Mensen zonder mensenrechten

Mensen zonder mensenrechten

Gona, een vrouw die alleen staat in de zorg voor haar 4 kinderen en in de modder van het kamp van Grande Synthe bij Duinkerke probeert te overleven werd deze morgen geslagen door de politie omdat ze weigerde haar gezicht te laten fotograferen.

zaterdag 20 februari 2016 18:43
Spread the love

 Welcome them to England

Dit soort politiebrutaliteiten ten opzichte van mensen die hun land zijn ontvlucht, zijn schering en inslag geworden in Frankrijk. Het wordt gedoogd, omdat het toch alleen maar gericht is tegen ‘illegalen’, ‘sans papiers’, mensen zonder rechten. Nadat Henri Jean, Sous-Préfect in Duinkerke hierover deze ochtend geïnterpelleerd werd door Britse vrijwilligster reageerde hij: “welcome them to England and then u can deal with the problem”.

Verrotting als strategie 

Al maanden proberen de vele vrijwilligers Frankrijk aan te moedigen, zelfs te verplichten via rechtszaken, om humanitaire hulp te bieden aan onze gevluchte medemensen. Al maanden vragen we om informatie te bieden over het Franse asielbeleid en hun rechten op asiel in Frankrijk. 

Al maanden vragen we gendarmes, politie en burgemeesters om actie te ondernemen tegen de mensensmokkelaars. Behalve hier en daar een kleine actie waarbij wat loopjongens werden opgepakt doet men niets, de smokkelaars zelf, de leiders van het netwerk, worden niet vervolgd.

Henri Jean vatte de hele Franse strategie ten aanzieen probleem, en wil ze zo snel mogelijk het land uit. Dit verklaart het ‘gedoogbeleid’ ten van de mensen in de vluchtelingenkampen in die ene zin samen: “welcome them to England and then u can deal with the problem”.

Frankrijk ziet deze mensen als en opzichte van de vele tentenkampen die overal ontstaan in Nord-Pas de Calais, maar ook het ‘verrottingsbeleid’ waarbij vrijwilligers zo veel mogelijk ontmoedigd en zelfs gepest worden door gendarmes die de kampen bewaken. Frankrijk helpt en beschermt deze mensen niet om slechts één enkele reden: Frankrijk wil hen liever zo snel mogelijk zien vertrekken.

Deze strategie blijkt echter niet te werken. De burgerlijke ongehoorzaamheid groeit alleen maar. De Franse burgers laten zich misschien wel ontmoedigen, maar de Belgen, Nederlanders, Britten en zelfs Zwitsers, Denen en Finnen stromen toe om hulp te bieden aan de mensen die gestrand zijn aan onze Noordzeekust. 

Dan maar met harde hand

Aangezien hulp weigeren en zelfs hulp boycotten niet efficiënt blijkt worden de politiebrutaliteiten, pesterijen en provocaties steeds harder en vallen ze steeds vaker voor. In een land waar je als eigenaar niemand uit zijn huurwoning mag zetten in de wintermaanden beslist men om grote delen van het kamp in Calais met de bulldozer plat te rijden, waaronder twee scholen en een bibliotheek, zonder dat er voldoende opvangplaatsen voorzien worden voor de mensen die daardoor dakloos worden.

Minstens 200 niet begeleide minderjarigen zullen daarom de rest van de winter geen onderdak hebben. Maar ook hier springen de Europese vrijwilligers in de bres en gooien ze roet in de Franse strategie. Via kort geding werd de vernietiging een week opgeschort tot de rechter de zaak ten gronde kan bekijken.  

Steeds meer mensen worden geslagen, er werden al benen gebroken met matrakken, zelfs aangezichtsbeenderen. Mensen worden vaak zonder enige aanleiding aangevallen met traangas. Als ze op eigen houtje een poging doen om naar UK te geraken, en ze worden opgepakt, dan worden ze vaak 100 kilometer of meer van het kamp vandaan gedumpt zodat het zo lang mogelijk duurt om er terug te geraken, vaak worden jassen, truien of andere zaken die hen warm kunnen houden onderweg afgenomen. Zelfs schoenen worden afgenomen. 

Dit is het enige dat op het eerste zicht onlogisch lijkt in de Franse strategie: ze willen van deze mensen af, maar wie wil gaan lopen krijgt slaag. Maar als je bedenkt dat de kopstukken van de smokkel-maffia ook ongestoord hun gang kunnen blijven gaan en er nog steeds mensen de UK bereiken met de hulp van smokkelaars, dan wil je voor één keer liever geen logische conclusies trekken.

Burgerlijke ongehoorzaamheid 3.0

Deze harde aanpak en vernietiging van spullen en woonplaatsen wijst maar op één ding: de jaren 30 zijn weer helemaal terug. Tijd om onze burgerlijke ongehoorzaamheid naar een volgend niveau te tillen. 

Na het bieden van humanitaire hulp ondanks het verbod, na het starten van rechtszaken tegen deze overheid is het nu tijd voor actie. Tijd dat alle vredelievende en menslievende vrijwilligers die zich zo hard inzetten voor hun medemensen ook eens hun minder lieve kant laten zien.

De Safe Passage Now betoging in verschillende Europese steden op 27 februari zou wel eens een startschot kunnen zijn voor een heel nieuwe vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid in deze menselijke crisis.

take down
the paywall
steun ons nu!