Met de reeds
gekende stakingsaanzeggingen, en de verwittigingen door de
vakbonden, dat deze nog maar als ‘de proloog’ zijn voor een ‘sociaal-klimaat-opgewarmde’
hete herfst en winter, staan onze kersverse rechtse VBO- en
VOKA-bedienende ‘patroons’-regeringen, moeilijke tijden te wachten.

Maar Michel I
heeft hoop. Hoop dat, ofwel indien de stakingsoproepen massaal
worden opgevolgd, zij de voor de bevolking in het algemeen zoveel
narigheid en ongemak zal veroorzaken, dat de dreigende chaos als een
boemerang op de vakbonden terechtkomt, ofwel dat een matig gehoor
aan de orderwoorden de acties langzaam dot doodbloeden.

Uiteraard zal
dat, het gezegde getrouw dat ‘de soep nooit zo heet wordt gegeten
als zij wordt opgediend, gepaard gaan met enige toegevingen van
regeringszijde. Zodoende komt zij uiteindelijk min of meer als
overwinnar uit de strijd, wat dan de democratische ‘afrekening’, hen
gepresenteerd in 2019, voor deze coalitie enigszins verteerbaar moet
maken.

Veel, héél
veel zal, afhangen wat en hoe de Franstalige (centrum-)linkse
partijen en vakbonden de zaken aanpakken, en in welke mate zij er in
slagen samen met de Vlaamse oppositie in slagorde op te treden.
Tegen een dergelijk ‘verbond’ dat voor enige tijd de onderlinge
verschillen neutraliseert en zowel politiek als sociaal krachtdadig
tegen deze federale (en Vlaamse) regering inbeukt,  

Maar, zoals
gezegd, misschien val het allemaal nog wel mee. Misschien weten de
regeringspartijen hun oorspronkelijke ‘daadkracht’ en rechtse
rechtlijnigheid tijdig ‘bij te sturen’ en de sociale partners ervan
te overtuigen dat het uiterst haalbare en aanvaardbare voor alle
partijen juist het op het eerste zicht onaanvaardbare van elkeen is,
en wordt de ‘kracht van de verandering’ herleid tot een gerenoveerde
‘kracht van de Belgische politiek-politicienne’.

Ten slotte
hebben zowel deze federale- als de gewestregeringen weinig of geen
inpact meer op het economisch en financieel reilen en zeilen. Dat
ligt voornamelijk bij de Europese en internationale structuren waar
de zetbazen van de financieel-economische elite het voor het zeggen
hebben. Daardoor zijn onze nationale en regionale politici in feiten
niets meer dan uitvoerders van de voornoemde werkelijke
machthebbers, en mogen ze enkel wat punten en komma’s plaatsen bij
de hen opgelegde beslissingen, en bepalen welke lagen van de
bevolking, behorende tot de ruime midden- en onderklasse de
rekeningen betalen.

Met al die
nationale en regionale  navelstaarderij, over hoe economische
groei, werkgelegenheid, en welvaart creëren, vergeten wij
gemakshalve dat dit allemaal elementen zijn van een op sterven na
dood financieel- en sociaaleconomisch systeem, in een wereld waar
wij, zowel voor de samenlevings- als milieuproblematiek, maar geen
degelijke oplossing kunnen bedenken..

Dus…wat ons
met deze regering(en) te wachten staat, is eigenlijk volstrekt
onbelangrijk…