Nieuws, Cultuur, Recensie, Cd-recensie, Lindstrom -

LuisterPost: Lindstrøm ‘Smalhans’

Uit het koude noorden komt hoogst warmbloedige synthesizermuziek van Lindstrøm. ‘Smalhans’ is na ‘Six Cups Of Rebel’ zijn tweede plaat dit jaar en – in tegenstelling tot die eerste — een voltreffer.

maandag 19 november 2012 23:26
Spread the love

Dit jaar viel ons de veelzijdigheid van de betere elektronische muziek weer meer op dan een tand in de mond van een honderdjarige. Naast de abstracte — of moeten we zeggen intellectuele — elektronica en het meer songgebaseerde materiaal (we denken maar aan de Bat For Lashes plaat in het tweede geval en de Actress-cd in het eerste) is er ook de elektronische dance die schittert.

Disco

Een tiental jaar terug bevonden een aantal van de creatiefste geesten van de muziek zich in de elektronische dance-muziek en vandaag zijn deze zonen van Arthur Russell nog steeds beter bezig dan de meeste trainers in eerste klasse. Naast Four Tets nieuwste plaat Pink (briljant) is er de tweede cd dit jaar van de Noorse muzikant Lindstrøm. Zijn Smalhans (armoede in het Noors) is zowat het beste discoproduct in lange tijd. U leest het goed: disco, want de tijden dat dit genre vermaledijd werd, liggen al decennia achter ons.

Lijf en geest

Hans-Peter Lindstrøm kan namelijk wat maar weinigen kunnen: goed dansbare discomuziek die ook nog intelligent klinkt, produceren. Een plezier voor zowel het lijf als de inventieve geest. Hij scoorde daarmee zowel solo (Where You Go I Go Too uit 2008) als samen met ander goed volk als Christabelle (Real Life Is Cool uit 2010), naast Prins Thomas en Todd Terje.

Helder

De Noor is dan ook eerder een muzikant (met inspiratie uit het prediscotijdperk) dan een deejay. Zo is er het spacy ‘Eg-ged-õsis’ dat disco met Kraftwerk combineert, terwijl we elders echo’s van Eurythmics, de postwave van World Domination Enterprises hun ‘Asbestos Lead Asbestos’ en Moby’s alter ego Voodoo Child meepikken. Favoriet vormt voor ons ‘Lãmm-el-ããr’ met zijn heldere opbouw, niet ver weg van de compositiemethodes van de minimalisten, terwijl ‘Fããr-i-kããl’ dringend mooie beeldne moet meekrijgen.

Muziek die even ongekunsteld klinkt als het design van de iPod classic, maar even degelijk is en daardoor (net als het witte kleinood) veel langer meegaat. Lindstrøm liet het ook na om de nummers uit te melken zodat dit een korte, maar bijzonder weldoende ervaring is geworden. Of zoals alle goede dingen: zo weer voorbij.

Koen De Meester

Nu uit op Feedelity/Smalltown Supersound

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!