Koerdische jongens in Diyarbakir. Bron: Wikimedia Commons
Opinie, Nieuws, Wereld, Europa, Politiek, België -

Mijn hart bloedt, Dyab Abou Jahjah! Zelfbeschikking voor het Koerdische volk

Mijn hart bloedt wanneer ik lees dat Abou Jahjah in berichten op Facebook het Koerdische volk het recht op zelfbeschikking ontzegt. Zelfs een zwakke vorm van zelfbestuur ontzegt hij dit volk wiens gebieden verspreid liggen over vier staten.

vrijdag 26 januari 2018 11:48
Spread the love

Jarenlang stond ik pal achter Dyab. In 2002-2004, toen de Arabisch-Europese Liga opkwam voor gelijke rechten voor de achtergestelde moslimminderheden in dit land en daarvoor door de elite werden getrakteerd op een demoniseringscampagne, beroepsverboden en gevangenisstraf, probeerde ik in de massamedia voor een tegenwicht te zorgen (in 2004 schreef ik een boek over dat verloren gevecht). Nadien, toen Dyab en Ahmed Azzuz op basis van valse beschuldigingen voor de rechtbank werden gesleept, toonde ik in een onderzoeksrapport (in 2008) aan dat een filière in het Antwerpse politiekorps hem erin hadden geluisd (flikken die nooit werden geïdentificeerd, laat staan gestraft. Hun chef, politiecommissaris Luc Lamine, werd nooit aan de tand gevoeld).

Radicale gelijkheid?

Vandaag staat Abou Jahjah op het punt een nieuwe partij op te richten die voor “radicale gelijkheid” gaat. Hij mikt op steun van alle burgers in dit land, maar in de eerste plaats toch op een aanhang onder Belgen van Marokkaanse en Turkse afkomst. Getuige het gezicht van de partij: een leidersduo, bestaande uit Dyab en een Turkse Belg. Eerst was dat Ahmed Koç, maar die stapte op. Nu vormt hij een team met Meryem Kaçar. Zo lieert zijn partij zich aan het Turkse regime van Recip Erdogan. Een regime dat in eigen land de democratie amputeert en met tanks en bommenwerpers het democratische experiment in Noord-Syrië onder soldatenlaarzen probeert te verpletteren.

Het gebied is bewoond door een mozaïek van volkeren: Koerden, die de meerderheid vormen, maar ook Arabieren, Turkmenen, Assyriërs en gevluchte Yezedi’s. Ze bevrijdden het gebied van Daesh en stichtten er een vorm van communaal zelfbestuur. Wie opkomt voor gelijkheid en democratie staat op de eerste rij om voor de rechten van de Syrische Koerden en hun bondgenoten op te komen. Maar niet Abou Jahjah, die als megafoon van Erdogan spreekt over terroristen en tribalisten die moeten worden uitgeschakeld.

De Syrische Koerden en de andere volkeren in de regio van Afrin, Jazira en Kobane werken aan een democratisch-confederaal systeem, binnen de grenzen van de Syrische staat. Of ze nu zelfbestuur in het Syrische raamwerk nastreven, dan wel zouden opteren voor volledige zelfbeschikking in een eigen staat: wie opkomt voor het recht van het Palestijnse volk op zelfbeschikking, zoals ook de Turkse, Syrische en Iraanse volkeren dat recht hebben, moet toch ook het Koerdische volk dat recht gunnen? Dat is toch “radicale gelijkheid” in de praktijk?

Wanneer een volk, na generaties van onderdrukking en achterstelling, zelfstandigheid of complete onafhankelijkheid wil, dan moet je die aspiratie ondersteunen en niet onderdrukken. Pas op basis van die herwonnen vrijheid kan dan gestreefd worden naar een vrijelijk aangegane federatie of het opgaan in een groter geheel. Dat is geen steun voor “tribalisme”, zoals Dyab beweert, maar respect opbrengen voor de democratische wil van een volk. Het is een stap wég van sektarisme, naar een eenheid op een hoger niveau, maar dan op een steviger basis.

De lange arm van Erdogan

Is het Abou Jahjah simpelweg te doen om de electorale steun van nationalistische Turkse Belgen voor zijn nieuwe partij? Of is het een oprisping van Arabisch chauvinisme? Beide motieven zijn verwerpelijk. En op termijn self-defeating voor een partij die beweert voor “radicale gelijkheid” op te komen.

Plakken aan het Turkse regime zal tot onhoudbare contradicties leiden, ook hier in dit deel van een geglobaliseerde wereld. De arm van Erdogan reikt ver, en die slaat soms ongemeen hard toe: op 9 januari 2013, vijf jaar geleden, vermoordde de Turkse geheime dienst drie Koerdische militanten in hartje Parijs. De westerse regimes houden NAVO-partner Turkije een hand boven het hoofd: hoewel Erdogan zelf erkende dat de Turkse geheime dienst MIT achter de moord op de drie vrouwen zit, blijven de opdrachtgevers buiten schot. Zorgwekkend, want die straffeloosheid komt neer op een indirect groen licht voor Erdogan om in Europa naar goeddunken te opereren – en te moorden.

Ook ons land werkt intens samen met Turkije. In 2008 onthulde Georges Timmerman in De Morgen (nu werkt G.T. voor Apache) een geheim samenwerkingsakkoord tussen de Rijkswacht en het Turkse repressieapparaat: “In het verlengde [van het akkoord] werd door de rijkswacht Operatie Rebel opgezet, een grootschalige screening van de Belgisch-Turkse [-Koerdische] bevolking naar potentiële terroristen, waarvan de resultaten werden doorgespeeld naar de Turkse veiligheidsdiensten.” (“Operatie Rebel: bedrog op Grote Schaal”, De Morgen, 22/5/2008)

In 2013 kondigde toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet bij een bezoek aan Turkije aan dat de Belgische en Turkse politie- en inlichtingendiensten de koppen bij elkaar steken “rond de uitwisseling van informatie en expertise in verband met terrorisme”. Strafrechter op rust Walter De Smedt besluit: “Als je alle informatie over de samenwerking met Turkije op een rijtje zet, krijg je een duidelijker beeld over waar het werkelijk om gaat. (…) Het doel is de strijd tegen linkse partijen.” (“Gebruikt Turkije de dreiging van IS om België mee te sleuren in de strijd tegen de Koerden?”, Knack.be, 3/8/2015)

De geopolitieke rol van Turkije als NAVO-lid en pion in de imperialistische overheersing van het Nabije Oosten zal ook wie hier begaan is met de emancipatie van de Arabische en andere volkeren in de regio op ramkoers met dat regime zetten. Turkije is een belangrijke handelspartner van de zionistische staat.

Ondanks de huidige wrijvingen tussen de VS en Turkije rond Noord-Syrië (al geen van beide geven een sikkepit om de rechten van de Koerden) is Ankara een strategische partner van de VS. Voor Washington is Turkije het sluitstuk van een as met Israël en Saoedi-Arabië die de ‘As van het Kwaad’ rond Iran moet bestrijden en de regio verdeeld moet houden.

Radicale gelijkheid in België bepleiten, maar de onderdrukking van de democratische aspiraties van de Koerden steunen? Radicale gelijkheid prediken, maar zwijgen over de Turkse steun aan de Israëlische kolonisator? Zoals de strijd tegen alle vormen van racisme – islamofobie, negrofobie, zionisme en antisemitisme – ondeelbaar is, zo is ook de strijd voor gelijke rechten ondeelbaar.

Geen compromis

Ik zou er mee kunnen leven als Dyab openlijk zou zeggen dat zijn partij met een probleem zit. Iets in de zin van: “Mijn partij gaat voor radicale gelijkheid, en daarbij staan de rechten en vrijheden van de achtergestelde moslimminderheden in dit land centraal. Een van die minderheden is de Turks-Belgische, en bij Turks-Belgische mensen is steun voor Ankara een feit. Dat leidt tot spanningen en conflicten met onder meer Koerdische Belgen. In de huidige conjunctuur is dat conflict niet oplosbaar. Teneinde de eenheid te bewaren, ten dienste van de strijd voor radicale gelijkheid in dit land, zal de partij over het Koerdische vraagstuk geen standpunt innemen.” Maar zo’n compromis komt er niet; voluit steun aan Ankara is de lijn van Dyab.

Ik herhaal mijn vraag: waarom heeft het Palestijnse volk recht op zelfbeschikking, maar heeft het Koerdische volk niet dat recht? Waar zijn de gelijke rechten? Vandaag moet alle solidariteit uitgaan naar de strijders en de bevolking van de ‘Democratische Federatie van Noord-Syrië”, die eerst het leeuwendeel van de strijd tegen Daesh hebben gevoerd, en nu in de steek worden gelaten door de VS, Rusland en Syrië, terwijl Turkije en zijn milities hen willen verpletteren.

Op zaterdag 27 januari 2018 vindt om 14u een publieke actie plaats op het Europakruispunt, aan Brussel-Centraal, om te protesteren tegen de militaire acties van het Turkse regime.

België en de EU moeten:

  • de invasie van het Turkse regime veroordelen
  • de wapenhandel met Turkije stopzetten
  • maatregelen nemen om een einde te maken aan de vijandelijkheden en de terugtrekking van de Turkse troepen afdwingen
  • diplomatieke initiatieven opstarten die resulteren in een duurzaam bestand en politieke onderhandelingen
  • de vrijheid van meningsuiting en vereniging in de Turkse staat helpen garanderen

take down
the paywall
steun ons nu!