De op 12 maart 2011 tot president verkozen sociaaldemocraat Mahamadou Issoufou staat een grote opdracht te wachten. Zal hij in staat zijn om de rebellen tot zwijgen te brengen die, zoals dat tegenwoordig heet, voor al-Qaida doorgaan? Zal hij in staat zijn om de kindersterfte terug te drijven? 1/4 de van de kinderen halen hun vijfde levensjaar niet.
Issoufou behoort tot de groep politiekers die volgens de in 1999 vermoordde president Ibrahim Baré in Mon ambition pour le Niger (1997) de intenties van hun grote leider Kountché verraden heeft. Baré in de geest van die laatste was fier op zijn kameraadschap met Sankara. Maar hij had het verder niet voor Tandja Mamadou en Hama Amadou. Die hebben het politie landschap van de laatste tien jaar gedomineerd. Amadou heeft zijn steun voor de afgezette president Amadou, bij wie hij eerste minister was, ingeruild om oppositieleider Issoufou aan de macht te brengen.
Er wordt vaak gezegd: Niger had vroeger uranium en vandaag niets. Die laatste heeft het nog, maar met, toegegeven, wat minder inkomsten sinds de val van de prijzen op de internationale markten. Weliswaar, op een discussieforum wordt als volgt geschreven over Issoufou en wat er misloopt met de uranium deals :
“Een andere speciale gezant van het Élysée. Gewezen kader van [het Franse] AREVA, zeg hem dat het Nigerese volk wacht op de 50.000 jobs die hij beloofd heeft en dat hij tenminste de prijs van uranium optrekt naar 100 000 f CFA/ Kg in plaats van 27.000 ! Terwijl die op de internationale markt verkocht wordt aan 142.000 f CFA.”
Khadaffi, zegt men in Niger, heeft het verboden om aan olie te raken. Dit verhaal is zeker achterhaald sinds China naast Libië en nog een handvol landen nu ook Niger ondersteunt voor de ontginning van gas en petroleum. Er wordt gezegd dat het eerste nog bescheiden zwarte goud in 2012 de Nigerese economie leven zou moeten inblazen.
Niger deed het vroeger onder de socialistische Seyni Kountché (overleden 1987) veel beter dan de derdelaatste plaats die het nu al wat jaren bekleedt sinds de liberaliseringen van zijn economie. Het was toen 1000 keer beter, vertrouwen mensen me toe. De Nationale Conferentie van 1991 die de democratie in het land installeerde was het einde volgens velen. De bevolking wou die conferentie niet maar de franc FCA munt werd gedevalueerd en de prijzen van basisproducten gingen alsmaar stijgen. Die trend heeft zich ook de laatste jaren doorgezet, vooral sinds de droogte en hongersnood in 2005. De economie is nu al haast volledig geliberaliseerd. Het totale staatsbudget gaat naar overheidslonen en schiet ook hierin nog tekort. Niger kan geen eigen investeringen aan om de economie een elan te geven.
Een goed deel van de Nigerese oppositie vanuit de basis is duidelijk. Al wie na Kountché politiek aan de macht kwamen, werden door de leider groot gemaakt. Maar één voor één hebben ze de geest van zijn socialisme verraden. De arme bevolking betreurt het verloren gaan van die tijd uit het verleden. Het was Kountché’s plan om tegen het jaar 2000 een sociaal voorzieningssysteem te hebben dat zou concurreren met buurland Libië.
De jonggetalenteerde muziekgroep Kai dan gaskia protesteerde reeds in 2009 tegen plannen om landbouw en veeteelt te privatiseren. Ze werden toen door het regime nauw in het oog gehouden. Issoufou beloofde ooit een president te zullen zijn voor de jongeren. Die laatste zijn benieuwd wat hij gaat doen.
