Je kunt er niet naast kijken – na de enorme media-aandacht voor de Chinese dissident Liu Xiaobo (naar aanleiding van zijn Nobelprijs voor de vrede), is het nu de beurt aan de Russisch businesstycoon Mikhail Chodorkovsky. Beide zijn politieke gevangenen van een autoritair regime, al houdt de vergelijking daar op.

Kranten overal ter wereld berichten gretig over de zaak van de voormalige zakenmogol. Iets minder gretig zijn ze om te berichten over Dr. Binayak Sen, een mensenrechtenactivist uit Chattisgarh, India. Die werd vorige week veroordeeld tot levenslang, wegens vermeende banden met het maoïstisch verzet in India.

Toegegeven, Amnesty International besteedde aandacht aan de zaak, net als IPS en de Guardian. Maar het zijn uitzonderingen. Je kunt bezwaarlijk stellen dat de zaak van deze man de verontwaardiging van de wereld heeft opgewekt. Of toch van zij die er toe doen in de wereld.

De volgende conclusie dringt zich op: blijkbaar zijn politieke gevangenen toch net ietsje minder ‘relevant’ als ze verkommeren in gevangenissen van democratieën.

Toegegeven, Sen is minder beroemd dan Liu of Chodorkovsky, maar media richten hun lens al of niet op mensen, en spelen dus een rol in het aanzwengelen van aandacht. Als ze dat nadrukkelijk nalaten, kun je je afvragen waarom dat zo is.

En stelt het Westen zich bloot aan kritiek als zou het twee maten en twee gewichten hanteren. Niet voor het eerst, uiteraard.