Mijn grootvader was nog dagloner. Dagelijks moest hij zich op straat aan de dok aanbieden. Hij moest dan de aandacht trekken van een van de’ bazen’ of ‘foremannen’ van de strouwersfirma’s of naties om te worden aangeworven. Lukt dat niet dan belandde hij vaak in de kroeg. Hij werd een befaamd kaarter. Maar mijn grootmoeder kon thuis zitten kousen breien om rond te komen en ‘s avonds bang afwachten of hij niet tussen vracht was geplet of in het ruim gevallen als hij wel werk had. Want de zware arbeid en onveilige inrichting van de schepen veroorzaakte toen zeer zware ongevallen en doden. De bazen waren toen oppermachtig in dienst van de natie. Ze dreven de dokwerkers tot het uiterste, die hun ellende dan vaak gingen wegspoelen met alcohol in de kroeg. En ja, zelfs die werden meestal open gehouden door de bazen, die zo de zuur verdiende centjes van de dokwerkers nog afsnoepten. En om goed te staan met de bazen kwam je dus ook best drinken in zijn kroeg.

De naties waren toen oppermachtig. Zijn ze nu nog maar niet meer over de dokwerkers. Ze verschaffen nog wel het werk maar de dokwerkers hebben nu hun eigen statuut en organisatie. Ze hangen niet meer af van de willekeur van de bazen: bij niet aanwerving hebben ze een vergoeding; de barema’s worden samen met de vakbonden vastgelegd; ze zijn verzekerd tegen ziekte en invaliditeit en kunnen op een pensioen rekenen.

De dokwerker is iets volwassener geworden. Maar hij die de haven maakt is nog lang niet de baas van de haven door de wet Mayor. De natiebazen willen terug greep op de lonen door werkers buiten de contingenten te kunnen aanwerven. Terug naar de straat dus.

“ Ge jaagt ons anders naar Rotterdam”zegt Huts. Wel goed. Dat hij gaat. De dokwerkers nemen het wel over. Ze doen nu toch al het werk. En met zijn winst en zonnepanelen, kunnen wij nog goedkopere tarieven aanbieden.

Onder het moto “Wij maken de haven, de haven is van ons.”