De afgelopen maanden had onze beweging het moeilijk. Ze werd frontaal aangevallen met als enig doel het middenveld te verzwakken, liefst helemaal monddood te maken. Als mens van en voor de beweging beleef je dan kwade dagen. De ACV-zending naar Tunis voor het Wereld Sociaal Forum en kennismaking met de plaatselijke vakbonden kwam op het juiste moment. Het moment om wat afstand te nemen van de Belgische realiteit van loonstop, nieuwe besparingsronde en een strijd voor een eengemaakt werknemersstatuut.

De afgelopen twee dagen hebben we de kans gehad om syndicalisten te ontmoeten die in Tunesië actief zijn. De Arabische lente heeft ook op syndicaal vlak één en ander gewijzigd. Er is geen eenheidsvakbond meer. Toch is de weg naar effectief syndicaal pluralisme duidelijk nog lang. Het is nochtans een belangrijk instrument om op sociaal en maatschappelijk vlak vooruit te geraken.

De officiële debatten en informele contacten met CGTT zijn zeer leerrijk. Je mag ze natuurlijk niet teveel met een Belgische bril bekijken, wat niet altijd makkelijk is. Zo vinden wij het vreemd dat er bij ontvangst van een buitenlandse delegatie zoveel wordt gesproken over de syndicale concurrenten. Wij zouden veel meer ons ACV verhaal brengen: waar liggen de prioriteiten op dit moment, welke tendensen zien wij in de bedrijven en hoe gaan wij daarmee om, … Maar onze politieke context is natuurlijk zeer verschillend. Een engagement voor de vakbond neem je hier in Tunesië niet enkel op om op de werkvloer voor jouw collega’s op te komen, het is een politieke keuze. Het is een keuze voor een andere rol tussen vakbond en overheid.

Zo praatte ik ook met een CGTT-afgevaardigde die directeur is van een Islamitische bank. Op het eerste zicht een vreemd gegeven voor ons. Blijkt echter dat het om een vorm van ethisch bankieren gaat. Met de sharia als leidraad, mag de bank geen echte winst maken en vloeien heel wat middelen naar liefdadigheid, projecten ten gunste van de zwaksten in de samenleving.

En zo verruim je je blik, word je verplicht om jouw, nationale, logica even opzij te zetten. En dat doet deugd. Te weten dat de noodzaak aan een sterk en kritisch middenveld overal bestaat. In Tunesië is er na de Arabische lente nog veel werk aan de winkel voor het middenveld om een maatschappij op te bouwen met respect voor eenieder, diens rechten en waarden. En in België, daar is dat middenveld evenzeer nodig. Broodnodig. Goed dat mensen zich in beide landen daartoe engageren. Elk op zijn plek. Maar ook samen. Samen staan we sterker. En het zal verdorie nodig zijn.

Katrien Verwimp
ACV-Transcom