Beste jihadist,

Ik wilde je eerst aanspreken met vrijheidstrijder, maar jihadist klinkt nu eenmaal krachtiger. Ik vraag me af hoe het mezelf zou vergaan als ik naar Syrië zou vertrekken. Ik wil ook eens een avontuur meemaken. Als het perfect mogelijk is om naar het vreemdelingenlegioen te gaan, als Rambo en James Bond de wereld mogen redden. Waarom zou ik dan de wapens niet opnemen tegen een gemene dictator. En ik heb dringend wat beweging nodig.

Ik denk dat ik het de eerste dagen zelfs aangenaam zou vinden. Een beetje de kat uit de boom kijken, een beetje chillen en genieten van de lente. Mijn Arabisch wat opfrissen, een glaasje thee drinken, wat aan de waterpijp lurken en naar de sterren kijken. Daarna bij de kok gluren wat er zoal op het menu staat. Wat dippen in de humus en proeven of ze nu echt de beste falafel hebben.

Ik ben wel bang dat ik de jihadi’s voor de voeten ga lopen. Een lang gevecht met een moeilijke zin en in mijn pen bijten is de enige ervaring die ik in oorlog voeren heb. Bovendien heb ik mijn slaap nodig, anders word ik humeurig. Maar humeurig zijn, dat helpt wel bij een oorlog.

Ik ben een beetje knullig, en ik heb in de kermis nooit loodjes geschoten, dus de kans bestaat dat ik mijn dikke teen eraf zal schieten. Aangezien er toch al massa’s wapens van Belgische makelij zijn en aangezien Guy Verhofstadt toch aandringt om de Syrische oppositie te bewapenen. Is het dan niet beter dat ik hier eerst een cursus volg en daarna als een pakket vertrek? Als een tot de tanden gewapende jihadi, met daarbij een raketlanceerder die we vast met korting kunnen krijgen.

In het Midden-Oosten is het niet elke dag zonneschijn. Want wat als ik het eten niet lust? Ik heb een gevoelige maag en zonder deftig sanitair ben ik verloren. Wat als ik de strijders niet versta en ze mij beginnen te pesten?

Wat als ik in de handen van het Syrische regime val? Ik kan niet tegen bloed en mijn pijngrens is zeer laag. Ik kan het echt niet aan om met stokken en kabels geslagen worden. Laat staan dat ze mijn nagels afrukken. Laat staan dat mijn geslachtsdelen worden geëlektrocuteerd en ik verkracht word door een dikke, harige soldaat die Abu Netanyahu heet.

Zo gaat dat in een dictatuur.

Daarom denk ik dat Syrië niets voor mij is en omdat ik een panische angst voor insecten heb.

In tegenstelling tot de Belgische jongeren die de afslachting niet meer konden aanzien. Ook al zit de kans er dik in dat sommigen zijn gemanipuleerd en louter als kanonnenvlees worden gebruikt.

Dat ze Sharia4belgium ervoor verantwoordelijk voor houden, vind ik te veel eer voor die malloten. Toch ben ik benieuwd wie de headhunters zijn en of ze een maatpak dragen.

Waarschijnlijk hadden ze het zich anders voorgesteld en willen ze zo snel mogelijk naar huis keren. Oorlog is nog iets anders dan warcraft uitspelen.

Uiteindelijk komt de ene terug met een trauma, de andere zonder benen en de laatste is een smakelijke maaltijd voor Syrische larven geworden. Zo gaat dat.

De enige vraag die men hier blijkbaar stelt is hoe radicaal die jongeren zullen terugkeren. Hoe het met de massamoord in Syrië gesteld is, dat kan ze nog steeds geen barst schelen. Misschien moeten we ons ook eens afvragen waarom Belgische jongeren hun identiteit in oorlogsgebied zoeken?

Vriendelijke groet,

Fikry El Azzouzi