The Low Anthem is een Amerikaanse band die al een vijftal jaar actief is en met haar derde plaat ‘Oh My God, Charlie Darwin’ (2008) de aandacht van flink wat muziekliefhebbers wist op te eisen. In die mate zelfs dat de plaat halfweg 2009 wereldwijd werd uitgebracht. De groep wordt wel eens de Koningen van de Americana genoemd maar in het viertal schuilt evengoed een excellente rootsrockband. Ook op ‘Smart Flesh’ laat het kwartet weer horen hoe breed ze wel kunnen gaan, alsof er niet één maar tien bands in The Low Anthem zitten.
Opener ‘Ghost Woman Blues’ is verwant aan de sfeer van het hoogtepunt van hun vorige plaat ‘To The Ghosts Who Write History Books’. Zo laten deze heren en dame horen dat ze ook in hun eigen songcataloog van opbouw houden.
Op de tweede track ‘Apothecary Love’ lijkt de band dan ineens getransformeerd tot een countryrockgroep in de stijl van The Flying Burrito Brothers, met zinderende dobro en zoetgevooisde tonen. Maar Ben Knox Miller heeft het over ‘delusions of grandeur’ en even later zingt hij handig ‘first she shot me… with whisky…’ Klassieke country, was het niet voor de woorden die hun tanden zetten in de ziel van de luisteraar. Daarna komt de rockende kant van de groep boven met ‘Boeing 737’, denk aan Hüsker Dü met Ryan Adams als zanger. Wijdse rockmuziek die gecounterd wordt met het Fleet Foxes-achtige ‘Love And Altar’ vol hemels stemmenwerk en slechts een spaarzaam geplukte gitaar.
‘Matter Of Time’ klinkt dan weer zo oud als de straat en het lijkt wel alsof de oudere Dylan himself hier begint te zingen. Het nummer drijft op een spookachtig orgeltje. Prachtig, zeker als er een mondharmonica bijkomt (die is dan weer geheel niet Dylanesk). Dit klinkt zo oud dat je tikjes en krassen van een oude 78-toerenplaat verwacht.
We zijn nu vijf nummers in ‘Smart Flesh’ en nog weet de groep niet van ophouden met veranderen. ‘Wire’ klinkt als een moderne klassieke compositie (niet verwonderlijk want groepslid Jocie Adams is een componiste van hedendaagse klassieke muziek) en vormt een scharnier voor de plaat. Nadien serveren ze ‘Burn’, een trage kermisblues die we niet al te ver niet ver van het wereldje van Tom Waits en Harry Partch kunnen situeren. Daarna krijgen we de meer uptempo westcoastrock van –hoe toepasselijk- ‘Hey All You Hippies!’, handelend over hoe idealisme kan vervagen. Voor ‘I’ll Take Out Your Ashes’ wordt er met een banjo een kampvuursfeertje opgerakeld. Terwijl de galm van de oude fabriekshal waar deze plaat werd opgenomen de bovenhand krijgt in ‘Golden Cattle’. Afsluiten doen ze met het meer dan zeven minuten durende titelnummer waarin de rêverie met schemerige gitaar midsong even tot een mini-orkaan uitgroeit.
‘Smart Flesh’ valt dan ook volledig buiten alle hokjes, maar is van een zelden gehoorde rijkdom en inhoud.
Beoordeling: ++++
(Bella Union)
