heeft veroorzaakt, door van een brug te springen omdat hij de snelheid van de maatschappij niet meer aan kan, mag branden in de hel. 




Ondanks onze materiële weelde wordt onze maatschappij er niet mooier op. We zijn materialistische en koopzuchtige wezens, voor wie het onderscheid maken tussen hoofd- en bijzaken langsom minder een evidentie wordt. Welvaart is tot op zekere hoogte leuk en comfortabel, maar vanaf een bepaald punt werkt ze verstikkend en wordt het een allesverzengende obsessie. Vrijheid blijheid voor de markten en de economie, de burger moet maar zien dat hij of zij zich hier ingepast krijgt. Er wordt verwacht in het gareel te lopen in een maatschappij die niet anders kent dan economische groei als heilmiddel. Als je vijf dagen per week, week in week uit, een job moet uitoefenen zonder voldoening en zonder persoonlijke meerwaarde: van hoeveel vrijheid is er dan nog sprake? 

Van extreemlinks tot extreemrechts en alle smaken en kleuren die daartussen zitten: van de politiek zal het niet komen. Starheid troef daar. Echte verandering is de oude economische denkpatronen doorbreken en durven vernieuwen. De verschillende politieke strekkingen mogen dan wel allemaal verschillende recepten hebben, in de bereiding ervan gebruiken ze wel allemaal hetzelfde achterhaalde kookboek. Tijd dus om een nieuw kookboek te kopen, één met gerechten waarvan welzijn, duurzaamheid, innovatie en langetermijndenken de hoofdingrediënten zijn. En materiële welvaart het laagje glazuur is om de afwerking compleet te maken. Helaas moet er bespaard worden en dan is er in huishoudens voor kookboeken, zolang ze niet door Jeroen Meus zijn geschreven, geen geld. 

Er zijn door de band genomen drie soorten mensen: mensen die in letters denken, mensen die in cijfers denken en alles wat zich daar tussen beweegt. Het wordt hoog tijd dat die eerste groep wat meer van zich laat horen. Alleen zo kan die blinde economische rat race in perspectief geplaatst worden en kan de maatschappij en haar consumptiepatronen een spiegel worden voorgehouden. 

Matthias Vangenechten,

Gastauteur bij ZENIT Magazine

take down
the paywall
steun ons nu!