Max Blumenthal (1977) is een jonge journalist en blogger. De titel van zijn boek ‘Goliath. Life and Loathing in Greater Israël’ is geïnspireerd door het boek ‘Fear and Loathing in Las Vegas’ (Vrees en afschuw in Las Vegas)’ van Hunter S. Thompson, van 1972. Dat boek vertelt het relaas van twee drugsverslaafden in de decadente jaren ’60 die alle contact met de realiteit verliezen.

Blumenthal beschrijft in zijn boek ‘Goliath. Life and Loathing in Greater Israël’ hoe de Joodse Israëli’s vandaag eveneens in een luchtbel leven, volledig afgescheiden van de brute realiteit van het conflict. Hij schreef dit boek op basis van een langdurig verblijf in Israël en de bezette gebieden. Joshua Frank is redactielid van CounterPunch.

Het lijkt erop dat je nieuwste boek ‘Goliath’ heel wat stof heeft doen opwaaien onder rechtse zionisten en andere liberale verdedigers van Israël, zoals je collega bij het weekblad Nation Eric Alterman. Waar gaat al deze ophef over?

“Goliath is het eerste hier in Israël zelf geschreven journalistieke portret van het echte Israël, niet de versie zoals die wordt opgesmukt en verbloemd door de Amerikaanse mainstreammedia. Het boek toont een samenleving doordrongen van extremisme, waar racistische boodschappen door de hoogste vertegenwoordigers van de staat worden verspreid. Deze sentimenten blijven de anti-Arabische en anti-Afrikaanse rellen van de Westelijke Jordaanoever tot Tel Aviv voeden,  terwijl de blokkade van Gaza voortduurt.”

“Veel van de cruciale gebeurtenissen die ik in het boek lang en breed beschrijf – op basis van grondig achtergrondonderzoek en verslaggeving ter plekke – worden simpelweg weggestopt of genegeerd door The New York Times. Ze worden zelfs door progressieve Amerikaanse media nauwelijks belicht.”

“De sfeer die ik in mijn boek Goliath geschapen heb, is de sfeer die door meerdere Israëlische oorlogsverteranen, van Uri Avnery en Amnon Danker (voormalig redacteur van Maariv) tot zelfs David Landau (voormalig hoofdreadacteur van Haaretz), in niet mis te verstane termen als ‘fascistisch’ omschreven is.”

“Door de ervaring van bijna één jaar op Israëlisch-Palestijnse bodem, was ik in staat om het gevoel van de sfeer die zij beschreven, in mijn boek te vangen. Uiteraard waren pro-Israëlische fanatici hier niet erg blij mee.”

“Daarnaast is er het feit dat ik Goliath heb geschreven zonder rekening te houden met zaken zoals ‘Israël’s gekwelde ziel’ en zonder een hardnekkig geloof in de absolute noodzaak van de Joodse staat. Ik heb Goliath geschreven zonder enige suggestie dat het huidige Israël, de natie wiens grenzen na de wapenstilstand van 1949 werden vastgelegd, een levendige democratie zou zijn.”

“Ik weigerde eveneens om lippendienst te bewijzen aan het idee dat de Palestijnen gedeeltelijk zelf de schuld dragen voor de onteigening van hun land – de overtuiging dus dat ‘beide partijen’ verantwoordelijk zouden zijn voor deze crisis. Dat is net hetgene dat van je verwacht wordt, als je wilt tegemoet te komen aan de Joods-Amerikaanse liberale kijk op het conflict.” 

“Ik weigerde deze aanpak, niet alleen omdat ik het zionistisch verhaal verwerp, maar ook omdat dat diep oneerlijk is. Dat verhaal is immers een intellectuele verdraaiing van de reële situatie. Dat verhaal vereist de moedwillige vervorming van het verleden.  Dat mijn boek toch impact kreeg, ondanks mijn afwijzing van het gevestigde liberale zionistische vertelperspectief, was een andere reden waarom zovelen het als bedreigend zien.”

“Ik heb Israël beschreven zonder sentimentaliteit of nostalgie. Het boek is een portret van een natiestaat die alle mensen tussen de Jordaanrivier en de Middellandse Zee controleert onder een bewind van etnische scheiding zonder nationale grenzen.”

“Sommige mensen die zijn opgegroeid met het inmiddels afgezaagde zionistische vrijheidsepos, waren ondersteboven van mijn feitelijke weergave van de Israëlische samenleving. Neoconservatieven waren vooral zeer verbolgen dat ik in geslaagd ben om publieke aandacht te genereren. Van al zij die geprobeerd hebben mijn boek af te kraken, is er niemand in geslaagd de erin gepresenteerde feiten te weerleggen. Niemand.”

Hoe verklaar je dat deze kritiek op Israël zulke heftige reacties veroorzaakt?

“Als het zionisme erin geslaagd zou zijn om een democratische staat op te bouwen, die normale relaties met haar buurlanden onderhield, dan zou het internationale ‘hasbara–apparaat’^[1] helemaal overbodig zijn. Die ‘hasbara’ heeft als functie de kritiek op Israël tegen te gaan, propaganda te verspreiden en de Joodse staat te legitimiseren.”

“Helaas was dit nooit het echte streven van de zionistische beweging. Israël is daarentegen het product van een kolonisatieplan dat enkel kan in stand gehouden worden door een voortdurende gewelddadige strijd en door hoogtechnologische demografische controlemechanismen ten koste van de inheemse Palestijnse bevolking. Dit kolonisatieproject blijft zich voor onze ogen afspelen in de Negev-woestijn, de zuidelijke Hebronheuvels en langs de ommuringen van het Gaza-getto. Tenzij je een soort van oorlogszuchtige nationalist bent, is daar niet veel aan om over trots op te zijn.”

“In het post-Oslo Israël^[2] dat ik in mijn boek Goliath tot leven breng, verdubbelt de Joodse Israëlische samenleving de inzet met haar anachronistische bezettingsstrategie, om op die manier een soort van ‘neo-zionistisch’ tijdperk binnen te treden. Zonder de hoop op internationale erkenning, moet Israël nu een beroep doen op haar internationale bondgenoten om elke politieke oppositie op eender welke wijze neer te slaan.”

“Deze dreigende laatste fase van het zionisme zal gekenmerkt worden door kruistochten om het recht op vrije meningsuiting van burgers in Israël en in het hele Westen te verpletteren – om hun de mogelijkheid te ontnemen zich nog in te zetten vóór de rechten van de Palestijnen.”

“De voormalige Israëlische ambassadeur in de VS, Michael Oren, weerspiegelde deze toenemende anti-democratische onderstroom van de voorstanders van Israël, toen hij via Politico een oproep aan het Congres deed voor een wet die activisme voor en solidariteit met Palestina als illegaal bestempelt. Die wet zou Amerikanen bestraffen die in het openbaar protesteren tegen Israëlische functionarissen.”

“Reeds 11 studenten van de University of California werden strafrechtelijke vervolgd voor protestuitingen tegen Oren van welgeteld twee minuten tijdens een publiek debat. De campagne die moest voorkomen dat ik mijn boek kon voorstellen in de VS, vormt een deel van deze tactiek, die vandaag de harde kern vormt van het pro-Israël draaiboek van de ‘hasbara’.”

De regering-Obama, in het bijzonder minister van buitenlandse zaken John Kerry, heeft het plan om een ‘raamovereenkomst’ te presenteren om nieuwe vredesonderhandelingen tussen Israël en Palestina te starten. Wat mogen we hiervan verwachten?

“We kunnen er niet veel van verwachten, omdat Kerry de Palestijnse Autoriteit ^[3]een onaanvaardbaar aanbod heeft gedaan. De details van Kerry’s plan lekken langzaam uit. Waar het op neerkomt is dat ze de Westelijke Jordaanoever – dat reeds alle kenmerken van een ghetto heeft – willen omvormen tot een tweede Gazastrook.”

“Kerry gaat daarmee in op de belangrijkste eisen van de Israëlische eerste minister Netanyahu, met inbegrip van de bouw van een gigantische muur langs de Jordaanse grens die de Palestijnen afsluit van Jordanië in het oosten, terwijl de Israëlische scheidingsmuur hen belet uit te wijken naar het westen.”

“De Israëlische Army Radio Galatz gaf te kennen dat “de Palestijnen zullen worden opgesloten tussen de twee hekken” – dat is letterlijk de taal dat die zender gebruikt. Daarnaast zullen de VS toestemming geven aan Israël om 24 uur per dag het luchtruim van de Westelijke Jordaanoever te controleren met drones, zoals nu al gebeurt boven de Gazastrook.”

“Israëlische troepen zullen volgens het voorstel van Kerry toestemming krijgen om voor onbepaalde tijd aan de Palestijnse grens met Jordanië aanwezig te blijven. Zelfs dat is niet genoeg voor de Israëli’s. De Israëlische minister van Defensie, Moshe Ya’alon, leidt een koor van verontwaardigde ambtenaren, die eisen dat Israël een quasi-permanente controle krijgt over de Jordaanvallei – waar het grootste deel van de landbouwgrond van de Westelijke Jordaanoever ligt. De jongere, ‘veelbelovende’ parlementsleden van Netanyahu’s partij – ‘de toekomst van ‘Likud’ – gaan binnenkort waarschijnlijk voorstellen indienen in het ISsraëlisch palement, de Knesset, om de Jordaanvallei te annexeren.”

“Generaal John Allen, de gepensioneerde ex-bevelhebber van de Amerikaanse en NAVO-troepen in Afghanistan, heeft geholpen bij het opstellen van de regelingen die de controle van Israël over de Westelijke Jordaanoever moeten consolideren. Het is vrij zeker dat het plan een grote zegen zal zijn voor Amerikaanse en Israëlische private beveiligingsbedrijven. Die gaan de ‘early-warning’-systemen leveren om de Palestijnen permanent te bespioneren en hun leefruimte te beperken.”

“Zoals viel te verwachten, heeft Kerry geen enkele kritische vraag gekregen over dit plan in de Amerikaanse media. In plaats daarvan, werd hij onlangs geprezen door Amerikaans journalist Jeffrey Goldberg voor zijn “complexloze genegenheid voor de zionistische belofte.”

In ‘Goliath’ schrijf je veel over de realiteit op Israëlische bodem. Kan je enkele voorbeelden geven van wat jou zoal verrast heeft?

“Er was niet in het bijzonder iets waar ik niet op voorbereid was toen ik met het veldwerk voor mijn boek begon. Wat me eerder schokte, was de intensiteit waarmee Israël er in slaagt om de Westerse, neoliberale stijl zo naadloos te laten samengaan met de koloniale apartheid van een bezetter.”

“In Goliath beschreef ik mijn bezoek aan een bar in een hippe wijk in Tel Aviv, waar ik zat te kijken naar de nabijgelegen luxueuze ‘spooktorens’ van rijke Amerikaanse Joden zoals Marty Peretz. Ik luisterde er naar fusion jazz uit een nabijgelegen club, terwijl mijn T-shirt nog vol zat met traangas van een demonstratie tegen de scheidingsmuur, die ik eerder op de dag had bijgewoond. Toen pas werd het me duidelijk in welke mate de zeepbel van Tel Aviv een IJzeren Muur nodig heeft.”

“Ik heb veel dergelijke talrijke herinneringen. Op een bepaald ogenblik zat ik tijdens de zomer van 2010 in een macrobiotisch/veganistisch restaurant in het centrum van Jeruzalem, met een Franse toerist die in mijn flat verbleef. Die toerist nam een Frans-Israëlisch tijdschrift van de tafel naast hem en bladerde naar een willekeurige pagina.”

“Hij begon een artikel te vertalen over de gevaren waarmee Joodse vrouwen geconfronteerd kunnen worden als ze zouden ‘daten’ met Arabische mannen – hoe de Arabische mannen hen zou charmeren, alvorens hen te ontvoeren naar hen dorp, waar ze hen zou dwingen zich te onderwerpen.”

“Het gaf me het gevoel een pamflet te horen in de stijl van ‘Jim Crow’^[4] met een Frans accent, terwijl ik zat te smullen van een schotel met quinoa, tempeh en boerenkool in een restaurant vol veganistische kolonisten. Dat vatte mijn ervaring van Israël voor mij samen.”

“Ik leefde hier in een hightech, homovriendelijke apartheidsmaatschappij, waar zongeoliede soldatenmeisjes in weinig bedekkende bikini lagen te zonnen op de palmstranden, terwijl zich een paar kilometer van de kust een belegerd getto bevond, vol met door voedseltekort bedreigde vluchtelingen. Elke dag die ik heb doorgebracht in Israël, keek ik zo recht in de ogen van het meest decadente beeld dat ik mij van het Westen kon voorstellen.”

Norman Finkelstein heeft ook al geschreven over het vulgaire imago van Israël en de uitbuiting van de Holocaust, waarop je verder ingaat in ‘Goliath’. Kun je verder uitleggen wat dit betekent?

“De staat Israël eist de bijna totale deelname van haar Joodse burgers aan het project om de Palestijnen te domineren en controleren. Dit is een weinig aantrekkelijke job, vooral voor jongeren die op hun achtiende hun dienstplicht in het leger moeten volbrengen.”

“Dus moet het leger manieren vinden om natuurlijke scepsis van jongeren tegenover het leger te helpen overwinnen, terwijl de belangrijkste instellingen van de Joodse staat unaniem hun eerbied voor het militaire werk hooghouden. Met dat doel is een bezettend, neokoloniaal en nucleair bewapensleger omgedoopt tot ‘de laatste verdedigingslinie tegen de Joodse uitroeiing’.”

“Met dat idee marcheren de jonge soldaten, jongens én -meisjes, net van de middelbare school af, dan naarvde Westelijke Jordaanoever om waanzinnige Arabieren te domineren die de rol toebedeeld krijgen van de spirtuele erfgenamen van Nazi-Duitsland.”

“Zonder deze intense indoctrinatie, zouden vele Israëlische soldaten tijdens hun opleiding in een persoonlijke crisis belanden wanneer ze een Palestijnse puber in het midden van de nacht uit bed moeten sleuren en in een bedompte cel stoppen. Natuurlijk, veel jongeren komen toch in een dergelijek crisis terecht.  Ze leggen schrijnende getuigenissen af bij groepen als Breaking the Silence (zie ook de artikels hieronder vermeld). Wat daarentegen echt beangstigend is, is het feit dat er zoveel zijn die dat niet doen. De meeste jongeren keren na hun dienstplicht terug naar het dagelijks leven, zonder enige neiging tot kritische reflectie.”

“Dit van wieg-tot-graf proces van indoctrinatie heeft ertoe geleid dat Joodse Israëli’s met buitengewone motivatie deelnemen aan het ‘militaire leven’. De indoctrinatie biedt hen ook de psychologische bodem nodig voor het aanvaarden en rechtvaardigen van de uitgestrekte interneringskampen die de staat in de woestijn heeft gebouwd voor Afrikaanse asielzoekers.”

“Zij worden als een demografische bedreiging gebrandmerkt en daarom aangeduid met nummers, zonder namen. De betonnen scheidingsmuur die werd opgetrokken om dat wat Netanyahu de “demografische spillover” noemde te voorkomen en natuurlijk het bestaan van het Gaza-getto worden zo goedgepraat.”

“De deprimerende invloed van de Holocaust-uitbuiting op het Israëlische leven, kwam tot uiting in een recente opiniepeiling waarbij 57,2 procent van de Israëlische Joden verklaarde de gedachte te ondersteunen dat “de belangrijkste les van de Holocaust is dat we alleen op onszelf kunnen vertrouwen en dat we niet mogen aarzelen om geweld te gebruiken zonder de mening van andere landen in overweging te nemen.”

Hoe wordt dit bestendigd in het Israëlische onderwijs?

“Het Israëlische onderwijs is nauw verbonden met het leger, sinds Netanyahu’s verkiezing in 2009 zelfs in een mate zonder voorgaande. In het boek heb ik geïllustreerd hoe Joodse Israëlische kinderen vanaf de leeftijd van 4 jaar geïndoctrineerd worden in een cultuur van militarisme en angst.”

“Zo beschrijf ik hoe kleuters in de stad Holon voor het schoolbord op een lijn worden gezet en gedwongen om na te denken over de vraag “Wie wil ons doden?. Ik heb ook in detail beschreven hoe tijdens een uitstap van een middelbare school de tieners naar een legerbasis werden gebracht om te schieten op gesimuleerde doelen met Palestijnse kuffiyehs^[5].  Ik verklaar daarnaast de rol van de Holocaust in dit alles, door te beschrijven hoe ongeveer 25 procent van alle Israëlische jonge universitairen het jaar voor hun legerdienst een reis naar naar het Duiste concentratiekamp Auschwitz.”

“Deze Holocaust-tours, die ze “The March of the Living” noemen, zijn zo opgezet door het Israëlische ministerie van onderwijs dat ze het nationalisme bij de Joodse jeugd aanwakkeren en de reputatie van het leger opsmukken. In zijn verwoestende documentaire over de exploitatie van anti-semitisme genaamd ‘Defamation‘, vergezelt de Israëlische filmmaker Yoav Shamir een groep Israëlische studenten naar Auschwitz.”

“Hij liet in zijn film zien hoe na een week van niet aflatende indoctrinatie, de studenten tot tranen van woede werden gebracht, waarbij sommigen verklaarden naar buiten wilden gaan om een paar nazi’s te doden. De nazi’s zijn natuurlijk allemaal al dood, behalve misschien ‘een paar die hun hersenen hebben laten invriezen ergens in de jungle van Paraguay’.”

“Het enige alternatief is dus het bevechten van hen zij door Netanyahu en andere maatschappelijke leiders uitdrukkelijk aangeduid worden als de erfgenamen van de nazi’s, met name de Palestijnen.

Laten we even terug gaan naar journalist Eric Alterman. In een recent interview op Salon.com zeg je dat je wist dat hij zou gaan flippen over het boek. Hoe wist je dat zo zeker?

“Ik wist dat de eerste impuls van pro-Israëlische schrijvers zou zijn om moedwillig mijn boek te negeren, als ze geen belangrijke gaten konden detecteren in de feiten die ik beschrijf. Ze hebben bewezen dat ze dit niet konden. Dankzij mijn ervaring bij The Nation, was ik me bewust van Eric Alterman’s reputatie als iemand die pro-Israëlstandpunten opdringt, en ook iemand die vol shpilkes^[6] zit zit, bijna met komische gevolgen.”

“Hij leek de perfecte kandidaat om de stilzwijgende boycot van Goliath te doorbreken. Toen ik dus hoorde dat Alterman opgewonden begon te raken over de publicatie van het boek, zorgde ik ervoor dat hij een briefje kreeg van mijn uitgever om hem te informeren dat ik benieuwd was naar zijn mening.”

“Ik suggereerde mijn uitgever ook om exemplaren te sturen naar andere pro-Israel schrijvers, zoals Liel Liebowitz van Tablet, naar Commentary, en naar Sohrab Ahmari, een neoconservatieve boekrecensent van The Wall Street Journal. Ik deed dit alles in de veronderstelling dat deze personen met ‘een beetje aansporing’ wel zouden reageren.”

“Dat verkiep uitstekend. Alterman reageerde met een venijnige, met fouten overladen aanval op mijn boek in The Nation, die onmiddellijk werd afgekraakt door zowat iedereen, van journalisten zoals Ali Gharib, Chip Manekin en Corey Robin tot Phan Nguyen. Alterman lijkt wel aan zelfkastijding te doen, want daarop volgden nog acht aanvallen op mijn boek die telkens gênanter werden.”

“Hij nam ook deel aan een lastercampagne tegen mij, los van The Nation, waarbij hij steunde op oorlogszuchtige neocons om zijn stellingen tegen mij kracht bij te zetten. Dat geldt ook voor anderen, zoals journalist Ahmari, die publiekelijk pochte dat hij nog liever de recensie-exemplaren van mijn boek in de prullenbak zou gooien, dan het boek te beoordelen.”

“Liebowitz noemde mijn boek ‘een fictief werk’. Dat deed hij nadat hij onderschreven had dat de meest huiveringwekkende delen van mijn boek wel accuraat waren, “in het algemeen feitelijk juist”, zoals ook Alterman over het boek gezegd heeft. Als ik Alterman ooit ontmoet, hoop ik dat ik een doos bonbons bij mij heb. Het is het minste wat ik kan doen om hem te bedanken voor zijn rol in het bewerkstelligen van een tweede druk van mijn boek.”

Welke andere tegenreacties kreeg je als gevolg van Goliath?

“Ik kreeg ondermeer te horen dat een plaatselijke afdeling van het American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) eiste dat een praatje dat ik op uitnodiging van de Dallas Council on World Affairs zou houden, geannuleerd zou worden. Een extreem-rechtse islamofobe, anti-homo beweging, genaamd de Florida Family Association, probeerde een banket van de Raad voor Amerikaans Islamitische Betrekkingen af te gelasten waar ik de belangrijkste spreker was.”

“Alan Dershowitz hekelde mij als “anti-Amerikaans” en verweet in feite mijn ouders mij te hebben voortgebracht. The Washington Free Beacon haalde ook zwaar uit naar mijn ouders omdat zij een boekvoorstelling voor mij in hun huis hadden georganiseerd. Deze organisatie probeerde de Clintons onder druk te zetten om alle banden met mijn vader, die in het Witte Huis onder Bill Clinton had gewerkt, te verbreken.”

“Ben Smith van Buzzfeed had de opdracht gegeven tot een volledig onjuist en smadelijk artikel over mijn boek en de relatie van mijn vader met de Clintons. John Podhoretz (die mij ervan beschuldigde “de reet te likken van de moordenaars van Joden”) en neoconservatief Ron Radosh, zef een kind van communistische ouders probeerde de New America Foundation onder druk te zetten om mijn toespraak in hun kantoor in Washington DC te annuleren.” 

“De pro-Israël beweging StandWithUs probeerde een gemeenschapscentrum te dwingen om een event van Amerikaanse Moslims voor Palestina te annuleren, waaraan ik heb deelgenomen, waarbij ze mij en andere sprekers als “extremisten” labelden in hun brief aan het centrum.”

“Tot slot werd ik door het Simon Wiesenthal Center benoemd tot de negende grootste antisemiet van 2013. Net als veel andere Joden, streef ik ernaar om tot de top van mijn vakgebied te behoren.  Ik was dus echt teleurgesteld om mezelf zo laag te zien op deze zwarte lijst van islamofoben. Volgend jaar, ik beloof het, zal ik harder mijn best doen en streven naar de eerste plaats.”

Had je verwacht dit soort reacties te krijgen naar aanleiding van je verslag van Israel zoals jij het zag?

“Toen de zionisten zo uit hun dak gingen, waren dergelijke achterbakse lasterpraktijken uiteraard te verwachten. Zoals ik al eerder zei, als ze er een positief argument voor de Joodse staat zouden kunnen uit halen, zouden ze het zeker doen. Dat kunnen ze echter niet.”

“Er blijft hen niets anders over dan lachwekkende propaganda en McCarthy-achtige tactieken^[7]. Ik veronderstel dat het een eer was dat John Podhoretz, de zoon van de man die Hannah Arendt belasterde voor het schrijven van het boek ‘Eichmann in Jeruzalem’, mijn boek het etiket gaf van “het meest walgelijke boek van het jaar.”

“Hoewel de grote mainstream-media het bestaan van Goliath nog niet hebben erkend, heeft het boek uiterst lovende kritieken ontvangen uit onverwachte hoeken. Het meest opvallend was die van James Fallows, de hoofdredacteur van Atlantic Magazine, die met een krachtige verdediging van mijn werk voor de dag kwam na het bijwonen van mijn lezing bij de New America Foundation en na het daadwerkelijk lezen van Goliath. Fallows heeft het aangedurfd met een objectieve bril naar mijn journalistiek werk te kijken.”

“Dit is zijn conclusie: Blumenthal heeft ons met deze ontnuchterende case een eerste gezicht getoond van de heel sterke krachten waar we ons maar beter bewust van worden, meer dan het klassieke Amerikaanse discours doet. Heel belangrijk, zijn handelingen zijn daarbij niet méér ‘anti-Israël’ – laat staan antisemitisch – dan dat The Shame of the Cities, The Jungle enThe Grapes of Wrath anti-Amerikaans waren. Die boeken wezen op extreme sociale mistoestanden in de Amerikaanse samenleving.”

“Tenslotte was de reactie op mijn boek over het hele land ronduit ongelooflijk. Zonder enige verspreiding door de mainstream-media, verschenen er spontaan omvangrijke, uiterst energieke menigtes in steden in heel Amerika om me mijn werk te horen bespreken. Dat publiek is zeer verscheiden, met mensen van alle leeftijden, met zowel keiharde activisten als nieuwe gezichten die nieuwsgierig zijn naar de kwestie. Ze zijn allen hun afkeer tegen de repressie, zowel in Israël-Palestina als in de VS. Er gebeurt daar buiten een en ander. Ik geloof echt dat er een omslagpunt nadert. We kunnen op zijn minst concluderen dat de ‘poortwachters’^[8] snel verzwakken.”

“Zolang de status quo in Israël-Palestina blijft bestaan, zullen bijna alle trends zoals beschreven in Goliath intensiveren. Sinds 1967 is de VS daar de belangrijkste waarborger van. Als ik zalen in het hele land toespreek, probeer ik hen aan te moedigen om niet langer hun hoop te vestigen op gekozen vertegenwoordigers en maatschappelijke elites. Die hebben niets fatsoenlijks of moedigs te beiden om de Israëlische apartheid uit te dagen.”

“Dit zijn immers dezelfde mensen die de apartheid de kans hebben gegeven zich te verspreiden over dit land, hetzij door actief aan te sturen op ongelijkheid, hetzij via cynische onderhandelingen met de bedrijven. Als Amerikanen echte verandering willen zien in het ‘Heilige Land’, kunnen ze deelnemen aan Palestijnse grassroots-bewegingen zoals BDS (Boycott, Divest, and Sanction).”

“Deze beweging groeit snel en zendt schokgolven door de pro-Israël-elite in de VS. Dat is een zeer goede zaak, gezien het feit dat de Palestijnen maar weinig effectieve tactieken over hebben om zich te verzetten tegen het zionistische project gericht op hun absolute onteigening.”

Interview Joshua Frank

Dit is een vertaling van ‘Inside Israel’s Apartheid State’ van Joshua Frank in Counterpunch. Vertaling Tomas Dossche. Overname mag voor niet-commerciële doeleinden, mits vermelding van en link naar deze vertaling op DeWereldMorgen.be en naar het originele artikel in CounterPunch.

Interview van Max Blumenthal door Paul Jay op The Real News:

Voetnoten

• [1]Met ‘hasbara’ wordt het van uit Israël, vanuit Israëlische ambassades en vanuit zionistische organisaties georganiseerde lobbywerk bedoeld om de zionistische versie van wat in Palestina en Israël gebeurt door te drukken in de media.
• [2]De Oslo-akkoorden van 1993-1995 waren een eerste poging sinds 1978 voor een vreedzaam akkoord. Deze akkoorden werden echter van bij het begin gehypothekeerd door het complete onevenwicht ten voordele van Israël en door het feit dat de kern van de zaak, de bezetting, werd verder gezet.
• [3]De Palestijnse Autoriteit (PA) is ontstaan na de Oslo-akkoorden. In de praktijk bestuurt de PA, die bijna uitsluitend leden van Fatah bevat, enkel verspreide delen van de Westelijke Jordaanoever. Gaza wordt volledig door Hamas bestuurd.
• [4]‘Jim Crow’ is een mythisch figuur, gecreëerd door blanke racisten, een karikaturale weergave van de zogenaamde zwarte man, die er alleen op uit zou zijn om blanke vrouwen te versieren/verkrachten. Het refereert ook naar de wetten die werden gestemd in de zuidelijke staten van de VS, na de afschaffing van de slavernij, om de zwarte Amerikanen alsnog te criminaliseren en te vervolgen, stemrecht te ontzeggen …
• [5]De bekende Palestijnse ‘Arafat’-sjalen.
• [6]Een Jiddische uitdrukking, iemand die de ‘shpilkes’ heeft, zit vol ‘zenuwen’, is met andere woorden hypernerveus.
• [7]Joe McCarthy (1908-1957) was een Amerikaans Republikeins senator bekend om zijn anticommunistische campagnes, die meestal kant noch wal raakten, maar die hij als nuttige idioot jarenlang mocht spuien. Uiteindelijk ging hij daarin zover om ook adviseurs van president Eisenhower zelf als communistische spionnen te brandmerken. Vanaf dan werd hij in de media belachelijk gemaakt. Ondertussen had hij wel de loopbaan van duizenden ambtenaren, artiesten, filmregisseurs en journalisten gebroken. De meesten van hen werden jaren later gerehabiliteerd.
• [8]De ‘gatekeepers’ of ‘poortwachters’ zijn zij die er over waken dat het debat binnen een vooraf bepaald kader blijft, tot hier gaat de discussie en niet verder.