Verslavingen hebben al veel gefnuikt of op zijn minst vertraagd. m b v, de derde langspeler in 29 jaar van My Bloody Valentine is er een extreem voorbeeld van.

Meer dan twee decennia heeft Kevin Shields, de door velen als genie betitelde leider van de groep, erover gedaan. Het werkstuk verschijnt dan ook in een andere wereld.

De toenmalige vroege twintigers die zich laafden aan de extase die de wonderlijk psychedelische muziek van de band veroorzaakte, zijn nu veertigers geworden.

Gegijzeld

Shields heeft al die tijd een belangrijke groep cultliefhebbers geestelijk gegijzeld met de belofte dat er nog nieuw materiaal zou bijkomen. Zij kunnen nu checken of het vacuüm de moeite waard was. We mogen gerust zeggen dat wij ook tot die gang behoren.

Met oude oren merken we feilloos dat de eerste drie tracks zo in het verlengde van het vertrouwde gitaarwerk liggen. Opzwepende geluidslagen – die voor iemand met een klassieke scholing behoorlijk vals klinken – wentelen zich rond loepzuivere popmelodieën.

Daarna is er duidelijk een middenstuk met rustiger songs die een opening laten horen naar een heel ander universum dan de pure noise, om voor de finale weer naar gitaarstormen door te laveren. Shields ontpopt zich hier weer tot de architect van een intoxicerend universum. Excellent.

Literatuur

Een goede plaat dus, maar waarom er 22 jaar moest tussen zitten, is een compleet mysterie (of niet, als u de beginzin opnieuw leest). De vergelijking met de literatuur dringt zich op.

Soms brengen lang vergeten schrijvers nog eens een nieuw boek uit. De afficionados juichen, maar de rest van het leesvolk beoordeelt het vaak heel anders.

Positie nu

De vraag is dan ook of nieuwe oren hier ook iets aantrekkelijks ontdekken. In de tussenperiode is de sound van My Bloody Valentine doorgesijpeld in het wezen van de hele indie scene.

Niet alleen bij de sinds tien jaar bloeiende post-shoegazerbands (om er maar een paar te noemen: Asobi Seksu, The Horrors, The Joy Formidable, The Pains of Being Pure at Heart), maar ook in andere onderdelen van de huidige muziek horen we echo’s van een My Bloody Valentine-meesterwerk als de Tremolo-EP uit 1991.

We denken maar aan de wonderlijke nu hiphop van The Weeknd of de ambient elektronica van Aphex Twin en Boards Of Canada. In die mate is m b v dan ook een plaat die zonder problemen in de huidige alternatieve rockmuziek kan gedijen. Behept met een heel stel knappe songs, is het wachten op een nieuwe plaat beloond.

Koen De Meester

m b v valt voorlopig enkel via de site van de band http://www.mybloodyvalentine.org/ te downloaden, al komen er ook cd- en lp-versies van uit, hier is de plaat in ieder geval al online te beluisteren.

Tussen haakjes, bands die voor ons gerust ook uit de dood mogen opstaan en nog eens een plaat maken (al zijn de kansen vrijwel onbestaande):

– The Modern Lovers

– Talking Heads

– The Smiths

– Cocteau Twins

– The Jam

– Hüsker Dü