Verleden zaterdag was ik op het Vrijheidsfilmfestival in Brussel om ‘Forbidden Voices’ (Barbara Miller – Zwitserland) te zien. Aangezien de film echter binnenkort in exclusiviteit zal getoond worden op het Internationale Documentaire Festival in Amsterdam (www. idfa.nl), was hij vervangen door de Grote Prijs-winnaar van vorig jaar: “Which Way Home” van Rebecca Cammisa.
De film toont ons hoe kindmigranten uit Centraal Amerika via Mexico naar de VS willen emigreren. Hun motieven zijn divers: enkelen onder hen zijn straatkinderen die een nieuw leven willen opbouwen, anderen zijn op zoek naar werk om geld naar hun ouders te kunnen sturen terwijl sommigen hun reeds geëmigreerde ouders willen vervoegen na jaren van hen gescheiden geweest te zijn. Rebecca’s manier van filmen is pakkend.
De filmcrew reisde mee op het dak van de goederentreinenwaarmee het grootste deel van deze meer dan 1000km lange tocht wordt afgelegd. Het gevaar is imminent: van de trein vallen, omkomen in de woestijn, beroofd worden van hun luttele bezittingen,…maar de kinderen lachen het weg, alsof ze nergens bang voor zijn. Wat hebben ze te verliezen?
Een ware exodus is het: jaarlijks wagen meer dan 100 000 kinderen hun leven. Weinigen geraken in “het beloofde land”; vaak keren ze ontgoocheld huiswaarts om soms na enkele maanden opnieuw te vertrekken…
Parallel
Deze film deed me denken aan de Tibetaanse kinderen die soms door hun ouders soms uit eigen beweging naar India vluchtten om onderwijs in eigen taal te volgen en er een beter leven te leiden. De tocht over de Himalaya eist ook talloze kinderlevens: honger, vrieskou en ziekte zijn maar enkele van de gevaren die loeren.
Al sinds de jaren ’80 vluchtten jaarlijks duizenden kinderen, maar de draconische Chinese veiligheidsmaartregelen haalden de cijfers drastisch naar beneden, want vluchten is bijna onmogelijk. En toch, net als in ‘Which Way Home’, blijven Tibetaanse kinderen het proberen om hun doel te bereiken. Meer hierover kan je lezen in mijn boek: Kinder-Exodus uit Tibet (2006).
