Nieuws, Cultuur, Recensie, Nick Cave -

LuisterPost: Nick Cave and The Bad Seeds: Push The Sky Away

Grote contrasten. Daaruit lijkt de wereld van Nick Cave te bestaan. Na de elektrische strapatsen van Grinderman komt hij nu aanzetten met het erg rustige ‘Push The Sky Away’. Een luchtspiegeling die kan tellen.

zaterdag 16 februari 2013 18:00
Spread the love

Wie de carrière van Nick Cave al lang volgt, heeft al heel wat watertjes doorzwommen. Van de iconoclastische Birthday Party in de vroege jaren ’80, over de rauwe Cave van de beginperiode om later geregeld van hard naar zacht over te schakelen.

We groeiden er in mee en zijn bij hem dan ook op alles voorbereid, ook al heeft de man in al die jaren het songschrijven zorgvuldig intact gehouden. In die mate mag hij in het canon van de grote liedjesschrijvers opgenomen worden. Muzikaal altijd interessant en tekstueel zelfs nog meer, want Cave is al lang niet meer de duistere demon waar velen hem in het begin voor zagen. Nee, naast uitgekiende liedjes over de liefde (en dat is heel wat anders dan liefdesliedjes) kan Cave ook behoorlijk grappig zijn.

Onder de oppervlakte

De workaholic (‘om niet gek te worden’) voegt met ‘Push The Sky Away’ een parel aan zijn kroon toe die zijn allerbeste plaat ‘The Boatman’s Call’ oproept. Op het eerste gehoor dus erg zachte muziek, maar onder de oppervlakte broeit er heel wat. Dat Cave dat zelf heel goed weet, bewijst het derde nummer dat ‘Water’s Edge’ heet en waar de viool van baardmans Warren Ellis zich als een duivel in een wijwatervat weert.

Ellis is een sleutelfiguur (hij schreef mee aan alle songs en zorgde voor het merendeel van de loops die de songs stutten) op , maar toch laten de overige Bad Seeds zich meer horen dan je denkt. Dat laatste zal live waarschijnlijk pas voor velen duidelijk worden. Andere opmerkelijke aanvulling op drie songs: de kinderen van Saint-Martin School van Saint-Rémy-de-Provence, plaats in de buurt waar deze 15de plaat met The Bad Seeds opgenomen werd.

Robert Johnson

De melodielijnen worden nergens benadrukt, maar ze komen pas goed boven drijven na een aantal luisterbeurten. Niet dat die job zwaar is, want geen enkele van de songs is ondermaats en met zinnen als ‘Robert Johnson & the devil, man, don’t know who’s gonna rip off who’ weet Cave zelfs de grootste twijfelaar over de streep te trekken.

‘Jubilee Street’ herinnert zelfs in de eerste tonen aan ‘Condition Of The Heart ‘ van Prince. En dat er een literair trekje als de referentie binnen de plaat van de ene song naar de andere zit, maakt het geheel alleen maar beter. Immers, naast ‘Jubilee Street’ prijkt er ook een nummer op dat ‘Finishing Jubilee Street’ heet.

Kantoorstempels

De teksten in het boekje tonen ook hoe Cave eraan sleutelt en het feit dat hij blijkbaar kantoorstempels gebruikt om ze te dateren. Muziekschrijven als echte job dus, maar met dit resultaat zou je wensen dat meer artiesten zo plichtsbewust te werk gingen. Push The Sky Away is immers een werkstuk dat van 2013 al een geslaagd muzikaal jaar maakt.  Zo goed.

Koen De Meester

Push The Sky Away  is nu uit op PIAS.

Beluister hier.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!