Veel televisie kijk ik niet. Televisieprogramma’s zijn te vaak louter vermaak. Sinds een aantal weken volg ik op CANVAS toch het ‘human interest’ spoor van “Taxi Joris”. In de vierde aflevering zien en horen we onderwijzer Wim die nog steeds worstelt met een serieuze gokverslaving. Joris luistert met open ogen en oren. De gokverslaving wordt niet gedramatiseerd en meester Wim is allesbehalve een karikatuur. Ik kom één en ander te weten wat zo’n verslaving met een mens doet en hoe onbekend gokverslaving is in vergelijking met drank- en drugsverslaving. Wim stelt zich terecht maatschappelijk relevante vragen, zoals ‘hoe is het mogelijk dat het Belgische voetbal nog altijd gesponsord wordt door een gokkantoor ?’. Met hem erger ik me aan het feit dat een gokkantoor afhakende gokkers opbelt om hen met geldbonussen weer aan het gokken te brengen.
Daarna komt de huis- en LEIFarts Inge aan het woord. Joris brengt haar in zijn taxi naar een plek waar ze euthanasie zal voltrekken. Deze menslievende dokter spreekt openhartig over haar visie en missie als ‘euthanasie’-arts en ze praat al even innemend over dood en leven. Op een serene wijze komen we te weten waar mensen zoal spijt van hebben bij hun afscheid van het leven. Dat ze teveel aan verwachtingen van anderen hebben beantwoord, teveel gewerkt hebben en dat ze te weinig hun gevoelens hebben getoond. Bij deze bescheiden levenslessen horen ook relativerende humor en een stukje uit Beethovens vijfde pianoconcerto. De woorden en de muziek lieten mij niet onberoerd.
Van de arts rijden we naar het gezin Van Audenhove waar een koppel breeduit en vertrouwensvol spreekt over adoptie en de ellelange procedures. Joris luistert oprecht, is empathisch en wordt nooit moralistisch. Joris’ telefoontjes naar het thuisfront zijn voor mij overbodig, maar wellicht een toegeving aan het televisiemassamedium dat geen dode momenten verdraagt. Doodgewone stilte kan echter ook.
In die bewuste aflevering 4 van ‘Taxi Joris’ worden maar liefst drie heikele, maatschappelijke thema’s ter sprake gebracht : gokverslaving, euthanasie en adoptie. ‘Taxi Joris’ doet dat op een laagdrempelige en ontroerende manier zonder in sentimentaliteit te vervallen. Pater Kristiaan, die foorkramers, circusartiesten en motards zegent, zorgt voor de heerlijke lach en lichtvoetigheid. Dit programma met menselijke en maatschappelijke impact hoort mijns inziens in prime time op Eén.
Op het einde van dit stuk schrijf ik graag dat ik trots ben op mijn jongste broer Joris, televisie-en theatermaker met zo’n luisterbereid oor. Hij slaagt erin om zowel ontspannende, informatieve als educatieve televisie te realiseren. Dat zijn toch de drie pijlers van een echte, openbare omroep? Volgende woensdag vijfde aflevering van ‘Taxi Joris’. U kijkt toch ook Canvas?
Wouter Hessels, docent media & film RITCS en ULB in Brussel.
