De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Maandenlange straatprotesten in Chili

Maandenlange straatprotesten in Chili

donderdag 9 april 2020 16:51
Spread the love

Voor al diegenen wie het ontgaan is (op onze reguliere persmedia moeten we niet echt rekenen) braken op 17 oktober vorig jaar massale protesten uit die ondanks coronabedreigingen vandaag nog altijd niet helemaal stilliggen.

Het kan verwondering wekken wanneer men bedenkt dat Chili bekend staat als het Latijns-Amerikaanse land dat het toch maar voor elkaar gekregen heeft: ‘het Chileense mirakel.’

De economische ingrepen die het land gedurende een viertal decennia opgelegd werden ontlokten euforie in de belangrijkste internationale organismen. Gezonde economische groeicijfers, waarbij in recordtijd een van de hoogste inkomens per capita in Latijns-Amerika genoteerd werd. Het verraderlijke van een dergelijke becijfering is dat men er niet bij zegt hoeveel miljoenen de ene kop binnenrijft en hoeveel schamele pesos de andere kop overhoudt.  Als men dan gaat kijken, dan treft men een toestand aan die wraakroepend is.

De druppel die de emmer deed overlopen was de stijging van de prijs voor de metro tot 30 pesos. Met de ‘revolutie van de 30 pesos’ maakte de massa duidelijk dat ze het neoliberaal ‘economisch mirakel’ in hun land grondig beu zijn. Honderden jongeren werden opgepakt en dreigen nu in de gevangenissen collectief slachtoffer te worden van het Covid-19.

In een Vlaamse krant hoorde ik daar toch iets over:

‘Het doel was duidelijk om Chili in een chaotische situatie te doen belanden. (…) Doel van deze organisaties is om het politieke systeem in Chili te laten imploderen, zodanig dat de regering zou vallen. (…) De prioriteit voor de Chileense overheid is nu om de veiligheid van de burgers te garanderen.’

Wat scheelt er echt  in Chili?

Hillary Hiner, geschiedkundige aan de Universiteit van Chili en academica van de Universiteit Diego Portales  legt uit:

‘De reden waarom veel volk op straat blijft komen is omdat de huidige regering geen platform van mogelijkheden heeft om de basisproblemen op te lossen die aan de grondslag van de uitbarsting liggen.’ Volgens haar is de sociale misnoegdheid te wijten aan het neoliberaal systeem. En dat veroorzaakt een ‘extreme  sociale ongelijkheid en vandaar een model waarbij

Chili is het beu’ ‘Het is niet voor 30 pesos, het is voor 30 jaar.’ De straatprotesten draaien rond het grote sociale deficit van de staat wat betreft onder meer onderwijs, gezondheidszorg, pensioensysteem, huisvesting, het geprivatiseerde water en de corruptie van de regering, hoofdzakelijk overgeërfd van de dictatuur van generaal Augusto Pinochet  (1973-1990)

De woede van mensen was te horen bij uitlatingen als: ‘Ze hebben ons water, licht, gas, onderwijs, gezondheid, pensioen, medicijnen, onze autowegen, bossen, het zoutmeer Atacama, onze gletsjers en transport verkocht en doorgegeven in privé-handen.

Gabriela Flores, de voorzitster van de Nationale Confederatie voor de Gemeentelijke Gezondheid (Confusam) zegt: ‘Niet alleen pakt men het probleem van de gezondheid in het land niet aan, maar er zijn ook tekorten aan middelen, die de zorg voor de gezondheid van de grote massa onmogelijk maakt. En zo creëert men een gezondheid voor de rijken en een gezondheid voor de armen.’ 

De Beweging voor de Verdediging van het Water en de Grond en de Bescherming van het Milieu (Modatima) strijdt om de grondwet te veranderen en de Code voor Water af te schaffen ‘zodat het de staat is die de absolute  heerschappij over alle continentale wateren van de Natie terugkrijgt.’

En dan de schrijnende klap op de vuurpijl. De Economische Commissie voor Latijns-Amerika en de Cariben (CEPAL) publiceert in haar editie van ‘Panorama Social de América Latina 2018’ over Chili het volgende. ‘Terwijl 50 % van de minder begunstigde gezinnen in 2017 enkel kan rekenen op 2,1% van de netto rijkdom van het land, concentreert 10% van de meest rijken twee derden (66,5%) van de rijkdom. En de 1% allerrijksten stapelen 26,5% van de middelen  van het land op.’

Om de bevolking te kalmeren heeft de regering niet beter gevonden dan maar te beloven om een plebisciet te houden waarbij men zich kan uitspreken over een al dan niet wijziging van de grondwet.

 

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!