De eerste keer dat we het Britse gezelschap White Lies hoorden, dachten we meteen aan zware concurrentie voor Editors. Commercieel gezien zit White Lies hen alvast dicht op de hielen. Van hun debuut ‘To Lose My Life…’ (2009) gingen maar eventjes 750 000 exemplaren over de toonbank. In deze tijden een fenomeen. En daar zorgen geen blits imago of saillante roddels voor, maar epische, donderende rockmuziek die uitstekend gedijt op een immense weide. 

De vroege twintigers grossieren op ‘Ritual’ nog meer in gitaren als straaljagers, gecombineerd met dancebeats aan een opwindend hoog tempo. Muziek die ons telkens weer herinnert aan de vroege jaren ’80 met sporen van The Teardrop Explodes (de groep van Julian Cope in de jaren ’80) in een nummer als ‘Turn The Bells’. Tegelijk zijn ook vergelijkingen met Echo & The Bunnymen niet misplaatst. Zelf laat het trio doorschemeren dat het onder meer goed naar Talking Heads en Secret Machines geluisterd heeft.

Dat de leden van White Lies voor ‘Ritual’ niet over één nacht ijs gaan, blijkt ook uit de keuze van de producer van deze tweede plaat. Alan Moulder maakte immers naam door onder meer met Depeche Mode, My Bloody Valentine, Smashing Pumpkins, Nine Inch Nails, Soulwax, Arctic Monkeys en Interpol te werken.

Net als die laatste groep lijkt het White Lies op het eerste zicht aan humor te ontbreken, maar dat is een verwijt dat 1001 andere rockbands ook al gemaakt is. Live zijn de heren trouwens goedlachs en de muziek klinkt hoe dan ook jeugdig strijdlustig. Dat laatste werkt zeker enthousiasmerend, maar geeft de plaat uiteindelijk een te eendimensionale draai, zodat het etiket ‘meesterwerk’ voorlopig in de kast blijft. 

Beoordeling: +++1/2

(Fiction)