‘Sunday Kids’ werd een heel mooi werkstuk dat bijna een uur duurt en liefst 18 liedjes herbergt. Het fijne is dat de plaat als één geheel aanvoelt en via verschillende stemmingen de luisteraar fraai in de ban weet te houden. 

 
De cd puilt uit van de ravissante poprockmuziek, met invloeden van Elvis Costello, Gram Parsons, Pink Floyd, The Byrds, Sparklehorse, en poprockers als Wheezer en Big Star. Dat laatste is niet te verwonderen. Tussen de gastbijdragen vinden we immers Ken Stringfellow (Posies) en Matthew Caws (Nada Surf), artiesten die eveneens door de Big Star-microbe gebeten werden. Ook knappe strijkerspartijen en goed Belgisch volk als Patrick Riguelle (die lapsteel speelt) en de uitstekende zangeres Neeka zorgen ervoor dat de sound glimt als een bolide. De hele cd heeft verder raakvlakken met frisse sixtiesbands genre The Kinks en The Beatles, zonder dat er van epigonisme sprake is. Liedjes als ‘Selling Candy’, ‘Strange Birds Lounge’ en ‘Be Alone’ zijn daarbij reeds na één keer niet uit het hoofd weg te vlakken.
 
Thijs De Clus produceerde zelf en liet een aantal tracks mixen door niemand minder dan John Parish (bekend van zijn platen met PJ Harvey en verder onder meer Eels, 16 Horsepower, Giant Sand, Thou…). Het leverde een plaat op als een quilt: uitbundig gekleurd en ouderwets goed.
 
Beoordeling: ++++
(Acid Avenue Music)
 
legende:
-: om te vergeten
+: enkel voor fans
++: ongelijk niveau
+++: goed
+++1/2: zeker checken
++++: uitstekend
++++1/2: gegarandeerd in de eindlijst
+++++: plaat van het jaar