Hoe
schrijf je als journalist en opiniemaker over een etnische zuivering?
Hoe ga je om met een etnische zuivering die voor onze ogen gebeurt
met beelden en tweets? Alvast niet door de slachtoffers de schuld te
geven of door te zeggen dat het niet de schuld is van de dader dat
die beter
kan mikken dan zijn slachtoffers.

Hoe
omschrijf ik het best media die betogingen tegen een massaslachting
en koloniale bezetting van een land harder bekritiseren dan die
massaslachting en bezetting zelf?

Deze tekst
gaat over wat onze media zeggen over intussen 500 vermoorde
Palestijnen en 3150 gewonden in de Gazastrook en over onze steun aan
deze slachtoffers.

Ik lees
telkens met grote verbazing dat Israël het recht
heeft op zelfverdediging. In mainstream media
krijgen lezers niet mee dat de staat Israël het gevolg is van een
verdrijving van een volk vanaf 1948. Dat de helft van de
oorspronkelijke bevolking al weggejaagd is. En dat die verdrijving
gaat om 80 procent van de Palestijnse bevolking van het gebied dat nu
‘Israël’ genoemd wordt. We krijgen in die media zelden info over het
recht op terugkeer van alle Palestijnse vluchtelingen.

Met even
grote verbazing zie ik hoe media de Israëlische propaganda overnemen
en zeggen dat Hamas de aanvallen van Israël zelf uitlokt. Een
selectie uit de pro-Israël framing:

Op 15 juli
spreekt Robin Ramaekers op VTM Nieuws over het leed in Gaza om kort
daarna te beweren dat Hamas geen enkel akkoord met Israël wil omdat
het Israël van de kaart zou willen vegen.

Koen Vidal schrijft in de Morgen van
12 juli het volgende: “Hamas vindt de vele doden onder zijn eigen
burgers blijkbaar geen reden om de aanvallen met zelfgemaakte
raketten op Israëlische steden en dorpen te staken.”

De Standaard online op 18 juli
informeert ons op deze wijze: “De Israëlische premier Benjamin
Netanyahu gaf donderdagavond – enkele uren na het aflopen van een
vijf uren durend staakt-het-vuren tussen Israël en de
radicaal-islamitische Hamas – het bevel voor een grondoffensief
in Gaza..”

Hamas krijgt per se
‘radicaal-islamitisch’ als beschrijving. Bij Israël staat er niets
en lijkt het op een normale staat en geen koloniale bezettings- of
terreurstaat.

Hamas is pragmatisch

Hamas is
een van de Palestijnse verzetsgroepen en is eigenlijk pragmatisch.
Deze groep vraagt immers net als de andere Palestijnse organisaties
geen terugkeer naar de grenzen van Palestina van 1948, maar wel naar
die van 1967. Daarmee vraagt het ook niet meer dan hetgeen door de VN
werd bepaald. Waarom doen media dan alsof Palestijnen onredelijk zijn
en een misdaad begaan als ze raketten afvuren op een bezetter die
elke poging tot geweldloos verzet onmogelijk maakt?

Voor onze
media is het ‘radicaal’ om te vragen dat je de invoer van
grondstoffen voor gebouwen, voedsel, drank en medicijnen niet
moeilijk en zelfs onmogelijk maakt. Diezelfde media nemen al te
makkelijk de Israëlische propaganda over die zegt dat Hamas niet
goed bestuurt en dat de Palestijnse Autoriteit, altijd gehoorzaam
aan Israël, dat veel beter zou kunnen doen.

Hoe
bestuur je nu op goede wijze een gebied als de invoer van
levensmiddelen enkel nog via tunnels kan? En als die tunnels nadien
zoals op dit moment het doelwit worden van de bezetter?

De scheve
berichtgeving kan niet te wijten zijn aan onwetendheid. Er zijn
genoeg bronnen over de Israëlische bezetting van Palestina. Er is
ook genoeg tijd geweest om die bronnen te raadplegen. De bezetting
duurt sinds 1948. Wie meer dan 10 jaar in media werkt had genoeg tijd
om zich te informeren. Die had bijvoorbeeld zeker kunnen lezen dat
Hamas
geen voorwaarden voor een wapenstilstand heeft afgewezen, maar dat
Israël dat al jaren doet.

Ontkenning
van een realiteit

De reden
voor deze berichtgeving is echter erger dan onwetendheid: een onwil
om te erkennen dat er een moordende aanval tegen Palestijnen bezig is
en dat de Palestijnen zich daartegen mogen verzetten. Het is de onwil
om te erkennen dat dit niet begonnen is met de 3 vermoorde
Israëlische tieners. Een geval trouwens waarbij Israël vroeg wist
dat ze dood waren en wie de vermoedelijke daders waren maar
informatie
achterhield om de Israëlische bevolking nog meer op te hitsen.

Het is de
ontkenning van een realiteit, namelijk die van Palestijnen die de
voorbije jaren iedere dag vermoord en/of onterecht gearresteerd en
gefolterd werden, zonder dat (Westerse) media hun publiek correct
hierover informeerden.

Het is de
onwil om Palestijnen te portretteren op een menswaardige manier,
zoals toen niemand van onze media berichtte over hoe de
24-jarige Moataz Washaha, lid van het PFLP, op 27 februari van dit jaar vermoord werd
door het Israëlische leger in Birzeit. De dagen erna was ik daar in
de buurt met een groep uit België en we discussieerden over hoe we
over dit geval toch iets in onze Belgische media konden vertellen.
Onze pogingen bleken vruchteloos.

Ligt het
misschien ook aan het feit dat de Israëlische terreurstaat een
erfenis is van het Europees kolonialisme en het Europese
antisemitisme? En dat dat laatste een vorm van racisme is die niet
behoort tot het verleden, maar nog steeds breed verspreid is onder
Europeanen? Worden sommige media liever niet herinnerd aan het
verband met de eigen geschiedenis?

Betogen
voor Palestina

Voor wie
het nog niet duidelijk is: Palestijnen hebben het recht om op elke
manier die ze nodig achten hun land en hun levens te verdedigen, met
en zonder geweld. Wie anders beweert vraagt slachtoffers om toe te
kijken terwijl hun eigen levens en die van hun vrienden en families
bedreigd worden. Hoe iemand dit gruwelijk standpunt kan verkondigen
zonder schaamte of twijfels is onbegrijpelijk.

En wie
solidair is met de slachtoffers heeft het recht om hiervoor op straat
te komen in steden overal in de wereld. En dat wordt massaal gedaan.
Zoals eergisteren in Brussel waar ik allerlei gezichten zag die
regelmatig aanwezig zijn bij demonstraties tegen verschillende vormen
van onrecht. Ze staan bij betogingen voor de Syrische bevolking,
tegen de wreedheden van Assad. Ze staan bij betogingen voor de
vrijlating van Marokkaanse politieke gevangenen in Marokko en tegen
het onderdrukkend beleid van koning Mohamed 6.

Ook bij de
beelden uit Nederland viel me dit op: dezelfde studenten die
protesteerden tegen het plan van Nederlandse politici om met een
leenstelsel het studeren in het hoger onderwijs moeilijker te maken
voor wie niet rijk is, staan klaar om zich te laten horen tegen het
plan van de zionisten om Palestijnen uit te roeien.

Dit is
niet toevallig. Het gaat in alle gevallen om onrecht. Alleen hadden
ze nu veel meer gezelschap en dat zou reden moeten geven om hoop te
zien voor de mensheid.

Maar ook
hier toonden media hun lelijkste kant. Een artikel waar enkel
geschreven kan worden dat de betoging vreedzaam was komt niet op de
eerste tien bladzijden, als het al verschijnt. Kan het gelinkt worden
met ‘jihadisten’, ‘isis-aanhangers’ of ‘antisemitisme’ dan maakt het
grote kans op de voorpagina.

Dat de
enkele ‘jihadisten’ of antisemieten niet eens welkom waren op een
betoging wordt een bijzaak. Media zetten de toon om toekomstige
betogers te ontmoedigen en gemeentebesturen het idee te geven om een
betoging te verbieden.

Zowel bij
ons als in het buitenland komt ook in deze toon de selectieve
verontwaardiging tot uiting: het nieuws over hoe
de Antwerpse politie zich racistisch gedroeg tegen een zwarte
cameraman bij de betoging in Antwerpen kwam
niet van de mainstream media maar wel van een vrijwilliger bij de
antiracisme organisatie KifKif.

In
Frankrijk stonden media te popelen om pro-Palestina betogers te
beschuldigen van het aanvallen van synagogen zonder bewijs, terwijl
leden van de extreem-rechtse Joodse Defensie Liga (LDJ), ook gekend
als terroristen, niet gearresteerd werden
ondanks hun gevechten en vernieling van eigendommen onder toezicht
van de politie.

Komt dit
door de angst voor het kamp van de zionistische lobby waartoe onder
meer het tijdschrift Joods Actueel behoort? Laten onze media zich
zomaar doen door aanhangers van een racistische ideologie? Misschien
moet een sterk en breed pro-Palestina lobby zich dan maar beter
organiseren en media overstelpen met mails die ze niet kunnen
negeren.

Of
misschien zijn betogingen in bij gebouwen van onze media nodig, zoals
vorige week gebeurde in Groot-Brittannië waar 5000
betogers de BBC dwongen tot wat zelfreflectie
over hoe ze Palestijnen dehumaniseren. Ze herinnerden de BBC ook aan
hoe ze de rol van landen als Egypte en de VS voorstellen als neutraal
terwijl ze allebei de Israëlische bezetter steunen.

De
bezetting in onze supermarkten

Ik spreek
liever over ‘media’ dan over journalisten. Dat onderscheid maak ik
met de enkele journalisten in gedachten die het niet eens zijn met de
pro-israël framing in hun redactie. Zij die misschien twijfelen voor
ze voorstellen om iets over Palestina te schrijven omdat ze hun
artikel niet willen zien veranderen in zoveelste cadeau voor
onrechtvaardigheid. Maar ondanks dit onderscheid voel ik een walging
voor deze media-industrie.

Het zou
niet de taak moeten zijn van lezers en kijkers om hun media te
informeren over Palestina, maar de situatie is erg. De gemiddelde
Belg weet weinig tot niets over een van de duidelijkste vormen van
kolonialisme van onze tijd. Hoeveel Belgen hebben in de laatste
maanden geleerd Palestijnen in Jeruzalem moeten verhuizen uit hun
gebied als ze trouwen met een Palestijn van buiten Jeruzalem? In de
wetgeving van deze terreurstaat is alles geoorloofd om de Palestijnen
verder te verjagen uit historisch Palestina.

Hoeveel
Belgen hebben geleerd dat de betogingen voor Palestina geen ‘conflict
importeren’ zoals vaak gezegd wordt, maar dat de Israëlische
bezetting bij ons al geïmporteerd is? Ik heb het dan over de
producten van de Israëlische bezetting die we vinden in onze
supermarkten, over de banden van onze regeringen met de Israëlische
bezetter.

Doen alsof
België zonder onze betogingen niet betrokken is bij de oorlog tegen
Palestijnen is bedrog. Doen alsof de betogingen een bedreiging zijn
voor het vreedzaam samenleven in België is een excuus om te
verhinderen dat de betogingen de aandacht vestigen op hoe onze
regeringen niets doen om de Israëlische bezetting en terreur te
stoppen. En daarom roep ik op om te blijven betogen, om te blijven
oproepen tot een boycot van Israël, om onze omgeving te blijven
informeren over wat er echt aan de hand is.

Heel
misschien zullen onze media dan bijdraaien en hun job doen. Maar
daarvoor hoeven we het niet te doen. Wel voor de slachtoffers van de
etnische zuivering in Palestina en voor hun nabestaanden.

Hasna
Ankal is journalist bij Het Belang van Limburg en redactioneel
medewerker bij MO* Magazine en al.arte.magazine. Ze schrijft deze
tekst in eigen naam.