Natuurlijk denkt Staatssecretaris Theo Francken met zijn opmerkingen over leuk (of was het toch pikant) mannenondergoed verder dan de inhoud. Hij slaagt er vooral in eventjes de aandacht te krijgen van een publiek dat niet meer vatbaar is voor maatschappelijke of politieke berichten van welke aard ook. De gebruikelijke nuancering achteraf zal wel onder de opiniemakers en –volgers blijven steken.
Bij de verder uitdeinende maatschappelijke tegenstelling bestaat de uitdaging erin om conservatief Vlaanderen en progressief Vlaanderen te interesseren voor de opinieverschillen die leven binnen de allochtone gemeenschappen. Enkel door de moslimgemeenschap als één en ondeelbaar weg te zetten, krijg je vandaag een situatie waarbij N-VA zich (waar mogelijk) principieel verzet tegen hoofddoeken als die gedragen worden door een moslima.
Progressief Vlaanderen vertrekt vanuit de absolute maar individuele vrijheid van het individu en staat daardoor, hoewel verdeeld, toch meer open voor een gedoogbeleid inzake hoofddoeken.
Het kan verkeren, zegt Gerbrand Adriaenszoon Bredero …
Op basis van het hoofddoekendebat in Vlaanderen komt de progressieve moslim misschien wel uit bij Vlaams Belang en N-VA die hiermee zelf ingaan tegen een deel van de Vlaamse kerkgemeenschap.
Een conservatieve moslim kan zich beter vertegenwoordigd voelen bij liberalen of sociaaldemocraten van waaruit nochtans tot ver in de twintigste eeuw een continue ontvoogdingsstrijd is georganiseerd tegen de Rooms-Katholieke hegemonie in ons land. Het is een mogelijks analoge druk op moslimmeisjes vanuit de gemeenschap of een eventueel verbod door de politiek die in vraag staan binnen progressief Vlaanderen.
Niemand ontkent de huidige dynamiek van conservatief Vlaanderen. Ik noem het in het kader van de voorgaande discussie graag een ersatz progressiviteit omdat die voor alles put uit een superioriteitsgevoel tegenover de moslims in ons land. Dat bewijst bijvoorbeeld de laattijdige erkenning van homoseksualiteit door conservatief Vlaanderen. Tom Lanoye getuigde hierover vorig weekend in De Standaard en De Morgen.
Op die tegenstelling met oubollige moslims heeft de sociaaldemocratie (waaronder progressieve moslims) niet gewacht. Aan welke doorbraak heeft weldenkend behoudsgezind Vlaanderen gewerkt met de actieve of impliciete steun binnen onze allochtone gemeenschappen? Met Fernand Keuleneer zouden we dit onderbelichte gebrek kunnen wijten aan het alom tegenwoordige populistisch rechts en aan onvoldoende conservatieve visieontwikkeling over inclusief beleid. Ik kan hem daarin desgevraagd bijtreden, al zou ik de actualiteit van een dreiging die uitgaat van een totalitair conservatief wereldbeeld via dit succesvol rechts populisme, niet uit de weg gaan.
Dat er een algemene consensus bestaat over het bestrijden van represailles voor afvalligen in het kader van de grondwettelijke godsdienstvrijheid, of over de primauteit van de openbare wetgeving, zou voldoende optimisme over de weerbaarheid van onze open samenleving moeten opleveren. Maar consensus en algemeen belang zijn in deze gepolariseerde wereld te vaak een vies woord geworden.
