Marianne Faithfull heeft al twee autobiografieën uit en dat is niet echt verwonderlijk. Want wie zelfs maar een klein idee heeft van het leven dat deze vrouw van adellijke afkomst heeft geleid, zal direct begrijpen dat ze graag op de rand van de afgrond danst en ook liefst een beetje overdrijft.
Wie wel eens een van haar praatconcerten heeft meegemaakt (ooit in de theaterzaal van Vooruit bij voorbeeld) weet dat Faithfull niet alleen op het grote doek een goede actrice lijkt, maar dat ze het ook voor een hele zaal mooi kan spelen. De manier waarop ze daar zogenaamd lichtjes tipsy was, maar tegelijk alle verhalen en de muzikale draad onder controle had, gaf aan hoe professioneel Faithfull altijd geweest is.
Volgens de verhalen ging ze recht van een jarenlang verblijf in de entourage van de Rolling Stones rechtsreeks naar de goot, om daarna slechts moeizaam en met een kapotte stem weer recht te krabbelen. Maar inmiddels is ze 64 (toevallig is 1964 het jaar waarin ze debuteerde met ‘As Tears Go By’, het eerste liedje dat Mick Jagger en Keith Richards ooit samen schreven) en brengt ze haar 23ste soloplaat uit.
‘Horses and High heels’ werd in New Orleans opgenomen, met een aantal van de beste muzikanten uit die stad. Ze werd ingeblikt door de bekende producer Hal Willner, met wie ze eerder onder meer aan één van haar beste platen ‘Strange Weather’ (’87) werkte. Op de cd zijn er ook een paar opgemerkte gasten, waaronder Lou Reed en Smithsproducer John Porter, beiden op gitaar. Verder doen ook legendes als Dr John en Wayne Kramer (MC5) mee.
Toch is het geen puur nostalgische trip geworden. Dat bewijst de opener ‘Stations’ reeds, een ijsheldere lezing van het nummer van Greg Dulli en Mark Lanegan. Er staan heel wat covers op deze plaat, maar Faithfull schreef zelf ook mee aan 4 songs, waarvan de tweede track ‘Why Did We Have To Part’. Een samenwerking met de Franse rocker Laurent Voulzy (Faithfull woont dan ook een groot deel van het jaar in Parijs). Ook hier springt het muziekmanschap van de begeleiders – waaronder drummer Carlo Nuccio, bassist George Porter Jr, gitaristen Doug Pettibone en John Porter en achtergrondzangeres Jenni Muldaur – op de luisteraar als een welgekomen verrassing.
Zo gaat het de hele plaat door. Faithfull zorgt er ook voor dat ze zich bekende nummers zoals ‘Goin’ Back’ (een liedje van Goffin & King voor Dusty Springfield) geheel eigen maakt. Al kan het ook eens verkeerd gaan. ‘Past Present Future’ van The Shangri La’s is net te melig en te weinig tongue in cheek om geloofwaardig te zijn. Heel knap dan weer is haar eigen ‘Eternity’ dat zowaar begint met een sample van The Master Musicians Of Jajouka, geproduceerd indertijd door haar oude Stonesmaatje, wijlen Brian Jones.
Ook al neemt Faithfull heelwat genres en stijlen (blues, soul, rock, New Orleans-pop…) op haar vork, toch zorgt de eenvormige productie ervoor dat de plaat als één geheel uitstekend werkt. Wie La Faithfull altijd al zag zitten, moet dan ook zeker deze plaat checken, terwijl ook nieuwkomers die slechts over de ruwgestemde legende gehoord hebben niet teleurgesteld zullen zijn. Tenminste als ze houden, van een doorleefde, kleurrijke grand old dame.
Beoordeling: +++1/2
(Studio 22/PIAS)
