“Mijn vlakke land, mijn Vlaanderland.” De huidige Vlaamse regering laat wel een bijzonder deviante en eentonige invulling zien van Brels “Le plat pays”. Waar het om ons middenveld gaat, is vervlakking inderdaad toch wel datgene wat van overheidswege doorgedrukt wordt. Vervlakking en bureaucratisering als opperste ideaal. (Beste ambtenaren onder mijn lezers, ik apprecieer jullie werk ten zeerste, maar wil aanvaarden dat er ook andere werksoorten bestaan en dat die misschien ook hun reden van bestaan hebben. Ze situeren zich vaak in wat we bij ons het middenveld noemen.)

Enkele voorbeelden. Wat moet je denken van een Vlaamse regering die het normaal vindt dat je te Brussel centra maatschappelijk werk als “het leger des heils”, of een centrum voor jongerenbegeleiding, of een dat met drugsverslaafden werkt, enzovoort… allemaal onder één gemeenschappelijke noemer plaatst, één grote v.z.w., zogenaamd omdat dit de werking efficiënter zal maken? Hallo, efficiënter?

Voor de administratie misschien en voor het controlerend kabinet, maar toch niet voor de werking op het terrein? En wat is er verkeerd met een “leger des heils” dat een heel specifieke werking ontwikkeld heeft, een eigen karakter heeft, en daarbij goede resultaten behaalt? Wat is er verkeerd met aparte karakters, en met een diversiteit aan werkingen? “Versnippering,” wordt dit genoemd.

Als dit de naam is die men daarop kleeft, klinkt het inderdaad negatief. Maar “vervlakking”, “monotonie”, “bureaucratisering” klinkt niet veel beter. En het zal duurder uitvallen, minder ruimte laten ook voor privé initiatief, voor creativiteit. Wie natuurlijk nooit echt op het terrein gewerkt heeft, weet vermoedelijk niet wat daarmee bedoeld wordt.

Ik moet daaraan denken nu ik, pas terug van een reis die me over New York en London terug thuis brengt, op de site van De Standaard het interview lees met Herman Lauwers van het Kruispunt naar aanleiding van de plannen van minister Bourgeois met de integratiesector. Ook hier zal schaalvergroting in de ogen van de Vlaamse regering de efficiëntie ten goede komen.

Ik zag terloops in New York de mastodont van Ernst & Young en begrijp nu langs geen kant meer waarom op zulk orgaan een beroep moest gedaan worden om onze kleine Vlaamse integratiesector door te lichten. Moest het ons allemaal misschien overdonderen? Kom zeg, mensen, als er iets vaststaat, is het dat het systeem voorgesteld door Ernst & Young duurder veel duurder zal uitvallen, en jawel, waarschijnlijk wordt de totaliteit administratief beter beheersbaar, maar goedkoper? creatiever? stimulerender voor het initiatief? Ik heb Ernst & Young, wat me niet echt een geschikt bureau lijkt om met veel empathie de dynamieken in vokswijken te analyseren, niet nodig om met honderd percent zekerheid te beweren dat dit laatste absoluut niet mag verwacht worden. (Ik ben benieuwd hoeveel die operatie nu al zal gekost hebben…).

Dat de grootstedelijke realiteit al op zichzelf tussen verschillende steden heel verschillend kan zijn (- Brussel is Antwerpen niet, al was het maar omdat de Vlaamse gemeenschap aan Brusselse burgemeesters niets te zeggen heeft, en zelfs niet aan het Brussels gewest… de blokkeringen zijn dus voorspelbaar te Brussel), en dat de verschillen tussen grootsteden en kleinere plaatsen in Vlaanderen toch ook voor de hand liggen (omwille van de migratie- en integratiedynamiek)… is iets wat normaal zou moeten doen besluiten dat diversiteit en pluralisering in het beleid gewenst is. Maar zo niet in “le plat pays”; hier zal pluralisering uitgevlakt worden..

Vlaanderen wil groot worden door te stroomlijnen. Op de luchthaven van London hoorde ik deze morgen zo goed als in alle denkbare talen vluchten afkondigen… Spaans, Frans, Chinees, Duits, Japans, Russiche en enkele die ik zelf niet kon situeren… iets wat in het Vlaamse Zaventem ondenkbaar is.

Wat ooit een troef was voor Vlaanderen, zijn openheid voor een enorme waaier van talen, iets wat men in New York en London de laatste jaren is gaan ontdekken, wordt ondertussen – weerom door toedoen van diezelfde Vlaamse regering, maar nu door een andere minister – afgeblokt. Waar de anderen, de grote spelers op wereldvlak, alle mogelijke troeven gaan benutten die hun gediversifieerde allochtone populaties mogelijk maken, en waar die grote spelers meer en meer het belang inzien van te pluraliseren en diversifiëren, zullen wij hier in Vlaanderen de komende nu eens net omgekeerd doen. “Le plat pays, qui est le mien…”. Maar er is hoop, ooit wordt ook aan deze recente homogeniseringsdrang bij ons een eind gemaakt, al was het maar om de trein niet definitief te missen.