Hawley maakte naam in zijn thuisland als de vertolker van nostalgische muziekjes die de golden sixties volledig terugbrengen. En eerlijk gezegd: het leek ons dat zijn carrière zich in een doodlopend straatje bevond. Allemaal mooi gedaan , maar net iets te vertrouwd en ook soms te zoet. De subtiliteit van de man uit Sheffield zou wel altijd een zekere kwaliteit waarborgen, spannend kon echter niemand het nog noemen. Vergelijk het met een romanschrijver die op een bepaald moment enkel nog ten volle gesmaakt wordt door de fans die de referenties in het werk feilloos kunnen plaatsen. Toen we in de Britse pers lazen dat Hawleys nieuwste een meesterwerk was, konden we dan ook enige scepsis (en een geeuw) niet onderdrukken.

Maar – wat blijkt – Hawley toont nu op Standing At The Sky’s Edge zijn rockkant, en hij is daarin schatplichtig aan onder meer de elektrische Neil Young en een heleboel psychedelische bands. Een verandering in aanpak die niet alleen de oude getrouwen verrast, maar ook alles letterlijk en figuurlijk opengooit. Letterlijk, want het lijkt wel alsof Hawley eindelijk het volumeknopje op zijn gitaar heeft gevonden. Niet dat de man daarmee zijn raffinement en rake relatieobservaties overboord heeft gegooid, dat niet. Aan die twee hoekstenen heeft hij nu ook een behoorlijke portie opwinding toegevoegd.

Bliksemende raga’s

De rustige momenten zijn er dus nog, maar deze keer bevinden ze zich dreigend op het scherp van de snede en kunnen ze elk moment losbarsten in bliksemende raga’s zoals in de opener ‘She Brings The Sunlight’ en het daarop volgende titelnummer. Hawleys elektrische gitaar voert hier de boventoon, maar de productie zorgt ervoor dat het hele muzikale decorum mooi open waaiert, zoals in ‘Time Will Bring You Winter’. Meteen merkt de luisteraar ook dat er heel wat natuurelementen in de titels schuilen. Een mooi contrast met de ontketende muziek, want op ‘Down In The Woods’ kruist Hawley succesvol de vroege Pink Floyd met de MC5. Toch blijft ’s mans croonerstem van hetzelfde fluweel dat hem zo geliefd maakte, wat meteen voor een ander knappe tegenstelling zorgt. 

Hij mikt achter die tour de force trouwens twee van zijn allerbeste ‘trage’ nummers met ‘Blinded By Love’ en het psychedelische ‘Don’t Stare At The Sun’, naast de broeierige folkballad ‘The Wood Collier’s Grave’. Om daarna weer heerlijk weg te scheuren op het machtige ‘Leave Your Body Behind You’ dat herinnert aan The Verve en Spiritualized.

Zo krijgen we van Hawley het beste van twee werelden, een oude en een nieuwe. Of hoe iemand zichzelf ook op gevorderde rockleeftijd (45…) kan heruitvinden en één van de mooiste, meest meeslepende platen van 2012 uitbrengt. Een snoepje voor de connaisseurs dat ineens everyone’s favourite wordt? You bet.

Beoordeling: ++++
(EMI)

Hawley komt op 5 juni naar de Botanique, maar dat concert is uitverkocht.