Het is nu bijna 17 jaar sinds Öcalan, leider van de koerdische PKK, werd ontvoerd uit Kenya door Turkse, Israëlische en Amerikaanse geheime diensten en gevangen gezet op het eiland Imrali, vlakbij Bursa, Turkije. Dat was een paar maanden na de aankondiging van een staakt het vuren. Vrede lijkt vandaag verder dan ooit. Kogelgaten in de huizen, bommen op moskeeën, soldaten en politie op straat; het oosten van Turkije biedt het aanschijn van een oorlogsgebied in Syrië of Yemen. De koerdische bevolking rond de steden Diyarbakir, Sur en Cizre komt in opstand of vlucht.
In een brief aan de Turkse minister van Justitie vraagt de zuidafrikaanse rechter Essa Moosa toestemming om Öcalan te bezoeken. Essa is voormalig ANC-secretaris en heeft als jonge advocaat Nelson Mandela bijgestaan, toen die nog wijd en zijd aanzien werd als terrorist vanwege zijn keuze voor het gewapend verzet in de strijd tegen apartheid. Hij toont ons – de twaalfkoppige delegatie die hem vergezellen in zijn reis naar Istanbul – een brief in het mooie handschrift van Madiba. Dat solidariteit steun betekent en hoe belangrijk het is om vrij te zijn om te kunnen onderhandelen.
Many friends have rallied around us this past 26 years and left us with a lot of courage.
Tariq Ali, die net als Noam Chomsky, David Graeber en tientallen anderen steun uitsprak voor deze poging om Öcalan te spreken legt links tussen het NATO-lidmaatschap van Turkije de 2 verkiezingen waarbij Erdogan respectievelijk net niet en net wel de absolute meerderheid haalde, de opkomst van de HDP en het verzet zoals we dat in Gazi park zagen 3 jaar geleden tegen de opkomst van een presidentieel regime.
Ik ben blij dat ik overmorgen een paar dagen naar Turkije reis met Essa en nog 11 afgevaardigden uit 7 landen. De kans dat er toestemming komt om Öcalan te bezoeken is klein denk ik. Dat moeten we zien in Istanbul. Ik hou van Istanbul; vanwege mijn mikmak van herinneringen aan die stad. Klop van de politie vlakbij Sultanahmet toen die chargeerden tegen een links nieuwsblad (van Erdogan als president nog geen sprake – die zat zelf nog een paar maanden in de gevangenis). Maar ook techno in Taksim en eau de cologne op de bus naar Diyarbakir met mijn baby zoon gekust door blije koerdische kuismannen op weg naar huis.
