In de weekendeditie van De Morgen van 16-17 maart 2019 schrijft Marc Elchardus:

“Nog steeds zijn er mensen die terreur willen loskoppelen van ideologie en geloof; het per se willen reduceren tot een sociaaleconomische aandoening. Het besef dat mensen uit overtuiging doden, is blijkbaar te moeilijk om dragen.”

Een aandoening is een afwijking van de gezonde toestand van lichaam of geest. Het is een overkoepelend begrip voor de verzameling van symptomen, syndromen, klinische tekens, ziekten, handicaps, letsels en vormen van RSI. (bron: Wikipedia)
Door de vreemde combinatie van ‘aandoening’ met ‘sociaaleconomisch’ komt Marc Elchardus origineel in de buurt van immanente gerechtigheid …  

Een “sociaaleconomische aandoening”  wordt door Elchardus in tegenstelling gezet tot “ideologie en geloof”.

Behalve hemzelf in zijn negatief beeld over andere meningen, vraag ik me af wie deze lapidaire tegenstelling ook hanteert?
Wie behalve Marc Elchardus betwijfelt dat gebrek aan sociaaleconomisch toekomstperspectief én aan respect voor de culturele identiteit, allebei de individuele ontwikkeling kunnen hypothekeren? Zeker bij jongeren waar rationele argumenten en het aanvoelen ervan, in volle ontwikkeling zijn.

Hoe mislopen jongeren hun terroristische daden definiëren behoeft geen maatschappelijke analyse, maar een psychiatrisch onderzoek. Kan je een aandoening of ziektebeeld nog koppelen aan een sociaaleconomische achtergrond of aan een ideologie? Het is maatschappelijk vooral een blok aan het been van wie of van wat de terrorist misbruikt, lijkt me.

De echte vraag is wie vandaag en op termijn maatschappelijk kan profiteren van de bange “blanke man” of van de bange moslim. Op basis van een identitair, een progressief of toch vooral een populistisch discours?