Ik had me voorgenomen om er verder het zwijgen over te doen, wat betreft Davos, maar na het bekijken van de beelden van de ‘Belgian Power Breakfast’ deze week, moet ik dit toch nog kwijt: de sfeer op dergelijke powerontbijt doet me in meer dan één opzicht denken aan die van een luxe-bordeel.

Niet dat ik veel ervaring heb op dat vlak, en ook Davos ken ik alleen van in de media, maar je kunt er niet omheen: onze toppolitici gedragen er zich als een soort politieke escortdames die de CEOs en investeerders van deze wereld proberen te behagen op alle mogelijke manieren. Hun sex-appeal  wordt gemeten aan de hand van de ‘concurrentiepositie’ van het land of regio die ze vertegenwoordigen, en Di Rupo & Peeters spelen werkelijk alle troeven uit die ze op dat vlak menen te hebben, of het nu gaat om de loonkost, ‘human capital’, de centrale locatie, … ja zelfs de Rode Duivels moeten blijkbaar aantonen dat we terug ‘winnaars’ en concurrentieel zijn.

De equivalenten van onze nationale en regionale politici voor een lekkere kont, borsten zoals die van Lesley Ann Poppe, en een zwoele stem. De Standaard correspondent berichtte zelfs over enige animositeit tussen Di Rupo en Peeters, die elkaar blijkbaar de loef proberen af te steken.

De sfeer van hapjes en champagne maakt de CEOs ongetwijfeld ontvankelijk voor dit soort ondernemersvriendelijke boodschappen – en allicht lopen er ook een aantal wufte hostessen rond die voor een zweempje raffinement zorgen om de CEOs nog wat meer in de juiste stemming brengen (een beetje zoals licht beschonken voetbaljournalisten blijkbaar “in de stemming” komen op de uitreiking van de Gouden Schoen als ze WAGs zien).

Maar laat ons een kat een kat noemen: ik gebruik niet graag dit soort termen, maar de echte hoeren zijn onze toppolitici. De gloed in de ogen van Kris Peeters toen hij voor de camera’s verklaarde dat je hier, bij elke kamer die je binnen-en buitengaat, zomaar een aantal CEOs tegen het lijf loopt (“het paradijs!, zag je hem denken”), is die van een escortdame die weet dat ze moet behagen om te cashen. Ook Filip & Mathilde spelen trouwens gretig mee in deze 21^ste eeuwse versie van Versailles.

De bordeelmadam is dan allicht Christine Lagarde – die meticuleus waakt over de concurrentiepositie van landen – maar er zijn nog een resem andere pooiers van de OESO, de Europese Commissie, en nog een paar van die instanties, in combine met de ratingbureaus en de markten, die landen in het gareel houden en beleidsruimte afbakenen.

Je kunt het onze politici trouwens niet verwijten in de gegeven omstandigheden – ze hebben weinig keus voorlopig dan dit perfide spel mee te spelen, aangezien CEOs maar al te gemakkelijk ‘op een ander’ gaan als ze een land niet gewillig (in hun termen ‘flexibel’ ) genoeg vinden. Ook Bart De Wever zal, als het een beetje tegenzit op 25 mei, allicht volgend jaar zijn opwachting maken in Davos – een hoer met smetvrees hebben we nog niet gehad, dat wordt interessant.

Maar zolang business & de financiële sector globaal opereren, en de politieke governance niet op globaal niveau voor tegenwicht zorgt, is het de eerste partij die aan de touwtjes trekt. En moeten onze politici dus naar de “pijpen” van Carlos Brito en co dansen – met excuses voor het nogal schunnige woordgebruik.

Nu proberen we ons allemaal te presenteren van onze beste zijde in het dagelijkse leven, maar de scheidingslijn tussen je van je beste kant tonen, marketing/branding en netwerking enerzijds en een veredelde vorm van hoererij anderzijds is nogal dun, en heeft vooral te maken met wie in de relatie de macht (de ‘Power’) heeft. En in Davos is het nogal duidelijk waar de echte macht ligt. Wat mij betreft schieten onze politici er in Davos dus hun waardigheid bij in. Maar zoals ik al zei – veel keus hebben ze niet.

Dit is democratie anno 2013: vermomd als een ‘invitation-only multi-stakeholder forum’, dingen onze politici om de gunst  van zij die zogenaamd ‘welvaart creëren’. Het is een triest schouwspel, zelfs als een deel van de actie van (en framing door) onze politici ook bedoeld is voor de eigen achterban in België of Vlaanderen.

Laat ons hopen dat er in een echt luxebordeel meer lol te beleven valt.