Met als bron Tertio, kan men op 6 juni op de site Rorate lezen dat de Belgische bisschoppen via een omzendbrief laten weten dat ze zich bewust zijn dat er zich bij sommige van hun geestelijken problemen kunnen voordoen als alcoholverslaving, verliefdheid, homofilie, pedofilie of porno op het internet. Ze delen maatregelen mee die dit allemaal in de toekomst zullen trachten te voorkomen.

1. De selectiecriteria voor het uitoefenen van een verantwoordelijke taak in de kerk zullen nog ernstiger worden toegepast.
 
2. Voor wie actief is in de pastoraal komt er een betere supervisie, bijvoorbeeld in de vorm van een jaarlijks functionerings- evaluatiegesprek. 

3. De bisschoppen willen een betere begeleiding, bijvoorbeeld via een ‘zorgteam’.
 
4. Het werken met kinderen, adolescenten of kwetsbare mensen wordt in een deontologische code vastgelegd.
 
5. De bisschoppen zullen zich buigen over de gezagsvormen die aanleiding kunnen geven tot het misbruik van kinderen. 
 
Enkele kanttekeningen:

• Uit die omzendbrief blijkt, dat de bisschoppen procedureel nog steeds de ‘van boven naar beneden’ aanpak in de kerk als uitgangspunt nemen. Voor zover me bekend is vooraleer de brief opgesteld werd, geen grondig onderzoek gebeurd over wat aan de basis leeft.

• Overigens hoop ik voor de bisschoppen dat ze zelf ook wel weten dat het op één rij plaatsen van alcoholverslaving, verliefdheid, homofilie, pedofilie en porno op het internet, zoals in het bericht op Rorate gebeurt, erg slordig overkomt.

   
  Men kan begrijpen dat gezagsdragers proberen om de zaken beheersbaar te houden. Maar hopelijk beseffen de bisschoppen toch wel welke omvang en diepgang de misbruikcrisis aangenomen heeft, niet in het minst in de ogen van veel gelovigen zelf. Men kan verwijzen naar de tijdsgeest van vroeger… zoals sommigen (bv. de bisschop van Antwerpen) doen en daar is iets van aan. Evenwel… vroeger was men misschien terughoudender om zulke voorvallen als pedofilie echt kordaat aan te pakken, maar men maakt me niet wijs dat iedereen ook vroeger al niet wist dat zaken als pedofilie absoluut niet aanvaardbaar zijn.
   
  Hoe kan je zulke houding tegenover kinderen ooit normaal gevonden hebben? Je kan het ook hebben over een moeilijk te trekken grens tussen zwijgen en verzuim, en voor mijn part zelfs over een context die bijna aan het biechtgeheim grenst. Dit mag allemaal waar zijn, maar aan het eind van het parcours staat wèl dat je er niet naast kan kijken, dat sommige bisschoppen wel degelijk geweten hebben dat zulke voorvallen met minderjarigen zich voordeden en dat daar veel te onprofessioneel en met te weinig begrip voor de slachtoffers in opgetreden is. Dit is gewoon zo. En dan is de vraag hoe dit kon gebeuren? Zowel de praktijk van de pedofilie als de lakse bejegening ervan? 
   
  Ik sluit niet uit dat dit ons uiteindelijk zou moeten leiden tot een bezinning over het klerikalisme als systeem van machtsuitoefening binnen de kerk. Zijn een aantal zaken gewoon ook niet voorgevallen omdat sommige mensen dachten dat bepaalde regels op hen niet van toepassing waren? Is een belangrijk aspect van de crisis niet,  naast een crisis van het celibaat als ‘verplichting’, dat er een klerikalisme bestaan heeft (en soms nog bestaat) én als status én als attitude dat een normale behandeling van het misbruik in de weg gestaan heeft? Is het niet zo dat sommige priesters (en bisschoppen) zich een macht toegekend hebben en vandaag nog steeds toekennen die ze puur op basis van hun kennen en kunnen, of van welke merite dan ook nooit zouden hebben, maar die ze enkel halen uit hun statuut? Dit is noodgedwongen afgenomen vandaag, maar soms zit het er wellicht nog dieper in dan men denkt.
   
  Ik denk echt dat men er verkeerd aan doet vanuit kerkelijke hoek als men vandaag enkel en alleen focust op een zogenaamde grote schoonmaak en uitzuivering zonder verdere reflectie over het geheel van de machtsuitoefening binnen de kerk. Er zijn in het verleden al ooit concilies bijeen geroepen geweest om over minder belangrijke zaken na te denken dan dat. Om te eindigen… wie tussen de regels zou willen lezen dat ik de kerk kapot zou willen maken, doet er totaal verkeerd aan. Het is zéker niet de bedoeling. Integendeel.