Muziek en politiek. Tegenwoordig lijkt het allemaal ver weg van de mainstream, maar dat betekent niet dat links-anarchistische ideeën per se aan ontoegankelijke muziek gekoppeld moeten zijn. Denk maar aan tal van folk- en wereldmuzikanten en ook aan de muziekstijl bij uitstek waar het om woorden draait: hip hop. Maar meestal is de muziek die ermee gepaard gaat vrij mainstream of te gewild hip (het heet dan ook niet voor niets hip hop). En als er dan gewag wordt gemaakt van nieuwe, opwindende rapppers, dan blijken het vaak niet meer dan middelmatige talenten te zijn die van provocerende homohatende statements hun handelsmerk maken. We hebben het hier over Tyler The Creator, leider van Odd Future Wolf Gang Kill Them All, onlangs nog te wansmaken op Rock Werchter. 

anticon

Maar in het vorige decennium was er in de VS ook een stroming rappers die als basis andere muziek dan hiphop namen en politiek verstandige meningen spuiden. Een deel van hen groepeerde zich op het Anticon-label. Eén van de twee oprichters ervan was Tim ‘Sole’ Holland. De raps van bands als 13&God, Alias, Odd Nosdam en Why? werden soms smalend afgedaan als Hipster Hop, maar ze bleken vooral aan te schoppen tegen de heilige huisjes van de hele rapcultuur en het rechtse politieke klimaat in de VS. 

bijtend

Vorig jaar verliet Sole dan Anticon, omdat het label volgens hem niet meer aan haar origine denkt. Het reflecteert zich alvast in het eerste nummer van zijn nieuwe plaat: ‘Napoleon’. Daarop poneert hij ‘The industry hates me, ‘cause I’m still eatin’’ en dat is maar goed, want Hello Cruel World bewijst dat intelligente rap met een boodschap beslist geen anachronisme is. Hollands woorden bijten nog steeds als een pitbull en zijn visie wordt tegenwoordig door heldere, toegankelijke muziek ondersteund. Sole and the Skyrider Band is dan ook aantrekkelijk, zelfs voor de minder rapminnende muziekliefhebber. 

debat

Alsof dat nog niet genoeg is, zijn er ook nog de woorden van Sole die vaak uitnodigen tot debat en nadenken, want de man gaat niet alleen politiek, maar formuleert ook zijn zorgen over deze wereld. Getuige alleen al de titel Hello Cruel World. Natuurlijk een knipoog naar Elvis Costello’s LP Goodbye Cruel World, maar meteen ook een gevleugelde verwijzing naar het bittere dat Sole in zijn woorden voortdrijft. Holland steekt zijn pessimisme niet onder stoelen of banken, maar dat houdt hem niet tegen om tenminste zijn mening te zeggen in plaats van bij de zwijgende massa van nietszeggende liedjesmakers te horen. Muzikaal valt de plaat niet op één stijl vast te pinnen. Vaak is de sfeer popgericht, zonder dat het echter melig wordt. Op ‘We Will Not Be Moved’ krijgt Sole zelfs het gezelschap van een orkest (laat Chilly Conzalez zijn bewering dat hij de eerste orkestrale rapplaat heeft gemaakt dus maar inslikken), terwijl bij de namen op deze plaat niet alleen rappers als Lil B (een rapper die zijn nieuwste cd I’m Gay (I’m Happy) noemde en daarvoor doodsbedreigingen kreeg) te vinden zijn, maar ook Pitchforkfavorieten als Xiu Xiu en Sage Francis. 

Hoe topzwaar de woorden soms kunnen klinken, tegelijk is er dus de lichte synthpopsfeer van heel wat arrangementen die de plaat compleet in balans brengt. Muziek als uitstekende aanzet voor een andere, betere wereld.

Beoordeling: ++++

PS: zie ook zeker De Week in Muziek van 19 juli. Daarin een link naar Soles recentste gratis mixtape waarin hij zijn idee van ‘muziek als journalistiek’ nog eens extra in de verf zet.