Meyrem Almaci (Groen) over de (christelijke) arbeidersbeweging en Christenen voor het Socialisme

Meyrem Almaci (Groen) over de (christelijke) arbeidersbeweging en Christenen voor het Socialisme

woensdag 26 december 2012 21:13
Spread the love

Het succes van de PVDA+ en Groen bij de voorbije gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen was voor de beweging Christenen voor het Socialisme aanleiding voor kerstinterviews met hun lijsttrekkers Peter Mertens en Meyrem Almaci. In deze tweede bijdrage de visie van Meyrem Almaci op de (christelijke) arbeidersbeweging en Christenen voor het Socialisme.

Net als Peter Mertens kreeg Meyrem Almaci volgende vragen voorgeschoteld: Hoe verklaar je de puike resultaten[1]? Wie zijn de mensen die voor jouw partij gestemd hebben? Met welke prioriteiten gaat jouw partij nu verder aan de slag? Komt er een links front tegen de verrechtsing? Hoe kijkt jouw partij aan tegen de situatie in Antwerpen? Hoe ziet jouw partij de rol van de (christelijke) arbeidersbeweging? Is er volgens jouw partij een rol weggelegd voor een beweging als ‘Christenen voor het Socialisme’? Is de verkiezingsoverwinning een kans om de harde besparingen te counteren?

Het gesprek had plaats op 30 november, dus voor er een bestuursakkoord tot stand kwam in Antwerpen en het district Borgerhout.

De (christelijke) arbeidersbeweging

Er is meer dan ooit nood aan een sterke arbeidersbeweging. Er is flagrant veel dat misgaat en waar bijna geen misbaar over gemaakt wordt. Neem nu de topvrouw van het IMF, Christine Lagarde. Die ontvangt een eredoctoraat van de universiteit van Leuven en dringt bij die gelegenheid aan om komaf te maken met de index. Dat komt dan uit de mond van een dame die een riant loon opstrijkt, een loon dat tussen haakjes wel geïndexeerd is, maar waarvoor ze geen belasting betaalt. Toen dacht ik bij mezelf: waarom breekt de revolutie niet uit?

De arbeidersbeweging en het middenveld zijn erg belangrijk om in het parlement goed ons werk te kunnen doen. Onze tussenkomsten krijgen meer gewicht als we spreken namens de publieke opinie en over wat daar leeft. Heel vaak fungeert de arbeidersbeweging voor ons als doorgeefluik. Als we in het parlement tussenkomen naar aanleiding van besparingsmaatregelen of over de index bijvoorbeeld, dan zeggen wij waar zijn jullie mee bezig zijn en luisteren we ook naar wat er leeft bij grote delen van de bevolking.

De kracht van de vakbonden is dat de boodschap die ze brengen, meer is dan het verhaal van alleenstaande mensen of van individuen. Vakbonden organiseren die mensen als een groep en maken de structuren zichtbaar achter vele (individuele) problemen. Zo word ik momenteel woest van de wijze waarop met werkloosheid wordt omgegaan. Werklozen zitten in de hoek waar de klappen vallen. Het is al straffen en sanctioneren wat de klok slaat. De teneur is: “Wie vindt er nu geen werk als hij dat echt zou willen!” Als je niet aan werk geraakt, ook niet in crisistijd, blijft het zogezegd je eigen verantwoordelijkheid en daar word je op afgerekend.

Daarbij maakt men abstractie van het opleidingsniveau en van de conjuncturele context. Er gaapt een kloof tussen de beschikbare jobs en de capaciteiten die mensen moeten hebben en wat gevraagd wordt. Men ziet over het hoofd dat industriële tewerkstelling afbrokkelt en dat nieuwe jobs in de zogeheten kenniseconomie ook een hoge opleiding vragen. En zo zien we dat, naast een grote groep werklozen, anderen, in jobs waar hoge eisen worden gesteld, af te rekenen krijgen met stress, depressie en burn-out . En wie niet meer mee kan, wordt uit de werkloosheidsstatistieken gehaald, krijgt een leefloon waaraan bijkomende eisen worden gesteld en verdwijnt uiteindelijk in de armoede. Er is dus werk genoeg aan de winkel.

Van een structureel probleem maakt de overheid een probleem van individuele onwil. Om dat recht te zetten, is de arbeidersweging meer dan ooit nodig. In de christelijke arbeidersbeweging zien wij veel gelijkenissen met wat ons als partij drijft. Wij zijn een waardegedreven partij en stellen ons niet materialistisch op. Wellicht mede onder invloed van de christelijke inspiratie zien we bij de christelijke arbeidersbeweging ook een sterke nadruk op een solidaire en warme samenleving. Ze spitst zich toe op de lange termijn en wil ook voor allen die na ons komen een positieve erfenis achterlaten.

De christelijke arbeidersbeweging wil een bijdrage leveren aan de samenleving en benadrukt dat we niet alleen als individu kunnen bestaan. Daar kunnen we mekaar goed in vinden, aan het belang dat gehecht wordt aan waarden die niet materieel uit te drukken zijn. Het leven is meer dan de jacht naar geld en winst. We worden maar pas mens als we ons inspannen voor de anderen, altruïsme en naastenliefde aan de dag leggen.

Die opvattingen leven toch sterk bij christenen en natuurlijk ook even goed bij humanisten. Het besef dat we een bijdrage moeten leveren om van de wereld een betere plek te maken. Dat is ook mijn diepste persoonlijke overtuiging en mijn engagement en gedrevenheid is niet ingegeven door geldgewin. Mijn levensmotto is: vervloek de duisternis niet, steek een kaars aan. Er is natuurlijk de duistere, donkere kant van de samenleving: het harde egoïsme. Maar er is ook een keerzijde: mensen die zich door andere waarden laten leiden. Daaraan trek ik mij op. Ook al is het maar één iemand.

Dat is zoals het verhaal van de witte en de zwarte zwanen. Eén zwarte zwaan is voldoende om te zeggen dat niet alle zwanen wit zijn. Zo is één afwijking voor mij genoeg om te bewijzen dat niet iedereen gedreven is door geld. Er zijn dus nogal wat raakpunten tussen Groen en de christelijke arbeidersbeweging en toch hebben we mekaar nog niet echt gevonden. We hebben nogal wat leden die actief zijn in de christelijke arbeidersbeweging, maar die ervaren soms dat Groen daar niet helemaal als een volwaardige partij wordt behandeld.

Zie bijvoorbeeld het verschil in ruimte die de CD&V krijgt in ‘Visie‘. Eigenaardig toch, want het memorandum van het ACW leunt dichter aan bij het programma van Groen dan bij de standpunten van CD&V. In het parlement heb ik al verschillende keren de CD&V-mandatarissen op de standpunten van het ACW gewezen. Maar horen die dat wel? De relatie van Groen met het ACW zou gerust wat intenser mogen. We zien en horen mekaar nu wel via de studiediensten en via de top van de partijen, maar de frequentie mag opgedreven worden.

Christenen voor het Socialisme

Ik vind dat schitterend. Een beweging die geloof en socialisme tegelijk in het vaandel draagt. Geloven is trouwens per definitie sociaal voor mij. Beide begrippen zijn onlosmakelijk verbonden. Een mens is per definitie sociaal. En de combinatie van beide confronteert ons met de ruime leefomgeving, met ecologie, met respect voor mens, dier en milieu. Hoe we daar concreet op inwerken op al die terreinen is niet eenduidig. We zullen een genuanceerd antwoord moeten geven want de samenleving is niet enkel zwart-wit.

Wie vanuit een gelovig en een sociaal standpunt in de samenleving staat, zal een brug moeten slaan naar andersdenkenden want de combinatie van geloof en sociale bewogenheid (in jullie geval socialisme) is voor hen niet altijd evident en behoeft toch enige uitleg. Ik ben wel overtuigd van de rol die religie kan spelen. Het is een drijfveer van hoe je in de samenleving staat, hoe mensen zich gedragen.

Is geloven een privé aangelegenheid? Ja, in die zin dat het iedereen vrij staat te geloven wat hij of zij wil. Maar het is evident dat religie ook de publieke sfeer beïnvloedt en dat moet absoluut niet altijd negatief beoordeeld worden. Gelovige mensen nemen actief deel aan de samenleving en zijn een gemeenschapsvormende factor als ze zich ook inschrijven in de normen van die samenleving. Vandaar dat ik het belangrijk vind dat we ontmoetingsruimten creëren en blijven bruggen bouwen.

En natuurlijk ben ik tegen elke vorm van fanatisme. Als mensen of religies denken dat zij alleen de waarheid in pacht hebben, dan zitten we met een groot probleem. Maar ik heb het ook moeilijk met het voortdurend bashen van gelovigen, van de islam, met religie als het mikpunt van spot. Akkoord dat we kritisch met mekaar moeten omgaan, dat we moeten leren aan zelfkritiek te doen, dat we moeten blijven twijfelen, dat er al eens mag gelachen worden en dat er het recht op beledigen bestaat. Toch moeten we leren aanvaarden als maatschappij dat geloof en religie van alle tijden zijn. En als de kritiek of de spot echt kwetsend wordt, zitten we met een probleem. Moeten we mensen telkens tergen, gewoon omdat het kan? Dat is een algemene vraag, niet alleen met betrekking tot geloven, en ik heb er het antwoord niet op. Maar het is de moeite om over na te denken.

Het volledige interview kan men nalezen op www.jebron.be/cms/index.php/opinies

Voetnoten

  • [1]Groen haalde 7,95% van de stemmen. Dat is een groei van 3,24% tegenover 2006. Daarmee behaalde zij 4 zetels op 55.

take down
the paywall
steun ons nu!