Marokko, land van melk, honing en callcenters

Enkele maanden wonen en studeren in Marokko, het land dat ook ik alleen ken van de vakanties. Iedereen verklaarde me gek. Daar valt toch niets te beleven, klonk het. Waarom niet rondreizen in Zuidoost-Azië of Latijns-Amerika, vroegen ze, wetende dat rondtrekken en nieuwe oorden verkennen mijn passie is. 

vrijdag 20 februari 2015 12:09
Spread the love

Ik wilde wel eens voelen hoe het is om even te wonen in het land dat mijn ouders ooit achter zich lieten. Hoe het is om gewoon een wij te zijn en geen jullie, de allochtoon, de moslim.

En na enkele maanden kan ik het alleen aanraden aan alle jongeren van de tweede en derde generatie. Wacht niet op je pensioen. Stage, uitwisseling, vrijwilligerswerk? Kom enkele maanden hier in een grootstad wonen.

Al mijmerend wandel ik door de oude medina van Rabat terwijl de dagelijkse straattaferelen zich voor mijn ogen ontvouwen.

De om ter hardst roepende marktkramers voor een berg kleren waarin tientallen handen graaien, de Senegalese straatventers met hun gsm’s en zonnebrillen, de bellenblazerverkoper omringd door joelende kinderen, de giechelende bakvissen die polsen naar de prijs van paarse nep-Adidassneakers, de groezelige bedelaar zonder benen, de Syrische moeder met kind zwaaiend met hun paspoort hopend op mededogen van passanten, de schoenenpoetser in een geanimeerd gesprek met een driedelig pak ijverig poetsend aan reeds blinkende schoenen, de doordringende geuren van kruiden, pannenkoeken en gegrild vlees met op de achtergrond de melodieuze oproep tot het gebed…

Ik probeer in te blenden maar ik voel me alsnog een verwonderde toeschouwer in een urbaan schouwspel. De energie en sfeer van een maatschappij in volle bloei.

Voor sommigen gaat het te snel vooruit en voor anderen kan het niet snel genoeg. Het aftasten van de grenzen.

De slammers en de hiphoppers die de open podia bestormen. De activisten die wekelijks voor het parlement een sit-in houden terwijl de opkomende middenklasse met hun kredietkaarten struinen door de winkelstraten en de pendelaars zich haasten richting station.

Het portret van de koning in elke zaak en de studente op een verjaardagsfeestje die trots vertelt dat ze geneeskunde studeert om later als dokter te dienen in het leger.

De Europese callcenters die in de steden als paddenstoelen uit de grond schieten profiterend van de goedkope meertalige hoogopgeleiden maar voor de Marokkaanse stedelijke jongeren de best betaalde startbaan ever.

De verontwaardigde Franse en Spaanse gelukzoekers die op expatfora klagen dat ze moeilijk aan een werkvergunning geraken.

De geurige orangeries aan de gated communities ver weg van de lijmsnuivende jochies in de populaire wijken. De fils à papa die zijn dure auto parkeert voor een fancy bar terwijl een loopjongen uit het platteland oversteekt met een kan koffie  voor zijn baas in de winkel.

Naast mij op de bank voor het museum van moderne kunst een oude vrouwtje met haar even oude vriendin genietend van het zachte winterzonnetje. Ze kijken gefascineerd naar de skaters en de hipsters die zich schoorvoetend de openbare ruimte eigen maken.

Ik check mijn Facebookfeed. Een schoolmuur beklad met racistische tekst, drie moslims doodgeschoten in de VS, ‘moslim’ schiet agenten dood in Kopenhagen en verder de zoveelste discussie over Charlie, ‘de moslims´ en hun ‘cultuur’. Een zucht, het verontwaardigd gevoel blijft, maar ik zie het irritante wijzende vingertje niet meer. Het oude continent lijkt even ver weg.

take down
the paywall
steun ons nu!