Een vernietiging van de vergunning hing in de lucht. Maar het kabinet-Schauvliege besliste er anders over. De omstreden beslissing trok ze snel in, en verving ze door een nieuwe beslissing, grotendeels dezelfde, maar anders gemotiveerd. Gevolg: de procedure voor de Raad van State heeft formeel geen zin meer, en alles kan opnieuw beginnen.

De uitbreiding van Galloo is bijzonder omstreden. Een recent gezondheidsonderzoek bij de jeugd toonde aan dat te veel cadmium, thallium, PAK’s en fijn stof zorgen voor een verhoogde kans op kanker. En daar zou ook nog kwik bovenop komen, als het bedrijf zijn zin mag doen.

De techniek die men wil toepassen is onbekend, niemand weet wat de gevolgen ervan zullen zijn op de gezondheid van de Menenaars. Groen maakte een stevig dossier op en wist alvast de auditeur van de Raad van State te overtuigen. De Raad zelf hoeft dit advies van haar auditeur niet te volgen, maar vaak gebeurt dit wél.

De houding van Vlaams minister van Leefmilieu Joke Schauvliege (CD&V) vindt Groen ronduit schandalig. Ze zag de bui hangen, trok gauw-gauw haar beslissing in en neemt formeel een andere. Ze dwingt zo helemaal opnieuw te starten met een nieuwe procedure bij de Raad van State, of om op te geven. Een procedure kost al snel 4.000 euro.

Wie kan dit steeds maar blijven betalen? Voor een groot bedrijf als Galloo is een extra administratieve kost van dit niveau een lachertje, voor actievoerders wordt dit een zware klip om te nemen. Waarom wacht de minister de rechtsgang niet gewoon af? Waarom legt ze zich niet neer bij de uitspraak van het rechtscollege? Wegen de belangen van dit bedrijf dan zo sterk door bij haar, dat ze er de scheiding der machten voor in gevaar brengt?

De klacht van VOKA en UNIZO dat actievoerders via de Raad van State te veel impact kregen, is een lachertje. Via een eenvoudige zet kan de Raad van State buitenspel gezet worden. Inspraak wordt onmogelijk, en in de plaats komt het harde spel van wie het meeste geld kan mobiliseren. Wil de minister op deze manier werken aan een beter leefmilieu? Of is haar titel van ‘minster van leefmilieu’ slechts een schaamlapje: Joke Schauvliege, minister van Private Bedrijfsbelangen?

Groen weet niet of ze de strijd nog kan voortzetten door opnieuw naar de Raad van State te stappen. Wie garandeert dat vlak voor afloop van een nieuwe rechtsgang de minister niet opnieuw de truc met de duif uithaalt?

De minister handelt in ieder geval onvoorzichtig. Ze besteedt zelfs geen aandacht aan de resultaten van de monitoring, een miskenning van het voorzorgsbeginsel. In haar nieuw besluit met aangepaste motivering komt ze zeker niet tegemoet aan de fundamentele bemerkingen van de auditeur bij de Raad van State.

Ook de andere argumenten van Groen blijven overeind: zo is er de miskenning van het openbaar onderzoek, doordat destijds vlug-vlug voor de bestendige deputatie een bijkomende nota over de kwikbalans door Galloo werd voorgelegd, zonder dat de omwonenden ze hebben gezien en waarop de minister zich nu baseert om te stellen dat één en ander toch wel voldoende werd onderzocht. Dit kon toen niet ingeschat worden, want het waren theoretische metingen.

Het voorzorgsbeginsel is en blijft miskend en de nieuwe beslissing komt hieraan niet tegemoet! Het is erg dat gezondheid van de buurt niet meetelt, en ministers slechts de uitvoerders zijn van wat het grote geld hen dicteert.

In ieder geval zal Bart Caron minister Schauvliege ondervragen in het Vlaams parlement over haar ‘truuken van de foor’. Helaas kan dat pas na het zomerreces.

Philippe Mingels, Geert Puype, Mike Van Acoleyen, Carlo Herpoel en Bart Caron

Philippe Mingels is woordvoerder Groen Menen, Geert Puype is voorzitter Groen Menen, Mike Van Acoleyen is voorzitter Groen West-Vlaanderen, Carlo Herpoel is secretaris Groen West-Vlaanderen en Bart Caron is Vlaams volksvertegenwoordiger voor Groen.