Boem. Genadeslag.
Toch zeker het eerste. Het tweede…nee toch?
Verslagen reacties voor de camera. Een ontheemd slagveld in onze stad.
Onze stad. Zelfs wij die er niet wonen.
Verslagen en geslagen verdwijnen we nadien. Diep in onze schulp. In het bloedend hart van Brussel.
Ik was misschien wel verkeerd. Vroeger.
Verkeerd om de nuance. Om de geschiedenisboeken erbij te halen. Verwijzend naar het verborgene. De reden achter waanzin.
We wisten dat het ging gebeuren. Ooit viel eens de mokerslag.
Brussel. Hoofdstad van de EU. Navel van de bureaucratie. Zelfs grijsheid kan niet eeuwig van de radar verdwijnen.
Onze wereld is om zeep. Want hij is vies en vuil. En het wordt hoog tijd dat iemand hem opkuist. Dat hoorde ik althans. Woorden vol woede. Die blinden willen maken.
Cocooning kan niet meer, het sprookje is gedaan. Huilende mensen, geschokt door een stel schurken. Dit kan toch niet de wereld zijn?
Het is de vraag van het kind. Dat nog even wil zweven. Zonder enige ballast. Zoekend naar geluk in kleine en grote hoekjes.
Sprookjes en fantasie, ze zijn een zegen en een vloek. Laten ons geloven in het goede. Maar, laten ook ‘hen’ geloven in hun ‘goede’.
Hun sprankelend sprookje, de enige houvast van een losgeslagen zelfmoordterrorist. De beloning komt later. Geloven ze dat echt?
Wordt het geen tijd dat we bewuster omgaan met onze sprookjes? Meester worden van onze fantasie. Voorbij de slaafse ondergang. Weg van verblindende naïviteit.
Boem. Genadeslag.
Vandaag rouwen we. Voor elk slachtoffer van hun bloederig altaar.
En misschien morgen, om hetgeen wijzelf op zullen offeren. Zodat we, mag het nog even, heel misschien, in sprookjesland mogen vertoeven. Vertoevend verder mogen tuffen. Tuffend met een trillend hart. En onze oude stoffige teddybeer.
Dan maar zonder rechten. Dan maar zonder vrijheid. Laat de wijsheid maar varen. We willen veilig zijn!
De wereld is complex. Makkelijke oplossingen bestaan niet. Er is geen magische bron. Geen prinselijke kus. Laat staan één bron van alle kwaad.
Wij mensen staan nog maar pas recht. We moeten nog vaak leunen. We steken nog iets te vaak de boel in brand. Om ons achteraf de rook te beklagen.
En de klungels van gisteren, tja, die schuiven schaamteloos de hete aardappel door naar de brokkenpiloten van morgen. Hapklaar worden die brokken echter niet. Tijd laat wonden rotten.
Leef en leer! Leer en leef! We hebben kennis nodig. Wijsheid is van doen. Mensen die tot wasdom komen. Naïviteit is er genoeg.
Mensen opblazen, redt nooit de wereld. Zonder denken komen we er niet. Moet er echt nog zand zijn? Om onze koppen in te steken?
Maar wacht!
We mogen schoonheid niet verlaten. We hebben dringend lachen nodig.
Alleen vreugde smelt een ruwe wereld. Lost hun rauwe waanzin op. Het verhaal van Koning Aap: it is beauty that will kill the beast.
Boem. Genadeslag.
Ik zeg je geen vaarwel, lief sprookje. Maar het wordt tijd dat ik vanonder je warme vleugels kom. Dat ik de wijde wereld leer kennen. Mijn wijze vleugels uitsla. En eindelijk leer vliegen. Niet zweef op enkel fantasie.
Ik kom wel weer terug, echt waar. Een speelse avond komt eraan. Maar ik moet nu even echt bezinnen. Vluchten is nu echt gedaan…
Ok, nog een laatste keer dan, jij kikkerprins.
Kus <poooeeeefffff!>
