Hoe relevant is een muzikant die twintig jaar geleden zijn eerste meesterwerk afleverde? Yep, ‘Slanted And Enchanted’ van Pavement – één van de bands die bij ons in de donkere grunge-tijden de hoop hoog hield dat er ook avontuurlijke muziek gemaakt mocht worden – heeft die kaap inmiddels genomen, opgenomen in januari 1991. Maar Stephen Malkmus is nooit stil blijven zitten en strooide inmiddels een heel spoor van songs en opnamen die bijzonder blijven intrigeren. Ook al hield Pavement het in 1999 het voor bekeken, toch deemsterde Malkmus’ reputatie nooit echt weg.
Vorig jaar was er dan de langverhoopte reünie van Pavement. En die heeft Malkmus blijkbaar vleugels gegeven, want zijn nieuwste met The Jicks – de naam komt van J(agger) (M)ick – is een fijne plaat geworden, misschien wel zijn beste soloplaat.
Almost pop
Hij zingt al in de eerste song dat hij een tijger is. Opgewekt, maar altijd met dat haakje in de stem dat Malkmus zo uniek maakt. Zelf noemt hij zijn huidige muziek ‘almost pop’ en ‘vrij toegankelijk’. Dat klopt. De songs starten allemaal als zonnige, soms forse (‘Senator’/’Spazz’) popliedjes, maar ergens verderop draait Malkmus het nummer wel even vrolijk de nek om. Dat hoort nu eenmaal bij zijn exuberant karakter en daarin schuilt ook de aantrekkingskracht van dit werk.
Beck
Maar daarnaast is de man ook een schitterend eigenzinnige gitarist en heeft hij deze keer de al even uitzonderlijke Beck als producer. Die laatste zorgt ervoor dat de plaat verre van lo-fi klinkt, maar helderder dan een glitterbol in alle richtingen het geluid uitstuurt. Malkmus levert daarbij 15 songs in 50 minuten af, waarvan de helft onder de drie minutengrens blijft. Het zorgt ervoor dat de plaat een soort van ballenbad is, waar je telkens weer wentelt in andere sferen en kleuren. Van uitzinnig rockend op ‘Tune Grief’ tot de alt countryslow van ‘Long Hard Book’. Toch komt de plaat als geheel niet in gevaar dankzij de unieke toon, gepaard met het naturel musiceren en de schitterende klank.
Glimp
Malkmus’ teksten zijn dan weer heel andere koek. Als luisteraar word je maar af en toe in zijn redeneringen (glimpen van het muzikantenleven, politiek, relaties…) toegelaten, maar als de muziek zo stralend is, dan mag hij rustig het telefoonboek van LA (waar de plaat werd opgenomen) zingen. Van ons mag hij zo nog eens 20 jaar doorgaan, want oud of passé klinkt dit nergens. Relevant wel.
Beoordeling: ++++
(Domino)
