The White Stripes bestond slechts uit twee leden die van ’96 tot 2000 ook met elkaar getrouwd waren. De band greep qua stijl terug naar een rauw verleden. De invloeden rangeerden van The Gun Club, MC5, Garagerockbands als The Sonics en de elektrische blues uit de fifties en sixties. Het moet echter gezegd dat de combinatie van de twee een volstrekt unieke sound en dito opnamen opleverde.

Ook qua invloed is dit tweetal niet onopgemerkt gebleven: in hun kielzog vaarden er een heleboel luide duo’s (hallo Black Box Revelation) die met eenzelfde powerhouseversie van rockblues aan kwamen zetten.

De groep maakte tijdens haar carrière een aantal opgemerkte platen: ‘The White Stripes’ (1999), ‘De Stijl’ (2000), ‘White Blood Cells’ (2001), ‘Elephant’ (2003), ‘Get Behind Me Satan’ (2005) en ‘Icky Thump’ (2007). ‘Elephant’ fungeerde zelfs nog in onze recente lijst van beste cd’s van het afgelopen decennium. Maar de laatste jaren was Jack White meer geïnteresseerd in The Raconteurs en andere projecten. De split kwam bij insiders dan ook niet echt als een verrassing.

Maar volgens Jack White moeten de fans niet treuren, maar blij zijn met wat er allemaal geweest is en dat dit een einde in schoonheid is. Het statement op hun website luidt: ‘The White Stripes do not belong to Meg and Jack anymore. The White Stripes belong to you now and you can do with it whatever you want. The beauty of art and music is that it can last forever if people want it to. ’