BRUSSEL – Met hun laatste plaat ‘A Sign Of Time’ lijkt het West-Vlaamse Maudlin meer bekendheid te krijgen. De donkere, epische en psychedelische rockband speelde deze zomer op een aantal festivals en plant ook dit najaar een reeks concerten.

DeWereldMorgen.be had een gesprek met Davy De Schrooder, die naast zang ook keyboards en samples voor zijn rekening neemt en in het gewone leven leraar lichamelijke opvoeding is.

Daarnaast is hij ook actief bij Eye Spy Records, die optredens organiseren van hardere bands zoals Neurosis en Terror, al dan niet in samenwerking met Heartbreaktunes, één van de grootste underground concertorganisatoren. Onder ‘I Can Hear Music’ programmeren ze ook commerciëlere bands, zoals onlangs nog The Beach Boys in het  casino van Oostende.

Maar het ging dus over Maudlin.

Davy: ‘Wij zijn begonnen in november 2004 met drie muzikanten, die uit de old-school HC-band Disengage kwamen. Als fans van Isis wilden we alle drie meer die richting uitgaan. Na enkele repetities kregen we al het aanbod om met White Circle Crime Club te spelen. En dit terwijl we eigenlijk nog geen bandnaam hadden! Die vonden we in de uitdrukking ‘With Maudlin Eyes’, te vertalen als ‘met bloeddoorlopen ogen’. Na dat ene optreden hadden we meteen enkele andere voorstellen die we graag aannamen. En een paar maanden later kwam dan onze eerste EP ‘Sollitary Echo’ uit op Offerandum Records. Dat was vlak voor de hele download-hype, waardoor we er toch zo’n 2.000 exemplaren van verkochten. Na deze release kwamen we in een moeilijke periode terecht, waardoor het nog tot in 2008 duurde vooraleer het eerste volledige album ‘Ionesco’ uitkwam.’

Jullie muziek wordt door heel wat mensen gesmaakt. Toch slagen jullie er moeilijk in om platen uit te brengen en op te treden, laat staan te toeren. Wat is de reden daarvoor?

Davy: ‘Die reactie krijgen we inderdaad wel meer. Iedereen in de band is liefst  Meer keyboards door mezelf. Achteraf gezien hadden we er meer mee kunnen doen.’

Hoe kwam het dan dat ‘Ionesco’ zo lang op zich liet wachten?

Davy: ‘De belangrijkste reden daarvoor is toch dat het managen van de band er voor iedereen te veel bij komt en dat we daardoor fouten maken. De plaat verkocht wel nog vrij goed en we hebben er veel concerten mee gespeeld, maar ‘Ionesco’ was moeilijk om op een strakke manier live te brengen. Het was ook een vrij ingewikkelde plaat. We hebben er dan ook veel tijd in gestoken om ze live beter te brengen.’

Maar ook het nieuwe album liet lang op zich wachten.

Davy: ‘Voor het nieuwe album wilden zuiver op de sfeer spelen en het gevoelsmatige spelen. Zo kwamen we uit bij een andere manier om nummers te maken: jammen samen spelen en een riff eruit pakken en beelden bij de muziek binnen fantaseren. Een tijdrovende manier van werken, maar we wilden echt op het gevoel werken. Zo begonnen we soms helemaal opnieuw een nummer te maken, waar we al weken aan bezig waren. Ook aan het opnameproces dat we opnieuw zelf deden, hebben we heel wat tijd besteedt. Sommigen gitaarriffs hebben we soms wel op 35 verschillende manieren gespeeld. Die stuurden we dan allemaal naar Andrew Schneider voor de mixing en mastering en lieten hem in samenwerking beslissen n uiteindelijk was Het proces van al die impressies en aanvoelen is tenslotte uitgegroeid tot de nieuwe plaat ‘A Sign Of Time’. Misschien wel tijdrovend, maar we voelen ons daar het best bij.’

En waarom werd die dan niet uitgebracht?

Davy: ‘Tja,… het hele proces was toch nog niet afgelopen: toen de plaat opgenomen was hadden we geen label, omdat Offerandum Records ermee gestopt was en Genet Records op een laag pitje stond. Het vinden van het uiteindelijke platenlabel ‘Consouling Sounds’ duurde ook nog eens een halfjaar. Maar vanaf toen ging het snel gegaan. Enkele weken laten wou Moment Of Collapse de vinyl-versie uitbrengen om dan pas begin 2013 uit te komen.’

En hoe loopt de verkoop dan uiteindelijk?

Davy: ‘Het loopt goed en we krijgen goede kritieken, ook in buitenland. We doen er in elk geval meer mee: we gingen al langs bij promotoren en we hebben iemand die boekingen doet binnen België. Deze zomer hebben we veel gespeeld, hoewel het festivalcircuit niet echt iets voor ons is. Het najaar is dat wel.’

Jullie hadden ook wat personeelswissels…

Davy: ‘… dat wisselde inderdaad ook wel vaak doorheen de jaren. Het vertraagde het hele proces niet, omdat we in dezelfde ‘flow’ konden blijven, maar het vertraagde wel het concrete schrijven van de nummers. Hoe verder in de plaat echter, hoe makkelijker het er aan toeging. We doen iets wat weinig bands doen en hebben bij wijze van spreken ‘een eigen genre’ ontwikkelt. Daardoor ook heeft iedereen er zijn mening over en is het soms moeilijk om aansluiting bij andere bands of optredens te hebben, omdat we zowel buiten de Hardcore-muziek, als buiten progrock-muziek vallen.’

Als je terugkijkt op je vorige plaat, zaten er dan niet meer optredens in?

Davy: ‘Bij de vorige plaat ‘Ioneso’ hadden we niet zoiets van: ‘Dat is de plaat die we willen maken.’  Bij ‘A Sign Of Time’ hadden we dat wel! We waren allen gebeten om rond een bepaalde sfeer te borduren. Als je jezelf niet 100% bij de muziek voelt, kan je er ook niet vol voor gaan. Dat was nu wel het geval. We voelen gewoon dat hier meer in zit: het moment van waardering en meer shows moet voor ons nog komen.’

Naast de muziek is ook het visuele aspect belangrijk. Kan je daar wat meer over vertellen?

Davy: ‘De foto’s op de plaat zijn van mij: ik ben een hobby-fotograaf die niets van fotobewerking of dergelijke kent. De foto’s zijn dus zoals het in werkelijkheid is. Wegens het beperkte budget voor zowel de CD als de LP kozen we ervoor om tijdens onze release-show een tentoonstelling te houden. Andere kunstenaars die ook iets met de plaat deden, brachten toen ook iets. Het idee van de plaat komt daardoor nog beter tot zijn recht. Op de expositie stonden er zes kleurenfoto’s en dezelfde foto’s in zwart/wit: ze benaderen vrij goed de beelden, die we in ons hoofd hadden tijdens het creëren van de muziek. Waarbij de kleurenfoto’s over het leven gingen en de zwart/wit-foto’s over de dood. Het was ook de bedoeling die 12 foto’s in het boekje  bij de CD of de LP op te nemen, maar wegens een beperkt budget ging dat uiteindelijk niet. We besloten dan maar om de mooiste foto op de cover te zetten. Deze trok ik in het Yellowstone Park in de VS.’

Tot slot nog even over het concept van ‘A Sign Of Time’?

Davy: ‘De vorige ‘Ioneso’ was een conceptalbum en ging over het hele proces dat een fictief persoon in de jaren ‘40 meemaakte om af te geraken van zijn depressies, trans-cerebrale lobotomie enzo… Bij ‘A Sign Of Time’ brengen we alle grote momenten uit iemands leven, zowel de positieve als de negatieve. Pure teksten vind ik niet leuk, een psychedelisch kantje moet er steeds inzitten, ook al is dat niet onmiddellijk maatschappelijk. Ik kan gerust over elk nummer een verhaal vertellen. Iedereen herkent zich er wel ergens in en dat is net het leuke!’