Voor het eerst sloegen organisaties die zich met deze sociale problematiek bezig houden de handen samen met de mutulaiteiten en de vakbonden. Een initiatief dat zeker navolging verdient.

Door hun aanwezigheid gaven ongeveer 2000 mensen samen gestalte aan hun verlangen naar een warme solidaire maatschappij waar plaats is voor iedereen. Veel groen en rood en wat blauw van de vakbonden, veel mensen uit welzijnsorganisaties, maar ook veel gewone mensen.

Op het podium gaven een percussiegroep en het koor Tutti Fratelli (‘Allen Broeders’) het beste van zichzelf. Meerdere vertegenwoordigers namen het woord en beantwoordden vragen van panelleider Eric Baranyanka, die alles in goede banen leidde.

Het opgekomen publiek was duidelijk goed vertrouwd met de problematiek van armoede en sociale uitsluiting, van de nefaste gevolgen van de besparingen die niet alleen België maar de hele Europese Unie teisteren. Veel nieuwe dingen werden dus niet gezegd. Dat hoeft ook niet. Het is door hun aanwezigheid dat de manifestanten hun solidariteit betonen.

Dit noteerde DeWereldMorgen.be uit de mond van enkele deelnemers:

Femke, 28 jaar: “Ik ben bezorgd over de pensioenen, de laagste pensioenen moeten omhoog.

Dirk, 63 jaar, is gepensioneerd mechanieker in een groot bedrijf in Izegem: “Ik ben hier voor al de anderen die het nodig hebben, voor hun sociale zekerheid, tegen de lage uurlonen. Ik ben hier niet voor de rijken.” 

Danae, 26, werkt bij de grootwarenhuisketen Carrefour in Brussel: “De huurprijzen worden problematisch, meer en meer mensen kunnen dat niet meer betalen en worden armer. Huisvesting gaat iedereen aan.”

Mark, 63 jaar, is een bruggepensioneerd personeelslid van de KU Leuven. Hij is actief in de lokale afdeling van Broederlijk Delen in Oud-Heverlee: “Er is geen aandacht voor de schrijnende armoede in ons land. Te weinig mensen zijn daar mee bezig. Ik ben hier ook uit solidariteit met de Derde Wereld. Het overheidsbeleid kan veel beter.” 

Fred, 51 jaar woont in Vilvoorde, hij is actief bij de Brusselse daklozenwerking ‘Chez Nous’: Armoede is een onrecht. mensen lijden niet alleen financieel maar ook geestelijk. Voor de huidige regeringen is dit geen prioriteit. Daarom ben ik hier”. 

Cathy, 38 jaar, werkt bij een dienstencheckbedrijf in Herentals: “Er is teveel ongelijkheid, de lonen, de welvaart is ongelijk verdeeld. De overheid doet te weinig. Mensen moeten alleen maar werken en hebben geen tijd voor hun kinderen. Er moet meer gedaan worden voor de opvoeding vanonze kinderen”. 

Ludo, 55 jaar, was magazijnier in een KMO in het Limburgse Ham: “Ik ben ongerust over de toenemende werkloosheid. er zijn teveel besparingen. In plaats van naar ziekteverzekering gaat alles naar Europa, naar de bedrijven.”

Dave en Valerie, beide 34 jaar zijn er met hun kinderen Nuna en Joppe, 8 en 4 jaar. Valerie werkt bij een bank, Dave bij de vakbond. Valerie: “De besparingen, mogen niet alleen bij de gewone werkende mens vallen. Het is niet evident om elke maand rond te komen, zelfs met twee lonen. Er moet meer verdeling zijn tussen rijken en armen. De lasten zijn nu niet gelijk verdeeld. Zie hoeveel winst een bedrijf als Arcelor-Mittal maakt en hoe weinig belastingen ze betalen”. Nuna, 8 jaar: “De rijken moeten ook belastingen betalen. Ik wil later ook werk en een pensioen.” Joppe is 4 jaar: “Ik wil later raceman worden”.

Alfa, 32 jaar is klusjesmand en schilder-dakwerker: “Samenleven, met iedereen samenwerken is belangrijk, het sociale is belangrijk”.

Malika, 43 jaar is werkloze bediende. Zij maakt zich zorgen over de toenemende sociale problemen: “Ik ben er niet gerust in. De dikke portemonnees krijgen altijd maar meer, de sukkelaars krijgen hun portemonnees nog amper gevuld.”

Danny is een invalide vrachtwagenbestuurder van 53 jaar. Hij is hier met zijn vrouw en zijn schoonmoeder. Irène is een kranige dame van 82, die tot aan haar 60 jaar als kuisvrouw in de fabriek heeft gewerkt. Danny: “Hoe rijker de mensen zijn, hoe minder ze betalen. Hun bedrijven incasseren wel alle subsidies, Belgische en Europese, maar belastingen betalen doen ze niet.” 

Alain: “Dit gaat over meer dan alleen maar sociale rechten. Dit gaat over wat voor een democratie wij willen hebben”

Nadine is bijna 65 en binnenkort gepensioneerd, nu is ze actief in een derdewereld ngo: “De besparingen snijden overal in Europa, ik heb 2 kinderen en 2 kleinkinderen. Als we niets doen gaat het voor onze kleinkinderen moeilijker zijn dan voor ons.” Haar medebetoger Alain is 50: “Ik leerde de rechten kennen die we hier hebben toen de KMO waar ik voor werkte failliet ging. De pagtroon zette iedereen tegen elkaar op, om zelf alles te houden. Dit is geen probleem van alleen België. De sociale strijd moet opnieuw gevoerd worden. Dit gaat over meer dan alleen aar sociale rechten. Dit gaat over wat voor een democratie wij willen hebben”.

Mieke, 32 jaar, is docent aan de Katholieke Hogeschool West-Vlaanderen. Zij is hier samen met haar 55-jarige collega: “Wij willen niet alleen praten over armoede in onze lessen, maar voegen de daad bij het woord door hier aanwezig te zijn. Hier zijn is zinvol.  Ik geloof echt dat het belangrijk is dit te blijven doen. Dit is mijn dochter Hanne. Ze is 9 jaar. We zijn hier ook voor haar toekomst”. Hanne: “Het is niet goed dat de rijken geen geld geven aan de armen. Ik heb ook een broer van 13, maar die moest thuis blijven om te leren.” 

Achilles is een kranige gepensioneerde van 84 jaar die er altijd graag bij is: “Ik klaag niet. Ik ben content. Ik heb een goed pensioen. Maar ik weet niet of dat voor mijn kleinkinderen ook nog zo gaat zijn. Wij hebben het veel beter gehad dan onze ouders. Dat waren sukkelaars. Iedereen moet bijdragen naar zijn vermogen. Daar wordt iedereen beter van.”

2000 mensen vonden dit belangrijk genoeg om een mooie zondagmiddag te passeren op het winderige Poelaertplein, rechtover het Brusselse justitiepaleis, symbolischer dan dat kan niet. Toch een kritische noot. Dit is een lovenswaardig initiatief dat navolging verdient. Er was echter onvoldoende opgeroepen. Teveel mensen waren niet op de hoogte.