Arno: nog steeds geheel zichzelf.

Luisterpost: van zestigers naar twintigers

In deze eerste bijdrage van het jaar een tocht langs oude, maar niet versleten, muzikale wegen met Arno, Paul Carrack, Sam Outlaw, John Moreland om uiteindelijk bij Dylan Leblanc uit te komen.

dinsdag 19 januari 2016 10:39
Spread the love

We hadden eerst het plan opgevat om deze week enkele oudere artiesten te bespreken. Dat kwam doordat we zowel de nieuwste van Arno als die van Paul Carrack binnen zagen waaien. Er was ook de Europese release van de nieuwste van de jonge Amerikaanse countryzanger Sam Outlaw in een productie van Ry Cooder. Maar toen we de drie platen beluisterden moesten we constateren dat ze op het eerste gehoor weinig echt nieuws bevatten. Versta ons niet verkeerd. Ze staan alle drie vrij sterk qua songmateriaal, maar het avontuur op alle drie moet in de marges gezocht worden.

 Arno – Human Incognito

Bij Arno (66) is het back to basics met de fijne input van P.J. Harveycollaborator John Parish die de plaat produceerde. Human Incognito heet de plaat en ze kreeg wel een sterke boodschap van de Oostendenaar par excellence mee: “Je veux vivre dans un monde sans papiers, où les riches et les pauvres n’existent pas, où les chiens embrassent les chats, où on ne doit pas chercher la beauté et la vérité. Je veux vivre dans un monde où les cons ne font pas de bruit.” Niet zomaar een drieëndertigste plaat (als we de rekenkunde van Arno mogen geloven) dus en onder de oppervlakte zit er meer dan eerst vermoed.

Paul Carrack – Soul Shadows

Paul Carrack – ooit de man die ‘Tempted’ van Squeeze de eeuwigheid inzong – verdient nu zijn zakgeld als toetsenist in de liveband van Eric Clapton, maar de Brit blijft gestaag platen uitbrengen die onmiskenbaar zijn blue-eyedsoulstempel dragen. Soul Shadows luistert weg als een suikerspin en je kan je voorstellen dat dit soort muziek op radio twee uitstekend gedijt. Op eigen terrein tijdloos door de ambachtelijk onberispelijke songs, maar iets te veel laat dit werkstuk doorschemeren dat Carrack inmiddels 64 is.

 Sam Outlaw – Angelino

Dus dachten we maar dat we Sam Outlaw (33) met Angelino ons meer uit de comfortzone zou halen, zeker dankzij zijn samenwerking met Ry Cooder. Dat bleek helaas niet zo. Outlaw speelt het country-safe, ook op songgebied. Zijn stem herinnert aan sixtiesicoon Gram Parsons, maar de productie van Ry en Joachim Cooder is heel braaf. Iets wat we eerlijk gezegd niet verwacht hadden, ook al ontwaren we – met heel veel goede wil – een paar mariachi-accenten en hier en daar een typische Cooderriedel.

 John Moreland – High On Tulsa Heat

Het deed ons besluiten om nog wat meer nieuwe platen uit de kast te trekken en daarbij kwamen we John Moreland tegen. Deze dertigjarige Texaan laat op zijn derde soloplaat horen dat je traditioneel mag zijn en toch diep kunt raken. De uiterst sterke songs op High On Tulsa Heat bezitten een vaak persoonlijke inhoud en laten een zanger horen die we ergens tussen John Prine en Bruce Springsteen situeren. Dat de hele plaat geen dipje kent, is meer dan meegenomen.

 Dylan Leblanc – Cautionary Tale

Iemand die ook zijn derde plaat inblikte, maar slechts 25 is, is Dylan Leblanc. Ook zijn Cautionary Tale is een fijngeslepen diamant. Ook dit is Americana met een grote A, maar met een twist, dankzij de aanwezigheid van Ben Tanner van Alabama Shakes en John Paul White van The Civil Wars. We kunnen nauwelijks beknibbelen op de songs en het is bovendien genieten van de gevarieerde arrangementen (met subtiele, rake strijkers die het geheel naar de soul meetronen) en de reeds geheel eigen stem van Leblanc excellent complementeren. Of hoe onze reis van een stelletje oude door de wol geverfde ratten naar de aanstormende jeugd een mooi perspectief biedt op oude, maar niet versleten, muzikale wegen biedt.

take down
the paywall
steun ons nu!